Far Cry 4

Πας, που λες, να σκορπίσεις τις στάχτες της μάνας σου από μία πολύ συγκεκριμένη τοποθεσία που σου ζήτησε σε ένα φανταστικό κρατίδιο το οποίο έχει ρημαχτεί από έναν ατέλειωτο εμφύλιο πόλεμο και καταντάς να πολεμάς υπέρ των ρέμπελων. Όχι βρε, δεν λέω ανέκδοτο, την πλοκή του Far Cry 4 σας αφηγούμαι!

Όσο και να κριτικάρουν την white American power fantasy που χαρακτήριζε το Far Cry 3, εγώ υπερασπίζομαι την πλοκή του παιχνιδιού αυτού, καθώς μεταμόρφωνε τον παίκτη από ένα τρομαγμένο κολεγιόπαιδο σε έναν διαρκώς μαστουρωμένο και Ραμποϊκό badass με τα υπερφυσικά τατουάζ και τα αμφιβόλου ποιότητας βότανα που έβρισκες in-game. Ναι, είναι ηλίθιο, αλλά μπορώ τουλάχιστον να το καταλάβω και να το αποδεχτώ. Τι συμβαίνει λοιπόν, στο τελευταίο τίτλο της σειράς; Ο Ajay Ghale (προφέρετε το όπως θέλετε, και στο παιχνίδι όπως θέλουν τα λένε) περνά τα σύνορα του Kyrat και μέσα σε λίγα λεπτά, πέφτει στα χέρια του δεσποτικού, απίστευτα κυριλέ και, όπως είναι πια αναμενόμενο μετά την επιτυχία του villain στο Far Cry 3, θεότρελου Pagan Ming ο οποίος κάνει τα δικά του κόλπα γιατί… ε, γιατί είναι τρελός για δέσιμο.

Ακόμα και αν θεωρείτε πως ο Ming είναι μουρλός μόνο και μόνο για λόγους marketing (και μπορεί να μην πέφτετε πολύ έξω), δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρον και γοητευτικός σε χαρακτήρας σε αυτό το παιχνίδι. Είναι ο μόνος που τα πάει καλά με την τρέλα που επικρατεί και φαίνεται να την έχει ασπαστεί όσο δεν πάει, αλλά το παιχνίδι τραβάει τον παίκτη από το μπράτσο και του ρίχνει στα μούτρα σοβαρά θέματα, περιμένοντάς τον να νοιαστεί για τα βάσανα των NPCs. Οι «αρχηγοί» της επαναστατικής Golden Path όχι μόνο δεν μας δίνουν κανέναν απολύτως λόγο να τους συμπαθήσουμε, αλλά μας κάνουν την ζωή δύσκολη με την συνεχόμενη αναποφασιστικότητά τους, οδηγώντας στον παίκτη σε δυαδικά διλήμματα του τύπου «Να βοηθήσω άραγε αυτόν για να κάνω τον άλλο να με μισήσει μέχρι την επόμενη φορά που θα μου ζητήσει να βγάλω το φίδι από την τρύπα;». Είναι ένα theme αυτό, γενικότερα. Ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος όλως τυχαίως μπορεί να χειριστεί ό,τι στρατιωτικό εξοπλισμό βρει μπροστά του χωρίς καμία απολύτως εξήγηση, φαντάζει περισσότερο παιδί για όλα τα θελήματα παρά ήρωα δράσης. Αυτό ισχύει ακόμα και πριν πατήσετε New Game – η μάνα του Ajay τον στέλνει στο Kyrat όπου γνωρίζει πολύ καλά τους μπελάδες που θα συναντήσει ο γιόκας της για να σκορπίσει τα αποτεφρωμένα απομεινάρια της, μία τελευταία επιθυμία την οποία ο Ajay αποδέχεται τυφλά! Εντάξει, ακόμα και ο John McClane του Die Hard είπε σε κάποια στιγμή «Μισό λεπτό ρε παιδιά, να το συζητήσουμε!».

