Tom Clancy’s The Division

Το όνομα του Tom Clancy στο The Division αρχίζει να δικαιολογεί την ύπαρξή του από την εισαγωγή του παιχνιδιού: ένα σενάριο καταστροφής που είναι μεν τραβηγμένο, αλλά υπό κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, φέρνει τη Νέα Υόρκη στα πρόθυρα της καταστροφής. Και μετά, της ρίχνει μια κλωτσιά για να τη ρίξει στο χάος, την ανομία και την ασυδωσία. Ένας πολύ ύπουλος ιός που μεταδίδεται υπερβολικά εύκολα κάνει την εμφάνισή του τη Μαύρη Παρασκευή, την περίοδο εκπτώσεων που πλήθη συρρέουν στους δρόμους. Είναι ένα πιθανό σενάριο, πρόγευση του οποίου έχουμε ήδη δει μέσα από ορισμένες ασθένεις: πρώτα αναφέρονται μερικοί νεκροί, τα εμβόλια αργούν να παραχθούν, ο κόσμος πανικοβάλλεται και αδειάζει τα σούπερ μάρκετ. Περισσότεροι νεκροί, αρχίζουν εξεγέρσεις και γίνεται αυτό που ξέρουμε όλοι ότι μπορεί να γίνει: όση αστυνομία και στρατό αν έχεις, όταν όλος ο κόσμος ξεχυθεί στους δρόμους, η κατάσταση δεν μαζεύεται. Έτσι γίνεται και στη φανταστική έκδοση της Νέας Υόρκης του Division και μέσα σε εβδομάδες έχουμε χιλιάδες νεκρούς και μια μεγαλούπολη αναρχίας, όπου οι υποδομές δεν λειτουργούν και, λόγω της γνωστής κατάστασης με την οπλοκατοχή και οπλοχρησία, γίνονται φονικά, λεηλασίες και βανδαλισμοί. Η τελευταία λύση της πολιτείας είναι να ενεργοποιήσει κρυφούς πράκτορες, εκπαιδευμένους στρατιώτες που βρίσκονται σε κατάσταση επιφυλακής, σε περίπτωση που «κάτι» γίνει.

Ένας τέτοιος πράκτορας είμαστε και εμείς στο MMO-FPS-RPG της Ubisoft, ένα φιλόδοξο και πανέμορφο παιχνίδι ανοικτού κόσμου που έχει ήδη πολυσυζητηθεί. Το Division έχει συγκριθεί με το Destiny και υπάρχουν όντως κάποιες ομοιότητες σε βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού: μιλάμε εξάλλου για ένα κατά βάση shooter παιχνίδι, εμπλουτισμένο με RPG στοιχεία, εμπειρία και επίπεδα, inventory και αντικείμενα με στατιστικά, crafting και πρώτες ύλες, αποστολές, ομαδικά instances και bosses. H διαφοροποίηση στο Division (εκτός από την προφανή αλλαγή σκηνικού, καθώς εδώ κυνηγούμε κακοποιούς και όχι εξωγήινα τέρατα) είναι ότι εδώ έχουμε έναν τεράστιο χώρο παιχνιδιού, χωρίς διακοπές και loading screens, που εμπνέει την εξερεύνηση του αξιοθαύμαστου, λεπτομερούς περιβάλλοντος.

