ΑΠΟΨΗ: Γιατί μας απογοητεύουν οι ταινίες που βασίζονται σε games;

Άλλοι λένε «η ζωή μιμείται την τέχνη και η τέχνη τη ζωή». Εγώ λέω «οι ταινίες μιμούνται τα games και τα games τις ταινίες». Σίγουρα πολλά games που βασίζονται σε ταινίες δε μας έχουν αφήσει και την καλύτερη γεύση (Aliens: Colonial Marines, εσένα κοιτάω) αλλά το θέμα μας σήμερα είναι οι ταινίες που βασίστηκαν σε games. Ακόμα και η θρυλική σειρά ταινιών του Resident Evil (εάν σε ενδιαφέρει η σειρά μπορείς να διαβάσεις το αφιέρωμα μας) έχει ένα μέσο όρο μόλις 27% στο Rotten Tomatoes  με ένα κάπως πιο αξιόλογο 39% στο Metacritic. Ειδικά τώρα που τελείωσε το 2016 και ο ενθουσιασμός μας για το Warcraft (28% στο Rotten και 32% στο Meta) και το Assassin’s Creed (17% στο Rotten Tomatoes  και 36% στο Metacritic) έκανε βουτιά από ουρανοξύστη, είναι καιρός να μιλήσουμε για αυτές τις ταινίες πιο σοβαρά.

Ένας συνολικός μέσος όρος αυτών των ταινιών κυμαίνεται στο 30%. Δεν ακούγεται και πολύ δελεαστικό, ε; Αυτό που είναι σημαντικό είναι να βρούμε γιατί οι ταινίες αυτές μας απογοητεύουν κάθε φορά. Η πρώτη ταινία βασισμένη σε game που κυκλοφόρησε ήταν το Super Mario Bros. το 1993 και έχει ένα απόλυτα σεβαστό #not 15% στο Rotten Tomatoes. Από τότε μόνο 2 τέτοιες ταινίες κατάφεραν να πάρουν ένα μέτριο (ούτε καν καλό) βαθμό στα 2 μεγαλύτερα sites με κριτικές (τα οποία θα αναφέρω πολλές φορές ακόμα, μπορείς να τα μαντέψεις). Η μία είναι το Mortal Kombat του 1995, με ένα σεβαστό 58% στο Metacritic. Η άλλη είναι το Final Fantasy: The Spirits Within που κυκλοφόρησε το 2001 και κατέχει ένα 44% στο Rotten Tomatoes.

Για να μπω λίγο πιο βαθιά στο θέμα μας, αντί να σου παραθέτω ιστορικά στοιχεία, ας μιλήσουμε για το Alone in the Dark. Η σειρά, που αποτελείται από 6 survival horror games, είναι μία ιδιαίτερα γοητευτική εμπειρία, την οποία μπορούμε να απολαύσουμε ακόμα και σήμερα. Οι δύο ταινίες που κυκλοφόρησαν βασισμένες σε αυτήν, πάλι… To Alone in the Dark είναι η 12^η χειρότερη ταινία της δεκαετίας του 2000, σύμφωνα με τη Worst of the Worst λίστα του listal. Η ταινία κατέχει μόλις 1% στο ίδιο το Rotten Tomatoes, ενώ ο γιος της ταινίας, Alone in the Dark 2, του 2008 κατέχει 3,4/10 στο IMDb. Ειδικά η πρώτη ταινία κατάφερε να αναδείξει τον Uwe Boll (που τη σκηνοθέτησε και ύστερα συμμετείχε ως παραγωγός στη δεύτερη) ως έναν από τους χειρότερους σκηνοθέτες που έχουν υπάρξει ποτέ (όχι βέβαια ότι ήθελε και ιδιαίτερη προσπάθεια). Η ταινία κατακεραυνώθηκε πανηγυρικά, με τον ίδιο το σκηνοθέτη να απαντάει άμεσα σε όλους όσους τον έκριναν με κάποιες δηλώσεις οι οποίες είναι μάλλον ενδιαφέρουσες. Ανάμεσα σε κάποια υβριστικά ονόματα για τους ίδιους τους κριτικούς, ο σκηνοθέτης ανέφερε κάτι πραγματικά σημαντικό. Η γνώμη του είναι ότι οι εταιρείες «ξεχνούν» ένα game από τη στιγμή που τα δικαιώματα για αυτό έχουν πουληθεί. Όταν η εταιρεία δεν ενδιαφέρεται για την ταινία, πώς γίνεται αυτή να πετύχει; Οι δημιουργοί του World of Warcraft (τους ξέρεις και ως Blizzard) αρνήθηκαν να αφήσουν τον Boll να σκηνοθετήσει την ταινία τους, κάτι το οποίο σημαίνει ότι οι εταιρείες δεν αδιαφορούν τελείως. Η φήμη του Boll έχει καταστραφεί και η εταιρεία το ήξερε αυτό όταν τον απέρριψε. Παρ’όλα αυτά, το Warcraft, εάν κρίνουμε από την βαθμολογία που απέσπασε δεν τα πήγε και ιδιαίτερα καλά.

Αν πάρουμε τα λόγια του Boll σοβαρά, τότε η λύση σε αυτό το γόρδιο δεσμό είναι να συμμετέχουν οι εταιρείες πιο άμεσα σε μια ταινία, με τους δημιουργούς του κάθε παιχνιδιού να έχουν ρόλο και λόγο στην ταινία που θα δούμε. Σε μια προσπάθεια να κρατήσω αυτό το κείμενο σε λογικό μέγεθος, θα προσθέσω απλά ότι είναι η ώρα να περάσουμε σε μια νέα εποχή. Όχι πια ταινίες που καταστρέφουν τους αγαπημένους μας χαρακτήρες. Ο Agent 47 άξιζε καλύτερη μοίρα από την τελευταία ταινία Hitman. Ακόμα και το Silent Hill, παρά την προσωπική μου αγάπη για αυτό, άλλαξε κάποια στοιχεία της ιστορίας, τα οποία ήταν πραγματικά ουσιώδη, δείχνοντας ότι ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και όλοι όσοι συμμετείχαν δεν ήταν πραγματικά πιστοί στη δημιουργία αυτής της ταινίας. Τα αγαπημένα μας games αξίζουν κινηματογραφικές μεταφορές που να αναδεικνύουν πλήρως όλες τις πλευρές τους. Είναι καιρός οι ταινίες να προτρέπουν τους «άπιστους» μη-gamers να δοκιμάσουν τα αγαπημένα μας παιχνίδια, αντί να μπορούν μόνο τα μέλη της gaming community να απολαμβάνουν το θέαμα που τους προσφέρεται. Οι κινηματογραφικές μεταφορές των games σίγουρα αξίζουν κάτι περισσότερο, κάτι που θα μας κάνει να απολαμβάνουμε το θέαμα όσο καθόμαστε στην αναπαυτική θέση ενός κινηματογράφου.

Οι ταινίες που βασίζονται σε games δεν είναι απόλυτα κακές, αλλά παράλληλα πιστεύω ότι έχουν προοπτικές να αποτελέσουν πραγματικά απολαυστικές εμπειρίες. Σίγουρα το να δημιουργήσεις μια πραγματικά καλή ταινία από ένα video game απαιτεί αν μη τι άλλο μπόλικη σκληρή δουλειά, αλλά ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα είναι ο μόνος τρόπος να απολαύσουμε τις ταινίες αυτές ξανά στον κινηματογράφο, κρατώντας το εισιτήριό μας ως ένα χαρούμενο ενθύμιο. Όλα αυτά κατά τη δική μου ταπεινή άποψη.