Day of the Tentacle Remastered

Ο χορός των remakes καλά κρατεί, με τον τελευταίο τίτλο να είναι όχι μόνο παλιός, αλλά και ιδιαίτερα αγαπημένος. Το Day of the Tentacle κυκλοφόρησε στην αρχική του μορφή το 1993, αποτελώντας με τη σειρά του sequel του ακόμα πιο παλιού Maniac Mansion, από το 1987! Και τα δύο έχουν χαρίσει στους gamers απολαυστικές στιγμές τρέλας.

Υπόθεση

Αλάνθαστο συστατικό ένας τρελός επιστήμονας για μία επιτυχημένη ιστορία. Έτσι έχουμε τον Dr. Fred σε αυτό το ρόλο, που ζει σε ένα ερημικό μέγαρο, μαζί με την όχι λιγότερο τρελή οικογένεια του, και ο οποίος έχει δημιουργήσει δύο πλοκάμια. Όχι σαν αυτά που τρώμε στις ψαροταβέρνες, αλλά νοήμονα (λέμε τώρα). Το ένα από αυτά, πίνοντας τοξικά απόβλητα αποφασίζει να υποδουλώσει την ανθρωπότητα, και κάπου εδώ γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές και σωτήρες μας. Ο nerdy επιστήμονας Bernard, η φοιτήτρια βιολογίας Laverne, με εμφανώς «καμένη φλάντζα» και ο χεβιμεταλάς roadie Hoagie, με IQ ραδικιού. Όπως καταλαβαίνετε… ο Θεός βοηθός!

Ο Dr. Fred ήθελε να στείλει το «τρίο μουρλέγκο» πίσω στο παρελθόν, στη στιγμή πριν το πλοκάμι του τίτλου πιεί τα απόβλητα. Όμως ένα ατύχημα αφήνει τον Bernard στο παρόν και στέλνει τη Laverne στο μέλλον, όπου οι άνθρωποι είναι υπόδουλοι των πλοκαμιών. Ο δε Hoagie καταλήγει στο παρελθόν, μαζί με τους «σταρ» του Αμερικάνικου έθνους (Washington, Jefferson, Franklin, Hancock, Betsy Ross). Τώρα πρέπει να κάνει ο καθένας τις δικές του ενέργειες ώστε να επιστρέψουν στο αρχικό σχέδιο.

Gameplay

Η προσέγγιση του παιχνιδιού ήταν ήδη πολύ μπροστά από την εποχή του, χρησιμοποιώντας έναν αρκετά έξυπνο μηχανισμό. Οι τρείς χαρακτήρες μπορούν να στέλνουν μεταξύ τους αντικείμενα από το inventory του καθενός, μέσω της χρονομηχανής. Έτσι αυξάνεται η πολυπλοκότητα των γρίφων, αλλά και των ενεργειών που μπορείτε να δοκιμάσετε, κάτι το οποίο είναι οπωσδήποτε καλό για ένα adventure. Όσο για την εναλλαγή μεταξύ χαρακτήρων, αυτή γίνεται άμεσα, με τη λογική back-forward. Επιπλέον, σε κάθε οθόνη μπορείτε να κάνετε προσωρινά highlight όλα τα interactive σημεία, ώστε να σιγουρευτείτε ότι δεν προσπεράσατε κάτι σημαντικό.

Η remastered έκδοση προσφέρει δύο διαφορετικούς τρόπους χειρισμού. Ο ένας είναι ο κλασσικός, με τις εντολές (give, open close, pick up, look at, talk to, use, push, pull) να βρίσκονται σε ένα πάνελ στο κάτω μέρος της οθόνης, δίπλα από το πάντα ανοικτό inventory. Ο άλλος είναι πιο «καθαρός» και πιο κοντά στη λογική των σύγχρονων control schemes. Στην οθόνη δεν υπάρχουν περιττά στοιχεία, κάνοντας την εμπειρία αισθητά πιο immersive. Μετακινώντας τον δείκτη πάνω από κάποιο χαρακτήρα ή αντικείμενο, και πατώντας το πλήκτρο των actions, εμφανίζεται ένα μικρό κυκλικό μενού με τις διαθέσιμες (ανά περίπτωση) ενέργειες. Αντίστοιχα, ένα άλλο πλήκτρο ανοίγει το inventory του εκάστοτε χαρακτήρα.

Επίσης υποστηρίζεται η χρήση gamepad, και μάλιστα ο νέος τρόπος χειρισμού φαίνεται κατάλληλα σχεδιασμένος γι’αυτό το λόγο, παρ’όλο που δουλεύει εξ ίσου καλά με πληκτρολόγιο & ποντίκι. Ένα ακόμα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι η άμεση, on-the-fly εναλλαγή γραφικών μεταξύ των original και remastered εκδόσεων. Αυτό γίνεται παντού και πάντα, σε κάθε οθόνη και περίσταση, με το πάτημα ενός πλήκτρου, ώστε να θυμηθείτε οι παλιοί και να εκτιμήσετε οι νέοι. Στις ρυθμίσεις του τίτλου έχετε επίσης την επιλογή να ακούτε τα commentaries των δημιουργών στη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως στις ταινίες! Υπάρχει όμως και ένα κρυμμένο διαμάντι. Στο δωμάτιο του Weird Ed, αν κάνετε use τον υπολογιστή, μπορείτε να παίξετε ολόκληρο το Maniac Mansion! Όχι, δεν είναι και αυτό remastered…

Γραφικά & ήχος

Η δουλειά που έχει γίνει στον επανασχεδιασμό των γραφικών είναι αξιέπαινη. Είναι πλέον ευδιάκριτα, με πολύ ζωντανά χρώματα, που δεν έχουν καμία σχέση με το πιξέλιασμα του παρελθόντος. Η cartoony προοπτική κυριαρχεί παντού, ενώ όλοι οι χαρακτήρες είναι σχεδιασμένοι σαν ξεκαρδιστικές καρικατούρες. Όμορφο ρετουσάρισμα έχει υποστεί και η μουσική, καθώς οι συνθέσεις του παιχνιδιού ακούγονται πλέον όπως θα ήθελαν οι δημιουργοί του, και όχι ως ένα σύνολο από μπλιπ-μπλιπ.

Ωστόσο υπάρχουν και αρνητικά στοιχεία, καθώς το voice acting είναι απογοητευτικό. Το cast δεν περιλαμβάνει κανένα γνωστό όνομα, όμως δεν πιστεύουμε πως φταίει αυτό, αφού έχουμε δει άλλους τίτλους με άσημα cast να δίνουν εντυπωσιακές παραστάσεις. Εδώ οι ηθοποιοί παίζουν το ρόλο τους είτε με απάθεια, ή ακόμα χειρότερα, δίνοντας διαφορετική χροιά σε κάθε φράση από το προτιθέμενο άκουσμα τους. Σε κάθε περίπτωση, οι διάλογοι είναι γεμάτοι από το χαρακτηριστικό χιούμορ των παλιών adventures της Lucas Arts!