Doom

Λίγα παιχνίδια έχουν τόσο μεγάλη κληρονομιά όσο το τεράστιο Doom της id Software, που θεωρείται πιονέρος των FPS. Το πρώτο της σειράς (1993) συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη της 3D τεχνολογίας αλλά και στην κουλτούρα του modding, χωρίς να αναφέρουμε τη φιλοσοφία στο ανταγωνιστικό multiplayer. Μετά το χλιαρό Doom 3 του 2004, υπήρχε μια καχυποψία για την τελευταία ενσάρκωση του θρυλικού αυτού franchise, αλλά τελικά κανείς δεν πρέπει να ανησυχεί, αφού έχουμε ευτυχώς ένα αναπάντεχα διασκεδαστικό παιχνίδι, με εξαιρετικό τεχνικό τομέα, γραφικά που σπρώχνουν στα άκρα τα σημερινά συστήματα… και μερικές νέες, ευπρόσδεκτες πινελιές στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μας.

Τα βασικά στοιχεία του κλασικού σεναρίου που μας έχει μάθει το Doom παραμένουν απαράλλακτα: σε ένα τεχνολογικά ανεπτυγμένο κέντρο ερευνών, στον Άρη του μέλλοντος, μια πύλη ανοίγει από τους επιστήμονες που οδηγεί, όχι σε μια άλλη διάσταση, αλλά στην ίδια την Κόλαση. Η ιστορία είναι η γνωστή, αλλά υπάρχουν μερικά νέα στοιχεία και ενδιαφέρουσες ανατροπές: ποιοι είμαστε και πώς βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε αυτή την ιστορία; Ποια είναι τα κίνητρα του ρομποτικού επιστήμονα που μας βοηθάει και τι παίζει με την απόκοσμη στολή του Doom Marine; Μην ανησυχείτε, κανείς δεν θα σας βάλει να παρακολουθήσετε βαρετά cut-scenes, απλά υπάρχει αρκετό lore και κείμενο αυτή τη φορά στο Doom, αν σας ενδιαφέρει να ασχοληθείτε μαζί του. Αν όχι, απλά τρέχετε και σφάζετε δαίμονες σε ένα πανέμορφο sci-fi horror, με γρήγορο ρυθμό,  χορταστικές μάχες και εξαιρετικά γραφικά και ήχο, πολλά διαφορετικά όπλα (για πολλούς διαφορετικούς δαίμονες), καλοσχεδιασμένη και πολύπλοκη αρχιτεκτονική αλλά και μπόλικα μυστικά και easter erggs.

Επειδή όμως είμαστε στο 2016, το Doom έχει κάνει μερικές μικρές προσθήκες και αλλαγές, με κυριότερη εκείνη των Glory Kills. Αφού δεχτεί αρκετή ζημιά ένας αντίπαλος, μπαίνει σε μια κατάσταση… ζάλης, όπου δεν επιτίθεται και στέκεται ακίνητος. Ουσιαστικά περιμένει να τον αποτελειώσετε με ένα βίαιο και αιματηρό ‘Finish Him!’ ή (αν αργήσετε) να συνέλθει και να συνεχίσει τις επιθέσεις. Αν προλάβετε και τον αποτελειώσετε με το Glory Kill αυτό, κερδίζετε περισσότερους πόντους και ο δαίμονας θα αφήσει περισσότερο health για εσάς- ουσιαστικά λοιπόν μπορείτε έτσι να αναπληρώνετε τη χαμένη σας ζωή. Ευτυχώς για εμάς, τα Glory Kills έχουν πολύ γρήγορο animation και όχι μόνο δεν μπαίνουν εμπόδιο στη μάχη, αλλά βάζουν κι ένα μικρό παραπάνω επίπεδο στρατηγικής.

