Rage 2 Review

Όποιος έχει σαν απορία να μάθει τι απόγονο θα έδινε η ένωση των Mad Max & Doom 2016, θα βρει τις απαντήσεις του στο Rage 2. Με την σύμπραξη των id Software και Avalanche δεν θα μπορούσε παρά να μεταφερθούν σχεδόν αυτούσια τα κληρονομικά χαρακτηριστικά στο gameplay. Η ανοικτή σχεδίαση του πρωτότυπου Rage επεκτείνεται σε ένα πιο λειτουργικό και οργανικό -υποτίθεται- open world περιβάλλον που δανείζεται την ξέφρενη δράση που είναι σήμα κατατεθέν της παρέας του Tim Willits.

Δυστυχώς, παρά το ότι η πρώτη ύλη ήταν αδιαμφισβήτητης ποιότητας, το μείγμα κάπου χάλασε στις αναλογίες. Κάπου το γεγονός ότι η πλοκή είναι εντελώς χλιαρή, κάπου το ότι το έργο παρουσιάζει σημάδια σήψης και επανάληψης, χαλάνε την όποια προσπάθεια έγινε, αφήνοντας μια ξινή γεύση που τελικά θα εκτιμήσουν μόνο όσοι θέλουν να καλύψουν τον κενό χρόνο ανάμεσα στο Doom Eternal. Με τους βετεράνους της id στο τιμόνι δεν περιμέναμε άλλωστε τίποτε λιγότερο: το gunplay προσφέρει δράση... υψηλών οκτανίων που θυμίζουν κινηματογραφική παραγωγή των αδερφών Wachowski.

Που είναι το πρόβλημα λοιπόν; Με λίγες λέξεις, στο επιχρυσωμένο χάπι του sandbox. Η Avalanche δεν επιλέχθηκε τυχαία για την ανάπτυξη του Rage 2, αφού ο στόχος ήταν να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στο κομμάτι του roaming και του ανοικτού κόσμου. Η αλήθεια είναι ότι ο Post Apocalyptic κόσμος του Mad Max είχε ένα ενδιαφέρον και μια απόκοσμη αίσθηση αποσύνθεσης και φθοράς που ταίριαζαν γάντι με τη γενικότερη κατεύθυνση του franchise. Εδώ, παρόλο που εξακολουθεί και βασίζεται σε μετα-αποκαλυπτικό setting, η σχεδίαση θυμίζει πιο πολύ Borderlands ή το πρόσφατο Far Cry New Dawn, χρησιμοποιώντας έντονα flare effects και υπερβολικούς χρωματικούς τόνους που, ενώ θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο και εξεζητημένο, καταλήγουν να αναλώνονται σε μια άτολμη καλλιτεχνική κατεύθυνση.

Με πιθανή εξαίρεση 1-2 βασικές πόλεις-hub, ο κόσμος του Rage 2 θυμίζει “προσχέδιο” αφού ακολουθεί μια πολύ γενική προσέγγιση στην απεικόνιση των περιοχών και από την αρχή έως το τέλος, ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια assets χωρίς καμία φαντασία. Εξίσου νερόβραστοι είναι και οι χαρακτήρες, είτε μιλάμε για τους NPC, είτε για τον βασικό πρωταγωνιστή (στην αρχή του τίτλου επιλέγετε ανάμεσα σε αρσενικό ή θηλυκό μοντέλο ήρωα). Όχι ότι θα ήταν απαραίτητο σώνει και καλά να υπάρχει μια δελεαστική ιστορία από πίσω (το Doom άλλωστε τα κατάφερε θαυμάσια χωρίς αυτήν) αλλά από την στιγμή που ο κορμός βασίζεται σε open world objectives, fetch quests και grind μέχρι θανάτου, μια συναρπαστική πλοκή θα ήταν το τυράκι που θα αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον καθ’όλην την διάρκεια του campaign.

Αντιθέτως, το σενάριο διηγείται ένα απλοϊκό sci-fi παραμυθάκι εκδίκησης που μένει στα στοιχειώδη, χωρίς να τα επεξηγεί καλά-καλά και αυτά. Η συνολική διάρκεια δεν θα σας πάρει πάνω από 7-8 ώρες, ενώ τα προαιρετικά side-quests και οι λοιποί αντιπερισπασμοί θα σας κρατήσουν για άλλο τόσο στο κανονικό επίπεδο δυσκολίας. Ακόμα και υπό αυτήν την συνθήκη της περιορισμένης διάρκειας για τα δεδομένα του είδους, το Rage 2 καταντά πολύ γρήγορα κουραστικό με αποστολές που σας ζητούν απλά να εξουδετερώσετε όλους τους εχθρούς, σε παρόμοιες βάσεις και για τους ψυχαναγκαστικούς, την αναζήτηση των unlockables που θα ολοκληρώσουν 100% την αποστολή με μοναδική ανταμοιβή την εμφάνιση του σχετικού, completion marker στον χάρτη.

