Μία φορά και έναν καιρό, ένας φίλος στην friend list μου στο Steam (να θυμόμουν και πως τον λέγανε καλά θα ήταν) μου έδειξε το Quadrilateral Cowboy, ένα παιχνίδι το οποίο, από την μία, πρέπει να περάσω στο Google για να βεβαιωθώ πως γράφω σωστά και από την άλλη, με άφησε πραγματικά άφωνο. Δια χειρός Blendo Games, καλύτερα γνωστή για το αντισυμβατικό και εγκληματικά σύντομο Thirty Flights of Loving, τo Quadrilateral Cowboy έχει μία τρομερή αισθητική και μία εξίσου λαμπρή κεντρική ιδέα. Είσαι ένας hacker και hackάρεις πράγματα. Όχι, δεν παίζεις παζλ τύπου «ένωσε τις τελείες», ούτε πλησιάζεις ένα αντικείμενο αλά Aiden Pearce, πατάς ένα κουμπί και -τσουπ!- είσαι hacker ωραίος και τρανός. Στο Quadrilateral Cowboy (σοβαρά τώρα, μπορεί άραγε να το πεις τρεις φορές γρήγορα;) ο παίκτης πρέπει να ρίξει τον φορητό του κάτω και μέσω ήδη εγκατεστημένων λειτουργιών και με μία υποτυπώδη γλώσσα προγραμματισμού να χειριστεί αντικείμενα στο περιβάλλον του. Δείτε trailer να νιώσετε cyber-punkίλα 20ου αιώνα. Μην χαρείτε πολύ όμως, αργεί ακόμα. Anyways, ξεφεύγω επικίνδυνα από το θέμα. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μπορεί τα videogames να είναι προϊόν δεκάδων χιλιάδων γραμμών κώδικα, αλλά δεν υπάρχουν πολλά παιχνίδια που να έχουν βρει έναν ελκυστικό τρόπο να παντρέψουν την συγγραφή κώδικα με ευχάριστο και πιθανά εκπαιδευτικό gameplay.
Hello World.
Και φτάνουμε (επιτέλους) στην προσπάθεια της Double Fine ονόματι Hack n Slash. Από την αρχή κιόλας, παίρνει 20 πόντους μόνο για το λογοπαίγνιο που αποτελεί τον τίτλο του παιχνιδιού, καθώς εδώ το «Hack» δεν αναφέρεται στα ξεκοιλιάσματα και τις σφαγές, αλλά στην δυνατότητα του παίκτη να χακάρει συγκεκριμένα πράγματα στο παιχνίδι και να τροποποιήσει τις ιδιότητές τους. Το σπαθί μας, την πρώτη φορά που θα επιχειρήσουμε να το χρησιμοποιήσουμε, θα σπάσει καθώς αποκαλύπτεται πως είναι στην πραγματικότητα ένα USB stick. Φυσικά οι πρωταγωνιστές μας δεν το ξέρουν αυτό. Ο κόσμος του Hack n Slash φέρνει σε μία αθώα fantasy περιπέτεια της εποχής του NES. Καρτουνίστικα γραφικά, μία κόκκινη… μπάλα που μας ακολουθεί και προσφέρει comic relief, ένας κακός μάγος και ούτω καθεξής. Τι ρόλο βαράει λοιπόν το USB stick; Αυτό είναι το εργαλείο που μας δίνουν οι developers για να «σπάσουμε» το παιχνίδι. Κάποιες φορές, κυριολεκτικά.
Συγκεκριμένα αντικείμενα στο παιχνίδι θα έχουν ένα USB port πάνω τους, επιτρέποντας στην πρωταγωνίστρια μας να «καρφώνει» το σπαθί της στο port με θανατηφόρα ακρίβεια κάθε φορά (όλοι ξέρουμε πως πρέπει να περιστρέψουμε το μαντζαφλάρι καμιά εικοσαριά φορές μέχρι να μπει σωστά). Από εκεί, μπορούμε να πειράξουμε μερικές από τις μεταβλητές τους ώστε να αποκτήσουμε το πάνω χέρι. Παραδείγματος χάρη, μία χελώνα διανύει μονάχα την μισή λίμνη και μετά εξαφανίζεται. Οπότε, για να την αξιοποιήσουμε σαν αυτοσχέδιο ferry boat, πηγαίνουμε στο spawn point της και «πειράζουμε» την ΑΙ της, λέγοντας της πόσα tiles να προχωρήσει, με ποια ταχύτητα και σε ποια κατεύθυνση. Μπορούμε να χακάρουμε τους φρουρούς στο κάστρο να είναι με το μέρος μας και να κάνουν γελοία μεγάλο damage στους πρώην συναδέλφους τους. Αν το θέλουμε, μπορούμε να κάνουμε exploit το παιχνίδι με τρόπους τους οποίους οι δημιουργοί δεν προέβλεψαν απαραίτητα… και αυτό είναι ΟΚ! Όσο προστίθενται νέα αντικείμενα που αλλάζουν τις τιμές σε πολύ συγκεκριμένες μεταβλητές του κόσμου και όσο ο παίκτης μπλέκεται σε όλο και πιο περίπλοκες καταστάσεις, το παιχνίδι ενθαρρύνει τον παίκτη να πειραματιστεί. Στον πυρήνα του το Hack n Slash είναι ένα adventure παιχνίδι. Υπάρχει ένα προκαθορισμένο πράγμα που πρέπει να κάνεις που το παιχνίδι απαιτεί για να προχωρήσει, αλλά παράλληλα δίνει τα εργαλεία στον παίκτη να κάνει ότι του κατέβει στο κεφάλι!
