Το δεύτερο παιχνίδι της σειράς Book of Unwritten Tales κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους… και με ελαφρά καθυστέρηση εξαπλώθηκε σε PlayStation 3, PlayStation 4 και Xbox One, με σκοπό να προσηλυτίσει το κοινό που προτιμά τις κονσόλες. Και γιατί όχι; Το πρώτο Book of Unwritten Tales είχε αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και καλές πωλήσεις, το δεύτερο τα πήγε ακόμα καλύτερα (θεωρείται από τα καλύτερα adventures της εποχής μας), οπότε δεν είναι παράλογο να θέλει να επεκταθεί και σε άλλα βασίλεια…
Αν και πρόκειται για κλασικό point & click παιχνίδι λοιπόν, που οι παραδοσιακοί adventurers θα προτιμήσουν να απολαύσουν σε υπολογιστή, η κόπια που μας ήρθε είναι η έκδοση για PS4 που κυκλοφόρησε στις αρχές του προηγούμενου μήνα. Μπορεί από τη μία να χάνουμε την αμεσότητα του παραδοσιακού combo (πληκτρολόγιο + ποντίκι), αλλά το Book of Unwritten Tales 2 είναι πολύ απολαυστικό σε μια μεγάλη τηλεόραση σαλονιού, με όμορφες περιοχές, γεμάτες χρώμα και ζωηράδα. Ο χειρισμός χάνει λίγο και είναι λογικό, αλλά συνηθίζεται: με τον αριστερό μοχλό κινούμαστε στον χώρο, υπάρχει πλήκτρο που φωτίζει τα αντικείμενα και, όταν κοντά στον χαρακτήρα μας υπάρχουν πολλαπλά σημεία ενδιαφέροντος και αλληλεπίδρασης, μπορούμε να διαλέξουμε ποιο προτιμούμε με τον δεξί μοχλό. Κατά τα άλλα, ακολουθείται η κλασική συνταγή των adventures, με αντικείμενα στο inventory, διαλόγους και εξερεύνηση περιοχών. Δεν υπάρχουν νεωτερισμοί στο gameplay: δεν θα βρείτε QTEs, ούτε περίεργους πειραματισμούς, ούτε παθητικό περπάτημα. Αυτό είναι το κλασικό point & click adventure, πιο κλασικό δεν πάει!
Όσο για το ίδιο το σενάριο, έχουμε ένα κλασικό fantasy παραμύθι, που δεν χρειάζεται να έχεις παίξει το πρώτο BoUT για να καταλάβεις: στο μαγικό βασίλειο της Avantasia, έχει εξαπλωθεί μια περίεργη…ροζ κατάρα που μετατρέπει τέρατα σε γλυκά κουτάβια. Οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες μας που ξαναενώνονται από την πρώτη περιπέτεια είναι: η Ivo, μια ξωτικοπριγκίπισσα που ξεκινάει την περιπέτεια νιώθοντας λίγο… αδιάθετη. Ακολουθεί ο Wilbur (ένα gnome μάγος που πασχίζει λίγο με το επάγγελμά του), ο Nate (ένας άνθρωπος πειρατομορφονιός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του) και το Critter, ένα περίεργο τριχωτό πλασματάκι. Ναι, πιο φανταστικό «παραμύθι» δεν γίνεται! Αρχικά, κάθε χαρακτήρας παίζεται ξεχωριστά στο δικό του κεφάλαιο, αλλά αργότερα θα μπορούμε να τους ελέγχουμε ταυτόχρονα για να λύσουμε συνδυαστικούς γρίφους.
