Ο διάβολος… μπορεί να κλαίει, όμως εγώ απέκτησα ένα χαμόγελο σαν του Τζόκερ, όταν ξεκίνησα να παίζω το νέο DmC: Devil May Cry. Είναι όλα όσα περίμενα, και ακόμα περισσότερα. Μεγάλε… καλύτερα να αδειάσεις το ημερολόγιο σου πριν ξεκινήσεις να παίζεις.
Σενάριο και τα ρέστα
Καθώς πρόκειται για «reboot» της σειράς, η υπόθεση είναι μεν ίδια στη βάση της, αλλά με πολλά και ωραία «twists». Αναλαμβάνεις το ρόλο του Dante, παιδί του δαίμονα Sparda και της αγγέλου Eva, με υπεράνθρωπες μαχητικές ικανότητες. Πίσω από τη σημερινή παρακμή του κόσμου (ναι, ακόμα και πίσω από την οικονομική κρίση!) βρίσκεται ένας ισχυρός δαίμονας, ο Mundus, που επίσης ευθύνεται για το θάνατο των γονέων σου. Με τη βοήθεια του δίδυμου αδελφού σου, Vergil, παίρνεις το δρόμο της εκδίκησης.
Gameplay
Τέρμα στο δίλημμα του προηγούμενου DmC, δηλαδή Dante ή Nero. Ο νέος, πλήρως επανασχεδιασμένος Dante, έχει όλες τις ικανότητες των δύο χαρακτήρων και ακόμα περισσότερες. Το «παρών» δίνουν φυσικά το σπαθί Rebellion και τα πιστόλια Ebony & Ivory, μαζί με ένα δαιμονικό τσεκούρι (Arbiter) και ένα αγγελικό δρεπάνι (Osiris). Τα δύο τελευταία είναι πανίσχυρα όπλα, πάντα διαθέσιμα, αλλά λειτουργούν και σαν το πάλαι ποτέ «δαιμονικό χέρι» του Nero, ώστε να εκτείνονται και να σε βοηθούν όχι μόνο στη μάχη, αλλά και στο platforming. Όλα τα παραπάνω μπορούν να συνδυαστούν σε θανάσιμα και άκρως εντυπωσιακά combos, και μάλιστα είναι απαραίτητος ο πειραματισμός ώστε να βρεις τη σωστή στρατηγική για κάθε τύπο εχθρού. Κάτι εκπληκτικά ευέλικτο είναι η αναβάθμιση των ικανοτήτων σου. Αν αποφασίσεις ότι ένα επιλεγμένο upgrade δεν σου κάνει, τότε μπορείς να το ακυρώσεις και να επιλέξεις κάποιο άλλο, όσες φορές θέλεις, χωρίς περιορισμούς και χωρίς «κόστος»! Συγκεντρώνοντας ειδικά κλειδιά, αποκτάς πρόσβαση σε ειδικές περιοχές με διάφορες προκλήσεις, που θα βοηθήσουν την ενίσχυση του χαρακτήρα σου αν τις ολοκληρώσεις. Και φυσικά έχουμε τα boss fights, ανά λίγες πίστες με τεράστιους και απειλητικούς τύπους, που όμως κάθε άλλο παρά ανίκητοι είναι… αρκεί να βρεις το «κουμπί» του καθενός.
Και από εμφάνιση;
Εδώ, η Ninja Theory έχει δώσει ρέστα! Τα γραφικά είναι εμφανώς υψηλής ποιότητας, με πίστες σουρεαλιστικά σχεδιασμένες, όπου τα πάντα είναι δυναμικά και τίποτα απολύτως δεν είναι «βαρετό». Παντού εφέ (φυσικά και… υπερφυσικά), τερέν που μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη, ενώ πρέπει ακόμα και να «μεταβάλλεις» κάποια σημεία της κάθε πίστας για να προχωράς. Αποκορύφωμα αποτελούν φυσικά τα εφέ των επιθέσεων και των combos με τα όπλα. Σου λέω, απολύτως καμία σχέση με τα προηγούμενα DmC… Θα πάθεις την πλάκα σου!
6 Σχόλια
καλα ρε παιδια, τι reviews 4 σειρες ειναι αυτά; το λέω με καλή πρόθεση αλλα εντάξει
Το έχουμε ξαναπεί: η όλη προσέγγιση στο gameslife όσον αφορά τα κείμενα είναι μίνιμαλ.
