Το Assassin’s Creed: Unity είχε όλα τα φόντα για να γίνει το καλύτερο Assassin’s Creed όλων των εποχών. To setting στην επαναστατημένη Γαλλία του 1789, το ενδιαφέρον story τα υψηλά “blockbuster” production values και το εντυπωσιακό scaling του Παρισιού δήλωναν ότι το Unity θα ήταν το εξελιγμένο “next-gen” Assassin’s Creed που τόσο πολύ καιρό περίμεναν οι gamers. Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική, καθώς το Unity δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες. Τα ασύλληπτα πολλά bugs, η πρόχειρη A.I. και γενικότερα η αίσθηση που έβγαλε ότι ήταν ένα προϊόν βιασύνης δυσαρέστησε τους fans της σειράς και τραυμάτισε την εικόνα της Ubisoft. Το νέο Assassin’s Creed, ονόματι Syndicate, φέρει την βαριά ευθύνη στις πλάτες του να αμβλύνει τις αρνητικές εντυπώσεις που άφησε ο προκάτοχος του και να γίνει ουσιαστικά το παιχνίδι που έπρεπε να είναι το Unity… Πόσο τα έχει καταφέρει; Η απάντηση στο review που ακολουθεί…
London Calling!
To Assassin’s Creed: Syndicate μεταφέρει τους gamers στο Λονδίνο της Βικτωριανής εποχής (1868), στο αποκορύφωμα της Βιομηχανικής Επανάστασης και στην πιο ένδοξη εποχή για την βρετανική αυτοκρατορία, η οποία σε εκείνη την ιστορική περίοδο ήταν το κέντρο του κόσμου. H εντατική εκβιομηχάνιση αλλάζει άρδην την εικόνα της κοινωνίας, κατασκευάζοντας ένα νέο κόσμο που είναι γεμάτος από εντυπωσιακές αλλαγές, τεχνολογικά επιτεύγματα, αλλά και τεράστιους κινδύνους. Στο επίκεντρο του story βρίσκονται δύο δίδυμα αδέρφια, ο Jacob και η Evie Frye, που ανήκουν στο τάγμα των ασασίνων και που αποστολή τους είναι να φέρουν εις πέρας ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, το οποίο δεν είναι άλλο από το να ανακτήσουν τον πλήρη έλεγχο του Λονδίνου από τους Templars! Για να τα καταφέρουν θα πρέπει να απαλλάξουν το Λονδίνο από τον μεγαλοβιομήχανο Crawford Starrick, ο οποίος έχει απλώσει τα πλοκάμια τόσο στον υπόκοσμο όσο και στην “καλή κοινωνία” ελέγχοντας πλήρως τη ζωή της πόλης. Η αποστολή τους όμως μόνο εύκολη δεν είναι, καθώς επτά συμμορίες ελέγχουν επτά μεγάλες γεωγραφικά περιοχές στο Λονδίνο, όπου η κάθε μία εξ’ αυτών έχει τη δική της “ιδιαιτερότητα”. Τα δύο δίδυμα αδέρφια για να πετύχουν τον βασικό στόχο τους θα πρέπει να πάρουν με το μέρος τους τις συγκεκριμένες περιοχές, πείθοντας (με μπόλικο ρίσκο) τις φατρίες και τα συνδικάτα του Λονδίνου για να τους ακολουθήσουν στην ριψοκίνδυνη προσπάθεια τους και μαζί να απαλλάξουν το Λονδίνο από τους Templars.
Last train to London!
Το Syndicate για μία ακόμη φορά ακολουθεί την παραδοσιακή δομή των προηγούμενων Assassin’s Creed, συνδυάζοντας την open-world εξερεύνηση, τις μάχες (melee κυρίως αλλά και ranged), το free-running και φυσικά τις κινηματογραφικές cutscenes που χαρίζουν στους παίκτες σκηνές χολιγουντιανής ποιότητας, ξεδιπλώνοντας έτσι τα υψηλά production values του τίτλου (θα ήταν μάλλον είδηση ένα Assassin’s Creed να μην είχε production values που φτάνουν μέχρι τον… ουρανό). Οι αποστολές ακολουθούν τη παραδοσιακή δομή των περισσοτέρων Assassin’s Creed games και οι περισσότερες εξ’ αυτών είναι σύμφυτες με το setting και το κλίμα του παιχνιδιού, απεικονίζοντας στην εντέλεια ένα διαρκές μπρα-ντε-φερ, μία πάλη ανάμεσα στην εργατική τάξη και στην υψηλή κοινωνία.