Όπως ίσως ήδη διαπιστώσατε από τις περιγραφές των χαρακτήρων, η βασική ιδιαιτερότητα του BoUT 2 είναι το χιούμορ. Υπάρχει και μάλιστα… μπόλικο. Δεν είναι σαχλό χιούμορ, δεν είναι κρύο χιούμορ, αλλά υπάρχει και το χιούμορ είναι περίεργο πράγμα σε ένα παιχνίδι. Πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ δεν τρελαίνομαι για αστειάκια και χαριτωμενιές, αλλά το BoUT 2 τελικά με κέρδισε: το χιούμορ του είναι αρκετά πνευματώδες και προσεγμένο και δεν ενοχλεί την αφήγηση. Αυτό που πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε είναι οι πολλές, οι πάρα πολλές αναφορές που γίνονται σε ταινίες, παιχνίδια, τραγούδια, προσωπικότητες και γεγονότα του αληθινού, του δικού μας κόσμου στον 21ο αιώνα και τον πλανήτη Γη. Δεν είναι ότι μερικές είναι υπερβολικά συχνές, είναι ότι κάποιος μπορεί απλά να μην τις καταλάβει, γιατί είναι αρκετά συγκεκριμένες. Για να αποφύγουμε spoilers, μπορούμε να αναφερθούμε σε μια από τις πρώτες περιοχές, όπου ένα τεράστιο κεφάλι κόκκινου δράκου κοσμεί μια αψίδα. Η Ivo όταν περιγράφει το αντικείμενο, λέει ότι είναι το κεφάλι από έναν πελώριο κόκκινο δράκο που έπρεπε να μαζευτούν 40 ήρωες για να τον σκοτώσουν. Όταν τον κατάφεραν, έφεραν το κεφάλι πίσω στην πόλη για γούρι… αλλά το περίεργο ήταν ότι ο δράκος δεν πέθαινε και έπρεπε να μαζεύονται συνέχεια 40 ήρωες για να τον σκοτώνουν. Η αστεία αναφορά γίνεται για την Onyxia, έναν δράκο του World of Warcraft και τις μεγάλες ομάδες, τα raids, των 40 παικτών που έπρεπε να συντονιστούν για την σκοτώσουν. Και φυσικά, σε ένα ΜΜΟ, τα πάντα ξαναγεννιούνται κι έτσι όντως η Onyxia σκοτώνεται ξανά και ξανά. Τέτοιες αναφορές σε στοιχεία… εξωθεσμικά είναι συνεχόμενα και λιγάκι με προβλημάτισαν: τι γίνεται αν δεν ξέρεις ποια είναι η Onyxia; Στο ίδιο δωμάτιο πιο δίπλα είναι ένα γαλάζιο τέρας που μοιάζει με το αντίστοιχο από το Monsters Inc της Pixar, πιο μετά θα βρείτε iPads, αναφορές στο Minecraft και πάει λέγοντας. Τι γίνεται αν δεν πιάνεις αυτές τις αναφορές ή αν δεν τις θες να ανακατεύονται με την ατμόσφαιρα ενός fantasy setting; Πώς νιώθει ο παίκτης όταν δεν καταλαβαίνει τα δεκάδες λογοπαίγνια; Σίγουρα δεν σε εμποδίζει από το να παίξεις το παιχνίδι (η δρακοκεφαλή του παραδείγματος είναι απλά διακοσμητική), αλλά ίσως κάποιοι «χάσουν» πολλά από τα αστεία, τα οποία είναι βασικό κομμάτι της εμπειρίας… κι αυτή η παγίδα ίσως είναι το μοναδικό «μειονέκτημα» του BoUT 2.
Πάντως, για μια από τις (κακώς) πιο «σνομπαρισμένες» κατηγορίες παιχνιδιών εν έτει 2015, το BoUT2 έχει εξαιρετικά production values: πραγματικά μαγικά, παραμυθένια γραφικά με ζωηρές παλέτες και απίστευτες λεπτομέρειες, περιοχές με δυναμική και ζωντάνια και όχι νεκρές ταπετσαρίες όπου κινούνται οι χαρακτήρες μας, παραδεισένια μουσική υπόκρουση και άκρως επαγγελματικό, εκτενές voice acting. Οι γρίφοι είναι λογικοί, βατοί και δεν βασανίζουν τον παίκτη με ακαταλαβίστικες ιδέες που μόνο ο developer καταλαβαίνει- αντιθέτως, είναι οργανικοί, δένουν με την ιστορία και λύνονται ευχάριστα. Το κυριότερο όλων είναι ίσως η διάρκεια του BoUT2 που αγγίζει (και ίσως ξεπεράσει για μερικούς) τις 26-28 ώρες, χρόνος ρεκόρ για τα adventures της εποχή μας! Χωρίς αμφιβολία, χορταστικό και πλούσιο περιεχόμενο.
Τα πράγματα είναι απλά: το BoTU 2 είναι ένα χιουμοριστικό παραμύθι, της κλασικής κατηγορίας point & click. Αν έχετε μια αντίστοιχη… παιδεία και επίπεδο αγγλικών για να πιάσετε τα λογοπαίγνια, τις αναφορές και τα αστειάκια και αν εκτιμάτε περισσότερο την «παλιά σχολή» γρίφων και gameplay τότε αυτό είναι το adventure της χρονιάς που πρέπει οπωσδήποτε να παίξετε.
