Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case Review

Orson Welles, Peter Ustinov, John Malkovich, Alfred Molina, Kenneth Branagh, David Suchet… Κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του Hollywood έχουν επιλεχθεί ανά τα χρόνια για να ενσαρκώσουν τον Ηρακλή Πουαρό, τον Βέλγο ντετέκτιβ που οραματίστηκε η διεθνούς φήμης Αγγλίδα συγγραφέας Αγκάθα Κρίστι. Φυσικά ο δημοφιλής χαρακτήρας έχει βρει πολλάκις το δρόμο του και στα videogames, με την τελευταία προσθήκη να τον ταξιδεύει στο Λονδίνο του περασμένου (πλέον) αιώνα.

Υπόθεση

Η ιστορία ξεκινάει σε ένα επιβατηγό πλοίο από την Αμβέρσα προς το Λονδίνο. Ο Ηρακλής Πουαρό έχει αναλάβει να συνοδεύσει έναν πολύτιμο πίνακα που πρόκειται να εκτεθεί στη γκαλερί Lloyd, κάτι που καταφέρνει, όμως λίγο μετά την άφιξη του εκεί, ο πίνακας εξαφανίζεται. Τώρα ο γνωστός ντετέκτιβ θα δοκιμάσει τις ερευνητικές του ικανότητες ώστε να εξιχνιάσει αυτή την κλοπή. Ως συνεργάτη του, θα έχει τον Arthur Hastings, στενό φίλο του στην τηλεοπτική σειρά, που όμως στο παιχνίδι γνωρίζει για πρώτη φορά, και μάλιστα εδώ έχουμε και ένα άτυπο origin story της γνωριμίας τους.

Gameplay

Δεν βλέπουμε πλέον συχνά adventure games, τουλάχιστον με την κλασσική μορφή τους. Το Hercule Poirot: The London Case είναι ένα παιχνίδι που φιλοδοξεί να μας μεταφέρει σε αυτή την ατμόσφαιρα, καθώς το gameplay βασίζεται στην έρευνα και στους διαλόγους. Όπως σε πολλά παλιά adventures, η κάμερα δείχνει τον χώρο σε ισομετρική άποψη, με τη διαφορά ότι εδώ ανά πάσα στιγμή είναι ορατοί μόνο δύο από τους τέσσερεις τοίχους / πλευρές. Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάτε να περιστρέφετε την κάμερα, ώστε να εμφανίζετε στην οθόνη και τα υπόλοιπα στοιχεία της εκάστοτε περιοχής.

Αν κάποιο αντικείμενο είναι interactive, εμφανίζονται κοντά του τα σχετικά εικονίδια, δηλαδή το interact, και κατά περίσταση το use, ενώ το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτήρες με το talk. Αν κάπου δεν υπάρχουν αυτά τα εικονίδια, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα με αυτό, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή, γιατί ανάλογα με την εξέλιξη της υπόθεσης ίσως εμφανιστούν οι επιλογές στο μέλλον. Η μόνη περίπτωση όπου οποιοδήποτε σημείο της οθόνης μπορεί να είναι «fair game», είναι όταν εξετάζετε κάποιο αντικείμενο από κοντά, και ψάχνετε συγκεκριμένα στοιχεία σε αυτό. Φυσικά όταν απαιτείται, μπορείτε να χρησιμοποιείτε αντικείμενα από το inventory σε συνδυασμό με άλλα στον χώρο, ή για να ανοίγετε νέες επιλογές διαλόγων.