Και είναι πραγματικά ένας από τους πιο όμορφους χώρους σε παιχνίδι που έχουμε δει: το Μανχάταν ζωντανεύει αυτούσιο στις οθόνες μας, με κάθε σοκάκι, πλατεία, λεωφόρο και πάρκο να αναπαριστάται στην αντίστοιχη καταστραμένη έκδοση του Division. Αν και η πόλη είναι χιονισμένη και βασανισμένη από εκρήξεις και λεηλασίες, είναι τόσο ζωντανή από τις λεπτομέρειες που δεν μπορείς παρά να χαζέψεις. Η δουλειά και το μεράκι των καλλιτεχνών στα assets είναι αξιοθαύμαστη: βιτρίνες και μαγαζιά, πινακίδες και αφίσσες, λεπτομερή γκράφιτι… ακόμα και οι σωροί από σκουπίδια, μπάζα και συντρίμια έχουν όγκο, υπόσταση, λεπτομέρεια. Ο ήχος συμβαδίζει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας, με συμπαγή εφέ και εξαιρετικό voice acting: μπορεί ο δικός μας χαρακτήρας να είναι μουγκός (σχεδιαστική απόφαση που σίγουρα θα βρει πολέμιους), αλλά τα ηχητικά αρχεία που βρίσκουμε και που αφηγούνται διάφορα επεισόδια βίας, θλίψης, απόγνωσης και παράνοιας των αλλόφρωνων νεοϋρκέζων, συγκλονίζουν. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό του The Division θυμίζει ξανά πινελιά του Clancy: στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα θα συνειδητοποιήσετε ότι κάθε κάθετη επιφάνεια συμπεριφέρεται ως κάλυψη: τοίχοι και αμάξια, πεζούλια, καντίνες, πινακίδες, στάσεις λεωφορείων, συντρίμια και φράχτες, όλα είναι έτοιμα να σας προσφέρουν κάλυψη με το πάτημα ενός πλήκτρου. Όχι μόνο μπορείτε να βρίσκετε κάλυψη σε αυτά τα σημεία, αλλά έχετε την δυνατότητα για απίστευτα ομαλές μεταβάσεις από το ένα στο άλλο. Και θα πρέπει να παίζετε με κάλυψη: το The Division είναι πάνω από όλα ένα cover-based shooter. Οι παίκτες που κάθονται εκτεθειμένοι στις μάχες, σκοτώνονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αν μην τι άλλο και οι ίδιοι οι εχθροί σας κρύβονται και καλύπτονται στη μάχη και χρησιμοποιούν έξυπνη τεχνητή νοημοσύνη για να σας καθηλώσουν με πυρά, να σας βγάλουν από την κρυψώνα σας με χειροβομβίδες, κ.λπ. Ολόκληρη η πόλη μετατρέπεται σε ένα πεδίο μάχης, όπου απαιτείται στρατηγική, πονηράδα και διορατικότητα, όχι μόνο γρήγορα πόδια και αποφασιστική σκανδάλη. Και πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτός ο μεγάλος χάρτης δεν είναι ρηχός και επίπεδος, αλλά διαθέτει πυκνή αρχιτεκτονική, δαιδαλώδη τούνελ και υπονόμους, στενά περάσματα και διαμερίσματα (σε κάποια κτίρια που σας «επιτρέπεται» να μπείτε), ταράτσες, υπόγεια πάρκινγκ, κ.λπ. Η πόλη, αυτό το τεράστιο πάρκο/πεδίο μάχης, είναι πλούσιο όχι μόνο οπτικά, αλλά και σε περιεχόμενο. Εκτός από τις βασικές αποστολές που προωθούν το κύριο σενάριο απελευθέρωσης της περιοχής, υπάρχουν δευτερεύουσες αποστολές, θελήματα και ένας σωρός από collectibles. Αρχεία παρακολούθησης, ίχνη πρακτόρων, φάκελοι και μαρτυρίες,  ειδικές αποστολές που σας βοηθούν να χτίσετε τις τρεις πτέρυγες της βάσης σας για να ξεκλειδώσετε ικανότητες, κ.