Η ευχάριστη έκπληξη που μας κέρασε το φετινό Doom είναι ο αφοπλιστικά απλός τρόπος με τον οποίο κατάφερε να παντρέψει την κλασική συνταγή του παρελθόντος με πινελιές εκμοντερνισμού. Από τη μία έχουμε τη γρήγορη μάχη του παραδοσιακού Doom, την ανάγκη για συνεχόμενη κίνηση, την ευκινησία και τα άλματα. Η μάχη μας κλειδώνει σε έναν «χώρο» όπου γεννιούνται συνεχώς δαίμονες κι εμείς πρέπει να τρέχουμε, να αποφεύγουμε με πλάγια βήματα, να σημαδεύουμε και να σκοτώνουμε. Χωρίς συστήματα κάλυψης, χωρίς αυτόματο regeneration. Από την άλλη όμως, έχουμε και μια κάποια «ανάπτυξη» του χαρακτήρα μας μέσω αναβαθμίσεων.

Καθώς προχωράμε στο παιχνίδι κερδίζουμε πόντους όπλων και πόντους πανοπλίας. Τους πόντους όπλων τους κερδίζουμε, είτε βρίσκοντας αρκετές μυστικές περιοχές, είτε σκοτώνοντας αρκετά τέρατα σε κάθε πίστα, είτε ολοκληρώνοντας κάποια μικρά tasks. Κάθε χάρτης έχει από τρία τέτοια tasks (π.χ. να σκοτώσουμε Χ συγκεκριμένους δαίμονες με συγκεκριμένο τρόπο ή όπλο), τα οποία μας επιβραβεύουν με παραπάνω πόντους όπλων. Αυτοί οι πόντοι λοιπόν ξεκλειδώνουν ικανότητες όπλων, ενώ υπάρχουν και μερικά upgrade robots που ανοίγουν εξτρά δευτερεύουσες λειτουργίες όπλων. Όσο για τους πόντους της πανοπλίας κι αυτοί με τη σειρά τους ξεκλειδώνουν ικανότητες της πανοπλίας, αντιστάσεις σε ζημιές, καλύτερο ραντάρ, κ.λπ. Επίσης, υπάρχουν και ορισμένες κάψουλες ενέργειας που επιλέγουμε αν θα χρησιμοποιηθούν για τη μόνιμη αύξηση ζωής, πανοπλίας ή χωρητικότητας πυρομαχικών.

Τέλος, έχουμε και τις δοκιμασίες των Runes που βρίσκονται σε συγκεκριμένα σημεία: αυτές οι προκλήσεις μας μεταφέρουν σε μια μικρή, ειδικά σχεδιασμένη πίστα δοκιμασίας και μας βάζουν μια μίνι-αποστολή, τύπου «σκοτώστε Χ εχθρούς σε Υ δευτερόλεπτα με το Ζ όπλο». Αν τα καταφέρουμε, κερδίζουμε τον αντίστοιχο Rune, ο οποίος μας χαρίζει ένα σταθερό παθητικό μπόνους, όπως «οι εχθροί μένουν ζαλισμένοι περισσότερη ώρα», ή «οι εχθροί ρίχνουν περισσότερα πυρομαχικά όταν σκοτωθούν», κ.λπ. Συνολικά έχουμε τρεις unlockable ‘υποδοχές’ για να επιλέξουμε ποια runes θα φοράμε, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι και τα ίδια τα Runes μπορούν να ανέβουν επίπεδο και να γίνουν πιο αποτελεσματικά. Ίσως να φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά για ένα ‘απλό Doom’, αλλά έχουν ενσωματωθεί όμορφα, δεν είναι ενοχλητικά και δίνουν πραγματικό κίνητρο στον παίκτη για να εξερευνήσει, να πειραματιστεί, να βρει μυστικά δωμάτια και να σκοτώσει πολλά τέρατα. Πάνω από όλα, οι εκμοντερνισμοί δεν το παράκαναν και δεν έχουμε υπερβολές, ούτε βαριά στοιχεία RPG, ούτε (θεός φυλάξοι) κανά περίεργο QTE ή πίστα με οχήματα.

