Πρέπει να ήμουν πιτσιρίκι, γύρω στα 8-9 όταν αντίκρισα τον μαγικό κόσμο του Daventry, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80. Ήταν ένα πανέμορφο θέαμα, ένας πολύχρωμος κόσμος (16 χρώματα στην ειδική λειτουργία της CGA) σε έναν παλιό 8088. Ο King Graham κουνιόταν κανονικά, στο ύψος, μήκος και πλάτος της οθόνης και έπαιρνε αντικείμενα, μιλούσε σε ξωτικά, έλυνε γρίφους, εξερευνούσε. Χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο ζωηρές, πρώτες εμπειρίες που δεν έχουν ξεθωριάσει στη συνείδησή μου, παρόλο που έχουν περάσει Χ χρόνια (δεν θέλω να το υπολογίσε, άσε με). Είναι λοιπόν τουλάχιστον σουρεαλιστικό να παρουσιάζεις εν έτει 2015 τη νέα ενσάρκωση του King’s Quest, ένα revival που θα παιχτεί σε πέντε κεφάλαια, όπως προστάζει η μόδα του episodic gaming. Το πρώτο επεισόδιο λέγεται King’s Quest: A Knight to Remember και κοστίζει 10 EUR (μπορείτε να αγοράσετε το Season Pass για 30 EUR). Η μόδα επίσης ή (για να ακριβολογούμε και να μην τα ισοπεδώνουμε όλα), μια νέα τάση ή σχολή αν προτιμάτε, θέλει λίγο «νερωμένο» το gameplay στα πιο εμπορικά adventures της μετα-Walking Dead εποχής. Ήμουν λίγο συγκρατημένος λοιπόν με το King’s Quest, αλλά τελικά με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξή: το King’s Quest του 2015, αν και έχει αρκετούς νεωτερισμούς της εποχής, κατηγοριοποιείται εύκολα στην οικογένεια των adventures.
Ο πρόλογος, η ιστορία του παππού Graham που εξιστορεί τη συνάντηση με τον τρομερό δράκο στα εγγόνια του, εξυπηρετεί ως ένα tutorial που μας μαθαίνει τους μηχανισμούς, τη νοοτροπία και τον χειρισμό ενός εύπεπτου adventure που έχει φτιαχτεί περισσότερο για gamepad και όχι για point & click. Αμέσως μετά θα αρχίσουμε την κανονική ιστορία που ακολουθεί έναν πολύ νεαρό Graham (πριν καν αναλάβει την αποστολή του βασιλιά για την ανεύρεση των τριών μαγικών αντικειμένων), καθώς προσπαθεί να γίνει αποδεκτός στην βασιλική αυλή. Τον περιμένουν δοκιμασίες και ένα πρωτάθλημα… ιπποτών, με αντιμέτωπους άλλους ιππότες, στο οποίο θα πρέπει να νικήσει αν θέλει να πλησιάσει τον βασιλιά- κι εμάς μας περιμένουν δοκιμασίες που θα μας κρατήσουν ευχάριστη συντροφιά για κανά 8ωρο, με μερικά σκαμπανεβάσματα.
Βασικός μηχανισμός στο KQ είναι η διαφορετική επίλυση γρίφων και κάποιες αποφάσεις σε κομβικά σημεία που επηρεάζουν ελαφρώς την εξέλιξη. Δεν αλλάζει κάτι δραματικά: από το σημείο Α θα πας στο ίδιο σημείο Β, το μόνο που διαφοροποιείται είναι ο τρόπος. Υπάρχουν επίσης πολλές σκηνές «δράσης» όπου πρέπει να πατήσεις το σωστό κουμπί, στη σωστή στιγμή: αυτά τα QTE δεν είναι τόσο κουραστικά, ούτε άσχετα με τον γρίφο. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι σωστά ενσωματωμένα και δεν ξενίζουν ιδιαίτερα, δεν είναι τραγικά δύσκολα, ενώ ακόμα και αν χάσεις, το παιχνίδι σε ξαναβγάζει λίγα δευτερόλεπτα πριν από το σημείο που στραβοπάτησες . Θεωρώ ότι είναι μια έντιμη action προσέγγιση που δεν βλάπτει τον χαρακτήρα του KQ ως adventure. Ακόμα και οι purists εξάλλου θα θυμηθούν ότι και τα παλιά Sierra games είχαν σκηνές όπου έπρεπε να χρησιμοποιήσεις κάποια… ευκινησία στα δάχτυλα για να ανέβεις έναν γκρεμό, να σκαρφαλώσεις, να αποφύγεις πράγματα. Κατά τα άλλα, το KQ είναι ένα πολύ ευχάριστο adventure, με πολύ όμορφες περιοχές, πολύ χαρακτήρα και σκέρτσο στους ηθοποιούς, καλό voice-acting και βατό δείκτη δυσκολίας. Οι γρίφοι είναι ικανοποιητικοί, χαρακτηρίζονται κυρίως ως inventory-based και, ο μόνος λόγος για να κολλήσεις, είναι αν δεν έχεις δει μια έξοδο κάπου ή ένα αντικείμενο κάπου.
To μεγαλύτερο παράπονο που έχω είναι θέμα μάλλον γούστου: υπάρχει πολύ «σύγχρονο» χιούμορ και μοντέρνες ατάκες στον διάλογο που δεν κάθονται καλά, σε έναν κόσμο που ακολουθεί σε γενικά πλαίσια τους νόμους του κλασικού fantasy. Τα λεκτικά θυμίζουν λίγο Σεφερλή, λίγο τα αστειάκια από 9GAG και ιντερνετικές χαζομαρίτσες… και να τις λένε χαρακτήρες σε τέτοιο setting, είναι λίγο νερόβραστο. Καλό είναι το χιούμορ, αλλά να κολλάει με το περιβάλλον και να μην «παγώνει», ούτε να κάνει κακό στην ατμόσφαιρα (όπως ένα gnome να μιλάει με προφορά ταξιτζή από το Μπρονξ). Νομίζω ότι στο κεφάλαιο «χιούμορ», η Odd Gentlemen λίγο… μπερδεύτηκε και αντί για έναν νεαρό King Graham, ήθελε να φτιάξει έναν νεαρό Guybrush, ατακαδόρο και αστειολόγο, αλλά δεν τους πολυβγήκε. Στα μειονεκτήματα πρέπει να βάλουμε και την απουσία επιλογής για Skip Dialogue (έγκλημα!), αλλά και στην έλλειψη καλού feedback στα κομβικά σημεία, όπου επιλέγεις μια μονολεκτική απόφαση που δεν εξηγεί ακριβώς τι επιλέγεις.
Ένα συμπαθητικό και χαριτωμένο πρώτο κεφάλαιο προς μια σωστή κατεύθυνση, το King’s Quest, δεν στραβοπάτησε, ούτε τα θαλάσσωσε και θα τα πάει ακόμα καλύτερα στο μέλλον, αρκεί να μειώσει λίγο τις κρυάδες…