Όταν έχετε μαζέψει αρκετά στοιχεία από τους διαλόγους και από τις έρευνες σας, και βλέπετε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο για να σας βοηθήσει να προχωρήσετε, τότε έχει έρθει η ώρα για σκέψη. Όχι απλά με τη συμβατική έννοια, αφού ο συλλογισμός είναι και αυτός ένας μηχανισμός του gameplay, που λέγεται mind map. Εκεί βρίσκονται όλες οι επιμέρους υποθέσεις που αναλαμβάνετε να εξιχνιάσετε, με την κάθε μία να ανοίγεται σε ένα «δέντρο». Τα «κλαδιά» είναι τα πρόσωπα ενδιαφέροντος στην κάθε υπόθεση, και τα «παρακλάδια» είναι τα στοιχεία που αντιστοιχούν σε κάθε πρόσωπο. Διαβάζοντας την ανάλυση του κάθε στοιχείου, καλείστε να συνδέσετε κάποια από αυτά μεταξύ τους, ώστε να σας οδηγήσουν σε νέα συμπεράσματα, και να λάβετε νέα κατεύθυνση ώστε να μπορέσετε να συνεχίσετε την έρευνα σας.

Ένα αμφιλεγόμενο στοιχείο του gameplay, είναι ότι γενικά δεν μπορείτε να κάνετε κάτι που να σας οδηγήσει σε αποτυχία. Αν π.χ. επιλέξετε δύο στοιχεία που δεν συνδυάζονται, δεν θα γίνει τίποτα, και αν δεν καταφέρνετε να σκεφτείτε κάτι, μπορείτε απλά να συνεχίσετε να πατάτε random εικονίδια μέχρι να πετύχετε τη λύση. Εκτός αυτού, το ίδιο ισχύει και για τους διαλόγους, όπου δεν μπορείτε πείτε κάτι λάθος, και απλά πατάτε τις επιλογές μέχρι να εξαντλήσετε τα θέματα.

Γραφικά & ήχος

Τα γραφικά δεν είναι «στην κόψη του ξυραφιού», όμως είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένα, και η τεχνική πλευρά τους είναι άψογη. Τα χρώματα είναι ζωντανά, ο φωτισμός αν και απλός εφαρμόζεται κατάλληλα εκεί που πρέπει, ενώ υπάρχει ακόμα και στοιχειώδες ray tracing (ή τέλος πάντων απλές αντανακλάσεις) σε κάποιες περιοχές. Οι χαρακτήρες, αν και δεν «σφύζουν» από πολύγωνα, έχουν εξαιρετική εμφάνιση, τόσο στα πρόσωπα όσο και στις ενδυμασίες τους, αλλά δεν υπάρχει καθόλου lip syncing. Τα δε αντικείμενα είναι αρκετά λεπτομερή, ώστε να κάνετε απολύτως άνετα τις έρευνες σας, αναζητώντας στοιχεία σε κάθε πτυχή τους. Γενικά, η απλότητα των γραφικών οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην προσπάθεια της Microids να προσφέρει μία ισότιμη εμπειρία σε όλες τις πλατφόρμες.

Όσον αφορά στον ήχο, η μουσική υπόκρουση είναι τόσο απαλή και διακριτική, που τις περισσότερες φορές δεν θα την αντιλαμβάνεστε καν, οπότε δεν θα ενοχλεί την έρευνα και τη σκέψη σας. Τα ηχητικά εφέ είναι ευδιάκριτα και ακριβή, αν και σε ένα adventure δεν υπάρχει ανάγκη για μεγάλη γκάμα από αυτά. Παρ’όλο που το cast των ηθοποιών δεν περιλαμβάνει κανένα γνωστό όνομα, στην απόδοση των διαλόγων έχει γίνει θαυμάσια δουλειά, όντας το πιο καθοριστικό κομμάτι του ήχου σε ένα είδος παιχνιδιού που στηρίζεται στις συνομιλίες.

The little grey cells

Δεν πιστεύω να περιμένατε ότι η εταιρεία που μας έδωσε τη μοναδική σειρά των Syberia, θα παρήγαγε κάτι λιγότερο από ένα εξαιρετικό adventure game. Αν και συγκριτικά με τη χρυσή εποχή των adventures, σίγουρα δεν προσφέρει το ίδιο επίπεδο immersion, με τα σημερινά δεδομένα είναι μία από τις καλύτερες εμπειρίες αυτού του genre που μπορείτε να παίξετε.

Ανάπτυξη: Blazing Griffin Έκδοση: Microids Διάθεση: Enarxis Dynamic Media