Goodbye World.
Και φτάνουμε στα μισά του παιχνιδιού όπου το fun factor κάνει μακροβούτι σε αρνητικές τιμές. Η ηρωίδα καταλαβαίνει πως το puzzle που βρίσκεται μπροστά της δεν μπορεί να λυθεί. Αποκτά, λοιπόν, ένα αντικείμενο που την επιτρέπει να «χωθεί» στα κυκλώματα ενός μηχανισμού και να δει τον αλγόριθμο που λέει στο αντικείμενο πως να συμπεριφερθεί. Τώρα, ένα διάλειμμα για να σας προειδοποιήσω πως αν δεν το… κατέχετε το άθλημα, ότι γράφεται από εδώ και κάτω δεν θα σας φανεί ξεκάθαρο ή χρήσιμο. Μα, τι μπορεί να κάνει το παιχνίδι τόσο χάλια πια; Έχει να κάνει με το πως οι δημιουργοί μεταφράζουν την σύνταξη και την γραφική απεικόνιση ενός αλγορίθμου σε μία μορφή που να ταιριάζει με την αισθητική του τίτλου. Για αρχή, οι μεταβλητές αντικαθίστανται από ρόμβους διαφορετικών χρωμάτων οι οποίοι κρύβουν μέσα τους τιμές και μεταφέρονται σε «μηχανές», δηλαδή μαθηματικές πράξεις, τελεστές κλπ, όπου γίνεται μία σύγκριση/πράξη και το αποτέλεσμα αυτής μεταφέρεται σε μία άλλη «μηχανή» με έναν τρόπο που δεν είναι απόλυτα σαφής, καθώς το διάγραμμα ροής μπλέκει με το «matrix» (ας το πούμε έτσι) που πρέπει να βλέπει ο παίκτης για να μπορεί να διαβάζει τα ονόματα των τιμών. Αφήστε που δεν υπάρχει colorblind support και άτομα με δυσχρωματοψία όπως η αφεντιά μου θα πρέπει να παλέψουν περισσότερο από όλους τους άλλους για να καταλάβουν τι γίνεται.
Το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράττει το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο είναι πως πετσοκόβει απότομα και βίαια την ελευθερία του παίκτη. Οι κεντρικοί χαρακτήρες θα συνομιλούν μεταξύ τους, συνδυάζοντας χιούμορ του τύπου «LEL, δεν έχω ιδέα τι γίνεται εδώ» και μικρά tutorials γύρω από το τι ακριβώς είναι ο αλγόριθμος και τι κάνουν τα επί μέρους στοιχεία του, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν καταφέρνουν και πολλά. Μέχρι να μάθετε τι ακριβώς βλέπετε μπροστά σας, τι μπορείτε να πειράξετε με σχετική ασφάλεια και μέχρι να συνειδητοποιήσετε ότι αν επιχειρήσετε να αλλάξετε μία αλφαριθμητική τιμή ή μία λογική τιμή το σύμπαν θα γίνει corrupted και εσείς θα πρέπει να επιστρέψετε στην αρχή του δωματίου. Πως ανατινάζεται ένα παράλληλο σύμπαν κάθε φορά που στην πραγματικότητά μας κάποιος διαιρεί με το μηδέν; Ε, κάπως έτσι, αλλά όλο αυτό το αστειάκι γίνεται εις βάρος του παίκτη. Μπορεί στο τέλος να βρει άκρη, αλλά πρώτα πρέπει να το παλέψει, με την πρόοδο του στο παιχνίδι να προχωρά με ρυθμούς χελώνας.
Επαινώ το Hack n Slash ως μία πραγματικά καινοτόμα προσπάθεια και ως ένα εξαιρετικό εργαλείο για τους γονείς να κάνουν τον (άδικα) συγκεχυμένο τομέα του προγραμματισμού στα παιδιά. Πιστεύω ακράδαντα όμως πως έπρεπε να γίνει μία πολύ πιο ομαλή εισαγωγή στο μεγαλύτερο feature του παιχνιδιού. Δεν θα πω ψέματα. Μόλις κατάφερα να λύσω τους πιο απαιτητικούς γρίφους του παιχνιδιού, ένιωσα λες και το IQ μου ανέβηκε 20 μονάδες. Ίσως αυτό το feeling να επιδίωκαν οι δημιουργοί, δεν αμφισβητώ αυτή την πιθανότητα. Όσοι όμως δεν λάτρεψαν τον προγραμματισμό όσο εγώ στο Λύκειο και που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα περί συγγραφής κώδικα, το πιθανότερο είναι να κατατρέξουν σε walkthroughs ή και να παρατήσουν τελείως το παιχνίδι. Ευτυχώς, το παιχνίδι περιλαμβάνει modding support, οπότε είναι, πιστεύω, θέμα χρόνου οι χρήστες να φτιάξουν ένα πιο κατατοπιστικό tutorial και καλύτερες περιπέτειες. Ποιός ξέρει; Μπορεί η ίδια η Double Fine να επιστρέψει για να επιδιορθώσει μερικές από τις ατασθαλίες που έγιναν στον οπτικοακουστικό τομέα και να μας παρουσιάσει ένα βελτιωμένο κεντρικό story. Ίδωμεν…