Παρά το γεγονός ότι το Assassin’s Creed: Syndicate βαδίζει στα χνάρια των προκατόχων του τουλάχιστον ως προς το ύφος και τη δομή των αποστολών, ωστόσο έχει μία ιστορική πρωτιά για την γνωστή σειρά, καθώς είναι το πρώτο game του δημοφιλούς franchise, στο οποίο συμμετέχουν ενεργά δύο πρωταγωνιστές. Μάλιστα, οι gamers μπορούν να ελέγξουν εναλλάξ τον Jacob και την Evie, ενώ το ξεχωριστό στοιχείο που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το gameplay είναι ότι κάθε ένας από τους δύο χαρακτήρες διαθέτει διαφορετικά στοιχεία στο παιχνίδι του, με τα δικά του πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα. Για παράδειγμα, o Jacob «ειδικεύεται» στις melee μάχες σώμα με σώμα, ενώ η Evie εμφανίζεται πιο ικανή στις stealth τακτικές. Παρόλα αυτά, οι gamers ρυθμίζοντας το skill tree των δύο πρωταγωνιστών ουσιαστικά μπορούν να επέμβουν στις δυνατότητες που θα έχουν και να προσαρμόσουν τους δύο ήρωες καλύτερα στο δικό τους στυλ παιχνιδιού. Σε γενικές γραμμές, αν και η εναλλαγή ανάμεσα στους βασικούς χαρακτήρες αποτελεί έναν μηχανισμό του gameplay που παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε ένα Assassin’s Creed game, ωστόσο οι developers έκαναν πραγματικά εξαιρετική δουλειά με αποτέλεσμα το εν λόγω σύστημα να λειτουργεί τέλεια, χαρίζοντας αρκετές θετικές στιγμές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Πέραν των δύο εναλλασσόμενων ηρώων όμως, το Syndicate κρύβει και μία ακόμη ευχάριστη έκπληξη για τους fans της σειράς, καθώς το development team δούλεψε πολύ σκληρά πάνω στη δημιουργία ενός πιο έξυπνου και λιγότερο χρονοβόρου συστήματος μετακίνησης. Συγκεκριμένα, οι δύο ήρωες στη διάρκεια του παιχνιδιού μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις άμαξες αλλά και τον σιδηρόδρομο για να μειώσουν τις αποστάσεις από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, καθώς η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο του 19ου αιώνα που θα γνωρίσετε στο Syndicate είναι πραγματικά… τεράστιο. Σκεφτείτε μόνο ότι εάν το Παρίσι του Unity σας φαινόταν δαιδαλώδες και αχανές, το Λονδίνο του Syndicate είναι 30% μεγαλύτερο!
To concept όμως με τις άμαξες και την χρήση των αμαξοστοιχιών δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη μετακίνηση από το ένα σημείο του Λονδίνου στο άλλο, αλλά παράλληλα συμβάλλει καταλυτικά και στην εξέλιξη του gameplay, καθώς οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις άμαξες για να κρυφτούν και να ξεφύγουν από τους εχθρούς που τους καταδιώκουν, να απαγάγουν αντιπάλους ή ακόμη να λάβουν μέρος σε μάχες με άλλες άμαξες (οι οποίες αν μη τι άλλο διακρίνονται για τον θεαματικό τους χαρακτήρα). Επιπλέον, αξίζει να αναφερθούμε και στο πόσο πολύ χρήσιμο αποδεικνύεται και το νέο grappling hook που φέρουν οι ήρωες, ένα χρήσιμο gadget, το οποίο περιορίζει αισθητά το συνεχές… σκαρφάλωμα. Σε γενικές γραμμές, μας εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές του Syndicate μπορούν να μετακινηθούν στην πόλη πολύ πιο εύκολα και εμφανώς πιο γρήγορα σε σύγκριση με το παρελθόν.
Ολοκληρώνοντας την περιγραφή των μηχανισμών του gameplay δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε και στο updated σύστημα μάχης, το οποίο διακρίνεται για τον ρεαλιστικό και «brutal» χαρακτήρα του. Οι μάχες σώμα με σώμα είναι εξαιρετικά βίαιες και ειδικά όταν μαζεύονται πολλοί αντίπαλοι γύρω από τον ήρωα σας, τότε κυριολεκτικά πέφτει το… ξύλο της αρκούδας! Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι όταν συσσωρεύονται πολλοί εχθροί τότε είναι πολύ εύκολο να χάσετε τη ζωή σας, για αυτό ένα στοιχείο που μας άρεσε στο Syndicate είναι ότι οι μάχες με πολλούς αντιπάλους απαιτούν προσεκτικό σχεδιασμό (βάζοντας δηλαδή και λίγο στρατηγική στο μείγμα). Ειδικότερα στα μεγάλα brawls, στα οποία συμμετέχουν πολυμελείς συμμορίες τότε το αποτέλεσμα θα σας θυμίσει σίγουρα τις εξαιρετικά βίαιες σκηνές της ταινίας Gangs of New York (Συμμορίες της Νέας Υόρκης), ενώ και τα boss fights παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον, αν και θα μπορούσαν ίσως να είχαν λίγη παραπάνω πρωτοτυπία. Σε γενικές γραμμές, στις μάχες του Syndicate θα βιώσετε αρκετές απολαυστικές στιγμές με ξεχωριστή ένταση και με την αδρεναλίνη να εκτοξεύεται τις περισσότερες φορές στα ύψη.