Όταν θα πάω, Kyrat μου στο παζάρι…

Η δικαιολογία που χρησιμοποιεί το Far Cry 4 για να σας βάλει στις αρβύλες ενός σκληροτράχηλου water boy μπάζει από παντού. Αν όμως δεν σας καίγεται καρφί για πλοκές, ιστορίες και λοιπά και ρωτάτε αν υπάρχει λόγος να ασχοληθείτε με το παιχνίδι, τότε μείνετε ήσυχοι! Αν λατρέψατε το Far Cry 3, θα μείνετε απίστευτα ικανοποιημένοι από όσα έχει να προσφέρει το τέταρτο παιχνίδι της σειράς. Αν πάλι βαρεθήκατε τις τακτικές «more of the same» στις οποίες επιδίδονται κάποιες εταιρείες, τότε αυτό το παιχνίδι θα σας αφήσει αδιάφορους. Η Ubisoft δεν ανακαλύπτει τον τροχό εκ νέου με το Far Cry 4, αλλά λέει «Να, τον κάναμε πιο στρόγγυλο!». Η φιλοσοφία του παιχνιδιού παραμένει η ίδια σε τέτοιο βαθμό, που το Far Cry 4 μοιάζει με ένα Far Cry 3.5.

Κακά τα ψέματα, αλλά ο χάρτης είναι πανέμορφος. Το κρατίδιο του Kyrat είναι τοποθετημένο στην οροσειρά των Ιμαλάιων, ένα setting που δεν συναντάμε καθημερινά στα videogames. Όχι μόνο προσφέρει απλόχερα εκθαμβωτικές vistas, αλλά και το απαραίτητο verticality που προσθέτει πόντους στον τομέα του gameplay. Πλέον, το wingsuit μας γίνεται διαθέσιμο πολύ πιο γρήγορα, οπότε μπορούμε να αποχαιρετήσουμε την βαρύτητα και να δώσουμε σάλτο από έναν λόφο και να πετάξουμε στον προορισμό μας, εξουδετερώνοντας έτσι το τρέξιμο στον προορισμό μας. Όχι ότι είχα πρόβλημα με τις μετακινήσεις κατά τις περιηγήσεις μου στο Kyrat – ανά πάσα στιγμή βρισκόμουν το πολύ 300 μέτρα μακριά από ένα όχημα, ενώ υπάρχει και ένα fast traveling system, οπότε δεν έχω κανένα παράπονο εδώ. Το gameplay παραμένει, όπως είπα, ουσιαστικά το ίδιο, καθώς δεν λείπουν τα… Ουμπισοφτικά open-world κλισέ που όλοι αγαπάμε. Υπάρχουν outposts να καταλάβετε, radio towers να σκαρφαλώσετε για να ξεκλειδώσετε νέες περιοχές στον χάρτη, πολλά side missions των οποίων η ποικιλία μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους, random events που συμβαίνουν σε αληθινό χρόνο και πολλά, μα πολλά collectibles. Ω Θεέ μου, ο αριθμός των collectibles… ΟΚ, καταλαβαίνω πως η αντοχή στον χρόνο είναι κρίσιμης σημασίας σε ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά υπάρχει μία αόρατη γραμμή στο χώμα μεταξύ «Αυτός ο αριθμός collectibles με άφησε χαρούμενο» και «Αυτός ο αριθμός collectibles μου έχει αφήσει ψυχολογικό τραύμα», την οποία η Ubisoft πέρασε με χαρακτηριστική άνεση! Αναγκάστηκα να πάω στον χάρτη και να απενεργοποιήσω μερικά εικονίδια, μπας και καταφέρω να συγκεντρωθώ!

Υπάρχουν μικρές, αλλά καλοδεχούμενες προσθήκες στο gameplay που βοηθούν στο να βελτιώσουν τα μελανά σημεία του Far Cry 3. Τα outposts που αποκτάτε μπορούν να δεχθούν επίθεση από τις δυνάμεις του Ming, ενώ υπάρχει επιλογή πλέον να κάνετε reset όλα τα outposts άμα θέλετε μία μορφή New Game plus. Το AutoDrive σύστημα είναι εδώ για να σας λύσει κυριολεκτικά τα χέρια, καθώς με την ενεργοποίηση του, ένας αυτόματος πιλότος αναλαμβάνει την οδήγηση, ενώ εσείς πυροβολάτε μέσα από το αμάξι σας (ή άμα θέλετε να στρίψετε κανά τσιγάρο όσο το παιχνίδι σας πηγαίνει στο objective σας). Πάντα υπάρχει όμως μία μορφή autodrive όταν κοιτάτε στο πλάι την ώρα που οδηγείτε η οπoία δεν μπορεί να απενεργοποιηθεί με κανέναν τρόπο και υπάρχει κίνδυνος αυτοί που είναι πιο action-oriented και τα πάνε καλά με το multi-tasking να δυσανασχετήσουν με το feature αυτό. Στο παιχνίδι υπάρχει και ένα co-op mode για δύο παίκτες αλλά και ένα ελαφρώς ασύμμετρο multiplayer κομμάτι, όπου οι μεν πολεμούν με συμβατικά όπλα, ενώ οι δε επιστρατεύουν υπερφυσικές δυνάμεις. Ειλικρινά όμως, και τα δύο στοιχεία πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα – αφήστε που υπάρχουν connectivity issues (ναι, το ξέρω. Ubisoft παιχνίδι με προβλήματα διασύνδεσης. Ανήκουστο!).