Πάμε για μικρές παρουσιάσεις, που να διαβάζονται εύκολα και άνετα από όλους (ακόμα κι από κάποιον που δεν θέλει να ενδελεχή ανάλυση 1.200 λέξεων) και παράλληλα να δίνουν μια όσο το δυνατόν πληρέστερη και πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το εκάστοτε παιχνίδι.
Το βασικό σκεπτικό είναι να απαντάμε στην ερώτηση «Μας άρεσε ή όχι ο Τάδε τίτλος»; Σαν να έχουμε απέναντι κάποιον φίλο μας και να του μιλάμε για ένα παιχνίδι που παίξαμε, βοηθώντας τον παράλληλα να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, τι μας άρεσε και τι όχι σε αυτό.
Στόχος είναι τα τρέιλερ να αντικατασταθούν από δικά μας βίντεο τα οποία θα έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα και θα προσφέρουν μια ακόμα πιο «γεμάτη» εικόνα ενός παιχνιδιού (δες για παράδειγμα το review του Wonderbook εδώ: http://www.gameslife.gr/reviews/wonderbook-book-of-spells-3264).
για να μην παρεξηγηθω, το site δεν ειναι άσχημο, άλλωστε εφαρμόσατε καλά το conituus template για wordpress απλα στο περιεχόμενο τα minimal review ειναι ρισκο καθως εχουν κινδυνο να αποτυχουν το σκοπο τους οπως στην προκειμένη περιπτωση. Η αντικατάσταση των βιντεο φανταζει ιδανική αλλά ειναι και χρονοβόρα να υποθέσω. Παρόλα αυτά καλό είναι που διατηρείτε το “μη επαγγελματικό προφιλ” καθως 1-2 site ειστε που ειναι και καινουρια που το καταφερνουν αυτο, καλη συνεχεια λοιπον στην προσπαθεια σας.
Εννοείται πως τα «βιντεοριβιού» είναι και πιο ακριβά και πιο χρονοβόρα απ’ ότι αν κοτσάρουμε ένα τρέιλερ π.χ., απλά το θέμα είναι πως θέλουμε να προσφέρουμε ό,τι πληρέστερο στον αναγνώστη μας. Ε, και σύμφωνα με τη φιλοσοφία μας, τα μεγάααααλα κείμενα δεν είναι ο τρόπος -εξ’ άλλου, τέτοια μπορεί να βρει και σε άλλα ελληνικά, ποιοτικά sites :)
btw, το theme που έχουμε χρησιμοποιήσει είναι το Made (http://themeforest.net/item/made-responsive-reviewmagazine-theme/2557495). Μας έχουν βγει τα μάτια απ’ τις «customιές» αλλά αξίζει τον κόπο ;)
και τώρα έχω να σε ρωτήσω μια απορία επι του προσωπικού αν και βγαίνω εκτός θέματος γι αυτο με συγχωρειτε αλλά έχεις χαρακτηριστικό αβαταρ και δεν μπορούσα να μην το παρατηρησω. :) γιατί κρατάς 2 site με ίδιο σχετικά περιεχόμενο?
Νο προμπλέμο! Εξ’ άλλου γράφω επώνυμα και όπως παρατήρησες με το ίδιο avatar (να ‘ναι καλά ο λατρεμένος Γιώργος Κομιώτης που μου το ‘χε φτιάξει τον παλιό, καλό καιρό…).
Στο byteme αν προσέξεις θα με δεις να γράφω ως φιλοξενούμενος πλέον μια φορά κάθε περίπου δυο βδομάδες, ως επί το πλείστον αναλύσεις και άρθρα και αναλύσεις με πιο business χαρακτήρα. Είμαι κάτι σαν «guest editor», σαν να λέμε.
Εδώ ο ρόλος μου είναι τελείως διαφορετικός ;)
Απλά σημείωσε το εξής: μπορεί και το byteme και το gameslife να ασχολούνται με τα videogames, ωστόσο το κάνουν με δύο τελείως διαφορετικούς τρόπους και φιλοσοφίες,. Δες το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία και θα καταλάβεις ;)
Και για ό,τι άλλο θες, εδώ είμαστε! Μη διστάσεις :) :)