Beautiful London…
Τα Assassin’s Creed games έχουν αν μη τι άλλο καθιερωθεί στις συνειδήσεις των gamers ως ΑΑΑ τίτλοι, οπότε θα ήταν “είδηση” εάν το Syndicate δεν κατάφερνε να ξεχωρίσει στον τεχνικό τομέα. Όπως και με την περίπτωση του Unity, έτσι και στο Syndicate οι νέες κονσόλες δείχνουν τις ικανότητες τους, αναδημιουργώντας με εκπληκτικό τρόπο μία virtual έκδοση του Λονδίνου του 19ου αιώνα (η AnvilNext engine κάνει μικρά θαύματα). Το επίπεδο της λεπτομέρειας είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο και είναι εμφανές ότι οι developers πρόσεξαν ακόμη και το παραμικρό αξιοθέατο της βρετανικής πρωτεύουσας. Παράλληλα, η ατμόσφαιρα απεικονίζει άψογα τον μουντό (και ενίοτε σκοτεινό) χαρακτήρα της ιστορικής πόλης, ενώ τα πάντα κινούνται με μία ξεχωριστή ζωντάνια. Βέβαια μπορεί το αποτέλεσμα να διακρίνεται για τον ζωντανό του χαρακτήρα, ωστόσο και εδώ εντοπίζονται ορισμένες μικρές τεχνικές ατασθαλίες, καθώς υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας στα μοντέλα των NPCs, ενώ το σημαντικότερο θέμα που εντοπίσαμε είχε να κάνει με την Α.Ι τους, η οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτό δεν είναι κάτι που επηρεάζει τόσο την εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά μειώνει αισθητά το επίπεδο του ρεαλισμού, καθώς η ασθένεια του NPC “άψυχη μαριονέτα” χτυπάει δυστυχώς και εδώ.
Όσον αφορά την ηχητική και μουσική επένδυση, τα κλασικά tunes δένουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα και τον τόνο του παιχνιδιού, ενώ τόσο τα voice-overs (με την βρετανική προφορά να κυριαρχεί) όσο και οι ambient ήχοι του περιβάλλοντος διακρίνονται για την υψηλή ποιότητα και πιστότητα τους. Επίσης, ως εξαιρετική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ιδέα της εισαγωγής ορισμένων διάσημων ιστορικών προσωπικοτήτων στο story (όπως ο Κάρολος Δαρβίνος, ο Καρλ Μαρξ κ.α), αν και σεναριακά το Syndicate είναι πολύπλοκο και σε ορισμένα σημεία κουράζει. Επιπλέον, λόγω του κακού παρελθόντος του Unity αρκετοί σίγουρα θα αναρωτιέστε για την σταθερότητα του Syndicate και η αλήθεια είναι ότι και εδώ εντοπίσαμε κάποια μικροπροβλήματα με bugs, όμως σε καμία περίπτωση δεν είχαμε το broken status του Unity. Τέλος, ένα στοιχείο που θα ξενίσει τους λάτρεις του multiplayer είναι ότι στο Syndicate η Ubisoft αποφάσισε να μην προσθέσει ένα multiplayer (ή έστω co-op) mode και αυτή σίγουρα είναι μία αισθητή απουσία από το παιχνίδι που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη.
Tea time!
Ολοκληρώνοντας την εμπειρία μας με το Assassin’s Creed: Syndicate είναι εμφανές ότι μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, καθώς ακολουθεί την ίδια φόρμουλα με τα προηγούμενα games της σειράς, ωστόσο αν μη τι άλλο αποτελεί ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση σε σύγκριση με το Unity, το οποίο απογοήτευσε την μεγάλη fanbase του Assassin’s Creed. Με μία σειρά από αρκετά ενδιαφέροντα concepts, νέα gameplay mechanics, εκπληκτική ατμόσφαιρα και έμφαση στη λεπτομέρεια, αλλά και με ορισμένες χτυπητές αδυναμίες, το Syndicate μπορεί να μην είναι το επόμενο εξελικτικό βήμα στo Assassin’s Creed franchise, ωστόσο αποτελεί μία πιο ποιοτική αναβάθμιση και μία πιο ολοκληρωμένη προσθήκη σε σύγκριση με το Unity.
