DOOM Trilogy Review

Το φαινόμενο Doom και το τι έκανε η παρέα των “τεχνομάγων” της τότε id, δεν μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος που δεν το έζησε από πρώτο χέρι. Η αντισυμβατική προοπτική του παιχνιδιού που σε έβαζε μέσα στο παιχνίδι, η εξαιρετικά ρεαλιστική απεικόνιση βίας και το πρωτοποριακό gameplay, δημιούργησε υστερία στην gaming σκηνή που αργότερα επεκτάθηκε και στην ποπ κουλτούρα. Στο απόηχο του Doom Eternal και των 25 ετών από την εμφάνιση του πρωτότυπου παιχνιδιού, τι καλύτερο από το να θυμηθούμε πως ξεκίνησαν όλα;

H Bethesda φυσικά δεν μπορεί να σταματήσει ούτε στιγμή να είναι ο εαυτός της και σαν επακόλουθο, για την “αργυρή” επέτειο του Doom, την… έβγαλε λάδι με το BFG Collection, το οποίο τεμάχισε σε τρία, ξεχωριστά releases. Μην τρέφετε φυσικά αυταπάτες για νέο content ή λοιπά έξτρα πραγματάκια. Δεν θα βρείτε συνεντεύξεις ή making-of videos, ούτε art-books και περιλήψεις από τα design documents. Κανείς δεν ασχολήθηκε να προσθέσει στο πακέτο τα διαφορετικά ports του Doom (κάτι που έκανε επιτυχημένα η Konami στα πρόσφατα Castlevania/Contra Collections). Ούτε λόγος φυσικά για υποστήριξη σε εξτρά mods. Ωστόσο, για αυτά τα releases, κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να καταστήσει υποχρεωτική την δημιουργία λογαριασμού στο δίκτυο της Bethesda για να μπορέσει να παίξει κάποιος Doom Classic – μετά το δικαιολογημένο κράξιμο, η εταιρία διάθεσε σχετικό patch και πλέον αυτό δεν είναι απαραίτητο.

Τουλάχιστον κράτησε τα κόστη χαμηλά, με την συνολική αξία του πακέτου να ανέρχεται στα 20 ευρώ. Τα Doom 1-2 τιμολογούνται στο τάλιρο έκαστο, ενώ το Doom 3 στα δέκα ευρώ. Πέρα από τους συνήθεις ύποπτους PS4/Xbox One και τα τρία παιχνίδια είναι διαθέσιμα στο Nintendo eShop. Δεδομένης της κατάστασης και του ανύπαρκτου νέου content, τα Switch ports αποτελούν μάλλον τον μόνο σοβαρό λόγο για να δαπανήσετε τα λεφτά σας σε αυτά τα releases. Τα δύο πρώτα Doom με την σχεδίαση των αυτόνομων επιπέδων και την επεισοδιακή δόμηση, δουλεύουν ανέλπιδα καλά σε handheld mode, και όταν απλά θέλετε να “ξεδώσετε” με κάτι για λίγο. Το ερώτημα όμως είναι, πως κρατιούνται με το πέρασμα του χρόνου τα Doom 1-3; Πέρα από την νοσταλγία έχουν να πούν πράγματα και στην νέα γενιά των gamers.