Όταν τελείωσε το Doom, το Steam έδειχνε 17 ώρες παιχνιδιού και 64% στα achievements: για κάποιον που θα ψάξει περισσότερο τις μυστικές περιοχές για να ανακαλύψει όλα τα μυστικά, να κάνει μερικές πιο ζόρικες αποστολές και να σηκώσει όλα τα achievements, μπορείτε να υπολογίσετε ένα χαλαρό 20ωρο, παραπάνω από ικανοποιητικό για ένα ‘απλό’ shooter του 2016. Εξάλλου, μετά από το campaign σας περιμένει ακόμα το multiplayer και το Snap Μap.

Το multiplayer είναι αρκετά χορταστικό και καλοσχεδιασμένο, παρά τις διάφορες αρνητικές κριτικές που έχουν γραφτεί. Υπάρχουν συνολικά 6 λειτουργίες, από τα κλασικά Team Deathmatch και Domination, μέχρι πιο ‘περίεργα’ όπως τα Freeze Tag και Soul Harvest. Το πρόβλημα είναι ότι το multiplayer σήμερα έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα, από αφοσιωμένα multiplayer παιχνίδια όπως τα Battlefield και Call of Duty, που καθιστούν το Doom ανήμπορο να επαναλάβει την επιτυχία και το σοκ που είχε δημιουργήσει στην παλιά εποχή. Είναι σίγουρα πιο αργό στον ρυθμό του από το single-player, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν φτιάχτηκε εξολοκλήρου από την id Software, αλλά είχε ανατεθεί στην Certain Affinity (εκεί ίσως οφείλεται ένας πιο ‘νερωμένος‘ χαρακτήρας). Υπάρχει πάντως αρκετό περιεχόμενο στο multi, με εξοπλισμούς, επίπεδα, ξεκλειδώματα, κ.λπ. Και μετά έχουμε το Snap Map, έναν ‘ελαφρύ’ editor που επιτρέπει στους παίκτες να φτιάξουν δικούς τους χάρτες και να τους ανεβάσουν online. Υπάρχει μπόλικο περιεχόμενο εδώ: κυρίως θα βρείτε μικρούς, πειραματικούς, διασκεδαστικούς χάρτες, καθώς υπάρχουν κάποιοι σοβαροί τεχνικοί περιορισμοί στη δημιουργία χαρτών. Πάντως είναι πιθανό να προσθέσετε μερικές ώρες παιχνιδιού μέσω Snap Map, είτε φτιάξετε δικό σας χάρτη, είτε χαζέψετε και παίξετε τρεις-τέσσερις από τους καλύτερους της κοινότητας.

Είναι εμφανές ότι η id φέρθηκε με πολύ σεβασμό, αγάπη και μεράκι στο Doom, δείχνοντας περίσσια όρεξη και διάθεση να προσφέρει fan service στους παλιούς της σειράς και κάνοντας σαφές ότι θυμάται τις ρίζες της. Από τα βασικά πράγματα, όπως η χρήση του αλυσοπρίονου και του BFG ως ειδικά υπερ-όπλα με περιορισμένες χρήσεις, μέχρι τα μυστικά επίπεδα όπου το περιβάλλον μετατρέπεται σε χοντροπιξελιασμένο χάρτη του παλιού Doom, η id έχει κάνει πολύ κόπο για να μας υπενθυμίσει σε κάθε βήμα την κληρονομιά, το ειδικό βάρος αυτού του τεράστιου ονόματος. Ακόμα και το achievement που παίρνεις μετά από την πρώτη σου νίκη σε multiplayer λέγεται ‘IPXSETUP.EXE’, κάτι που θα πιάσουν μόνο οι ‘παλιοί’ (για να μην αναφέρουμε καν τα κρυφά mini-games και collectibles). Τι θα πουν όλα αυτά; Αν είναι να ασχοληθείτε με ένα first person shooter μέσα στο 2016, αυτό θα πρέπει να είναι το Doom. Επίσης, ακόμα και αν δεν είστε μεγάλος φαν της κατηγορίας, η νέα ενσάρκωση του Doom είναι τόσο διασκεδαστική που θα καταφέρει να προσηλυτίσει και αρκετούς ‘άπιστους’, αρκεί να του δώσετε μια ευκαιρία…