Εντάξει, υπάρχει και ένα δαιδαλώδες σύστημα leveling, το οποίο περιπλέκει τα πράγματα περισσότερο από όσο είναι απαραίτητο, με ξεχωριστά skill points για όπλα/ικανότητες/αυτοκίνητα, και δύο in-game currencies (με το ένα εξ’αυτών να εξαργυρώνεται με πραγματικά λεφτά για cosmetic items – καλώς ήλθατε στο 2019). Υπάρχει και ένα crafting system, στο οποίο κατασκευάζετε Wingsticks (τα εβληματικά boomerangs), χειροβομβίδες και power-ups που επαναφέρουν τους πόντους ζωής ή μειώνουν αποτελεσματικά τα cooldowns των abilities σας. Πρακτικά, το δύσχρηστο μενού το οποίο σας καθυστερεί 1-2 δύο δευτερόλεπτα μεταξύ των tabs είναι αποτρεπτικό και μόνο και μόνο για τις ανάγκες του review μας απασχόλησε. Ακόμα και με τα drops των εχθρών θα τα καταφέρετε μια χαρά.

Αν έχετε φτάσει μέχρι αυτό το σημείο του review, πιθανόν να έχετε αποκομίσει δικαιολογημένα ότι δεν μας άρεσε το Rage 2. Αυτό όμως απέχει εντελώς από την πραγματικότητα, αφού το Rage 2 έχει στιβαρά shooting mechanics και απολαυστικά όπλα (ειδικά το Shotgun είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει σε FPS τα τελευταία χρόνια). Συμπεριφέρονται διαφορετικά ανάλογα με το αν στοχεύετε με ή χωρίς την αριστερή σκανδάλη ενώ υπάρχουν ξεχωριστά skill trees που αλλάζουν περαιτέρω την πρακτικότητα τους.

Αυτό που δίνει όμως το κάτι παραπάνω στις μάχες είναι τα abilities που αποκτάτε από τα Arks που βρίσκονται διάσπαρτα στον χάρτη: κάποια Αrk είναι ενσωματωμένα κατά την ροή του campaign, άλλα όμως πρέπει να τα ανακαλύψετε οι ίδιοι προκειμένου να τα ξεκλειδώσετε. Από αυτά το πιο σημαντικό είναι το Dash που δίνει ένα αρχικά και δύο μετέπειτα side-steps που είτε σας φέρνουν πιο κοντά στις ορδές των εχθρών, είτε σας απομακρύνουν σε απόσταση ασφαλείας.

Ανάμεσα στις υπόλοιπες δυνάμεις, βρίσκουμε μια ενεργειακή ασπίδα, μια σώμα με σώμα επίθεση και ένα slam attack που κάνει μεγαλύτερη ζημία όταν πηδάτε από μεγάλο ύψος. Σαν αποτέλεσμα οι μάχες γίνονται πιο απολαυστικές, ξέφρενες και οργανικές, προσφέροντας αρκετές επιλογές προσέγγισης. Αν και μάλλον πρώιμη σαν πρόβλεψη, το Rage 2 μάλλον προσφέρει μια καλή ματιά στο τι πρόκειται να επακολουθήσει με το Doom Eternal και αν αυτό αληθεύει, πραγματικά ανυπομονούμε.

Το παιχνίδι έχει και κάποια boss fights που και πάλι επαναλαμβάνονται χωρίς να υπάρχει επαρκής λόγος για αυτό. Σε γενικές γραμμές, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι το Rage 2 ολοκληρώθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο και υπό μεγάλη πίεση χρόνου: άλλωστε το παιχνίδι βρίθει από bugs τα οποία μαρτυρούν ανεπαρκή ποιοτικό έλεγχο: από στοιχεία του HUD που εξαφανίζονται μέχρι ενοχλητικά sound glitches που προκαλούν πονοκέφαλο και επιλύονται μόνο με την επανεκκίνηση του παιχνιδιού.

Σε τελική ανάλυση το Rage 2 μάλλον απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό το οποίο θα πρέπει να περιμένει κάτι ανάμεσα σε Bulletstorm και Mad Max. Ακόμα και αυτός ο κόσμος θα μείνει με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου αφού υπάρχει σίγουρα… “κάτι” εδώ που θα μπορούσε να κάνει τον τίτλο κλασσικό. Μακάρι η Bethesda να έδινε λίγους μήνες ανάπτυξης ακόμα στους ταλαντούχους εμπλεκόμενους και είναι βέβαιο ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλύτερο!

Ανάπτυξη: Avalanche Έκδοση: Bethesda Διάθεση: IGE