Η αλήθεια είναι ότι ο μεγαλύτερος χαμένος είναι το Doom 3 – αρκεί να αναλογιστούμε ότι ο πρωτότυπος τίτλος κυκλοφόρησε μόλις μερικούς μήνες πριν το Half-Life 2. Το gameplay άλλαξε ριζικά για τα δεδομένα της σειράς, κυρίως λόγω της ανεπάρκειας του τότε hardware να τρέξει στην id tech 4 μεγαλύτερης κλίμακας μάχες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα encounters να είναι ολιγάριθμα και το gameplay πολύ πιο αργό ενώ η πλάστιγγα έγερνε προς όφελος μιας πιο κινηματογραφικής εμπειρίας, με scripted events, jump scares και απίστευτα ρηχούς διαλόγους. Ο αρχικός κώδικας του παιχνιδιού, είχε μια μάλλον αμφιλεγόμενη σύμβαση που δεν άφηνε τον marine να κραδαίνει ταυτόχρονα τον φακό και το όπλο του ταυτόχρονα. Κάποιοι συμφώνησαν με αυτήν την επιλογή αφού έκανε ακόμα πιο αγχωτικά τα πράγματα, αλλά οι περισσότεροι θεώρησαν ότι ήταν ένα χαζό feature και αργότερα η id τα “μπάλωσε¨ τοποθετώντας τον φακό στο armor. Πάντως είναι να απορεί κανείς που αυτό το hotfix δεν έδωσε την δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στα δύο modes του φακού. Παρά τις όποιες αδυναμίες πάντως και το χλιαρό εισαγωγικό κεφάλαιο, το Doom 3 παραμένει ένα εξαιρετικό horror FPS που αξίζει να παίξετε ακόμα και αν είναι για πρώτη φορά. Όπως ισχύει και στο BFG Edition, θα βρείτε επίσης το expansion Resurrection of Evil και το Lost Mission DLC.

Για τα κλασσικά Doom 1-2 τι μπορούμε να πούμε; Αποτελούν αυτό που λέμε, υπερ-πλήρες παιχνίδια: η κατηγοριοποίηση τους στα FPS απλά τα αδικεί… το Doom ήταν/είναι πρώτιστα ένα παιχνίδι εξερεύνησης και κατ’ επέκταση ένα εξαιρετικό maze game με πληθώρα κρυφών δωματίων και υποδειγματικό, σχεδόν μαγικό σχεδιασμό επιπέδων. Παραμένει ένας επιβλητικός τίτλος που στέκεται αξιοπρόσεκτα καλά ακόμα και σήμερα. Το Doom 2 δεν έκανε ιδιαίτερες αλλαγές, απλά προσέφερε περισσότερους χάρτες με περισσότερες παγίδες και “απατεωνιές” και φυσικά πρόσθεσε το αγαπημένο όπλο των φίλων της σειράς, την διπλή καραμπίνα.

Είναι ένα θρυλικό παιχνίδι που παραμένει φρέσκο και εθιστικό, ενώ άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για ένα σωρό “μιμητές” που κατάκλησαν την αγορά με μέτρια αποτελέσματα στις περισσότερες περιπτώσεις, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις (βλ. Duke Nukem, Rise of the Triads). Σημειώστε επίσης ότι το Doom έρχεται μαζί με το expansion Episode IV: Thy Flesh Consumed που προσθέτει ακόμα εννέα επίπεδα, ενώ το Doom 3 έχει και την συλλογή The Master Levels με 20 επίπεδα που φτιάχτηκαν από το Doom community με την επίβλεψη των developers. Και οι δύο τίτλοι υποστηρίζουν multi-player τεσσάρων ατόμων (local μόνο, σε co-op και deathmatch). Ακόμα ένας λόγος να τα βάλετε με την Bethesda.

Ακόμα και έτσι όμως η αξία της συγκεριμένης τριλογίας αν δεν την έχετε ήδη στην κατοχή σας, είναι ανυπολόγιστη. Αν πάλι έχετε γράψει άπειρες ώρες σε αυτήν, μπορείτε να αγνοήσετε αυτό το release, αφού δεν προσθέτει τίποτε νέο και σαφώς αυτό που ισχύει ειναι ότι οι παραπάνω κυκλοφορίες άξιζαν καλύτερης μεταχείρισης. Πάντως όπως και να το κάνεις η συγκεκριμένη συλλογή αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του gaming και για ασυτό και μόνο αξίζει την προσοχή σας.

Ανάπτυξη: id Software Έκδοση: Bethesda Διάθεση: IGE