Η μεγαλύτερη αλλαγή όλων, όμως, πρέπει να είναι το μέγεθος του χάρτη. Υπάρχει πολύ περιεχόμενο εδώ, αρκετό για να σας απορροφήσει με τις ώρες. Επαναλαμβάνω όμως πως αν δεν είστε σε θέση να παίξετε ένα πιο ανανεωμένο και βελτιωμένο Far Cry 3, το πιθανότερο είναι να κουραστείτε αφόρητα. Αν δεν σας άρεσε το άστα-να-πάνε skill tree, το γεγονός πως πρέπει να κυνηγάτε την άγρια πανίδα για να φτιάξετε τσαντούλες με μεγαλύτερη περιεκτικότητα για τα πάντα ή αν απογοητευτήκατε από την έλλειψη κάποιας ουσιώδους δυσκολίας στο 3, τότε καλό είναι να αποφύγετε το Far Cry 4. Για μία ακόμα φορά, τα μισά skills είναι μονάχα περιστασιακά χρήσιμα (ενώ πολλά είναι κλειδωμένα πίσω από challenges του τύπου «Ολοκλήρωσε Χ αποστολές Υ»), το crafting system δεν έχει αλλάξει καθόλου και τέλος, ο συνδυασμός silenced όπλου με την… wallhack σύριγγα που επιτρέπει τον εντοπισμό των εχθρών ακόμα και μέσα από τοίχους είναι παραπάνω από ικανός να σας βγάλει από όλους τους μπελάδες, με την ΑΙ να είναι απλά ανίκανη να σας αντισταθεί.

Τι κάμνεις Ubi στα παιδιά σου;!

Στο κάτω-κάτω της γραμμής, το Far Cry 4 είναι ένα καλό FPS. Δεν είναι τρομερό, αλλά δεν είναι και απαίσιο. Μένοντας πιστό στην γενικότερη συνταγή αυτοκαταστροφής της μαμάς Ubisoft, το Far Cry 4 βγήκε με φόρα στην αγορά χωρίς καν να φορέσει ζώνη, με αποτέλεσμα να φάει τρικλοποδιά από τα ίδια του τα παντελόνια. Ενώ δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το αίσχος του Assassin’s Creed: Unity, το εν λόγω παίγνιο υποφέρει από μερικά bugs και optimization issues που δυστυχώς ακόμα να επιλυθούν. Προσωπικά, αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα με το συνεχές stuttering, πράγμα που έκανε το gameplay ιδιαίτερα ειδεχθές, και με μίας μορφής mouse acceleration η οποία παραμένει ανοιχτή ακόμα και αν την απενεργοποιήσετε από τα options. Και για τα δύο προβλήματα μπορείτε να βρείτε γρήγορες και (ελπίζουμε) άμεσες λύσεις, με μία απλή αναζήτηση στον Γούγλη (αν και μπορεί να μην σταθείτε τυχεροί – πολλοί χρήστες καταγγέλλουν προβλήματα δεξιά και αριστερά), αλλά η λύση για το πρώτο πρόβλημα δυστυχώς ρίχνει την ποιότητα σε μέτρια επίπεδα, στερώντας από το παιχνίδι την ακαταμάχητη γοητεία του. Οι απέραντες βουνοκορφές, τα ατελείωτα draw distances, τα εφέ και τα μοντέλα είναι όλα εκεί. Όχι μόνο θα χρειαστείτε όμως μηχάνημα-θηρίο για να τα δείτε ιδίοις όμμασι, αλλά θα πρέπει να περιμένετε και μερικά patches ακόμα μέχρι να μπορείτε να τα χαρείτε χωρίς πρόβλημα…