λπ. Δεν θα βαρεθείτε να βρίσκετε πράγματα ενώ εξερευνείτε σοκάκια, υπόγεια και πάρκα- αλλά το Division λάμπει περισσότερο όταν μπαίνετε σε 4μελείς όμαδες, όπου ο ένας πράκτορας καλύπτει και συμπληρώνει τον άλλον, είτε για να καθαρίσετε τα ειδικά πριβέ instances (καθένα με δική του ιστορία και boss στο τέλος), είτε για να μπείτε στη Dark Zone, την PvP ζώνη του παιχνιδιού. Το νεφελώδες Dark Zone είναι μια περιοχή όπου όλα τα mobs είναι πουσαρισμένα και ρίχνουν καλά αντικείμενα. Ο λάκος στη φάβα είναι ότι, επειδή όλη η ζώνη θεωρείται μολυσμένη, τα αντικείμενα που μαζεύετε μπαίνουν σε ένα ξεχωριστό, μικρό inventory και πρέπει να «εξαγνιστούν» πριν μπουν στο κανονικό σας inventory. Για να γίνει αυτό, πρέπει να πάτε σε συγκεκριμένες ζώνες και να καλέσετε ένα ελικόπτερο… αλλά αυτό φέρνει στην περιοχή νέα mobs, αλλά και άλλους παίκτες που θέλουν να σας κλέψουν. Γιατί στο Dark Zone, το PvP είναι μονίμως ενεργοποιημένο: μπορείτε να επιτεθείτε σε έναν άλλον παίκτη για να πάρετε τα μολυσμένα αντικείμενα από το πτώμα του, αλλά αυτό θα σας κάνει επικηρυγμένο και θα σας κυνηγήσουν οι άλλοι παίκτες. Οι συνθήκες αυτές μετατρέπουν τη Dark Zone σε περιοχή υψηλής αδρεναλίνης: ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις, αν θα προλάβεις να ανεβάσεις τα πολύτιμα αντικείμενά σου στο ελικόπτερο, αν ο φίλος δεν θα σε προδώσει και ποιος σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Ως end-game κομμάτι του παιχνιδιού (μετά από τις 40-50 ώρες που χρειάζονται για να «καθαρίσετε» το περιεχόμενο), το Dark Zone λειτουργεί εξαιρετικά και κρύβει ίσως μέσα του την αληθινή ουσία του Division. Το αντίστοιχο δεν ισχύει για τις πουσαρισμένες δυσκολίες των instances (hard/challenging) και των dailies που ανοίγουν όταν φτάσουμε το μέγιστο επιπεδο του 30. Οι αντίπαλοι εχθροί μετατρέπονται σε σφουγγάρια ζημιάς, ακόμα και όταν καταφέρετε να μαζέψετε καλά όπλα και αντικείμενα: σκεφτείτε τέσσερις πάνοπλους πράκτορες να αδειάζουν γεμιστήρες από πολυβόλα όπλα στο πρόσωπο ενός εχθρού για 5 λεπτά συνεχόμενα για να τον ρίξουν. Και όλα αυτά, για να πάρεις ένα μοβ ή χρυσό αντικείμενο που θα σε βελτιώσει κατά 0,01%.  Ο ρεαλισμός-Clancy εξαφανίζεται στο τέλος, αλλά ίσως είναι και αναμενόμενο από ένα ΜΜΟ παιχνίδι. Ο αντίλογος φυσικά λέει πως, ακριβώς επειδή είναι ΜΜΟ παιχνίδι, υπάρχει εξέλιξη και συνέχεια: όντως έχουν ήδη ανακοινωθεί νέα instances και περιοχές, αλλά και τα incursions που θα είναι κάτι σαν raids όπου απαιτούνται πολλοί (και άψογα «ντυμένοι») παίκτες. Δεν είναι ότι το The Division δεν έχει τα λάθη του. Το Character Creation είναι αρκετά φτωχό (δεν μπορείτε να κάνετε πολλές ρυθμίσεις και να αλλάξετε το παρουσιαστικό του χαρακτήρα σας), οι δυνάμεις και τα perks που ξεκλειδώνετε δεν είναι και πάρα πολύ… χορταστικά (υπάρχουν μάλιστα και αρκετά που είναι άχρηστα), ενώ οι υπο-αποστολές θα μπορούσαν να έχουν μια μεγαλύτερη ποικιλία (τα encounters ειδικά, γίνονται επαναλαμβανόμενα, πολύ γρήγορα). Οι μικρές όμως αυτές ατέλειες δεν είναι ικανές για να κρατήσουν πίσω ένα παιχνίδι που είναι πανέμορφο, με εκπληκτικά production values, διασκεδαστικό, χορταστικό στο περιεχόμενο και με προοπτικές εξέλιξης.