Doom Eternal Review

Ας ταξιδέψουμε λίγο πίσω στο χρόνο… κάπου στο Νοέμβριο του 1992, η 5μελής ομάδα της id Software με επικεφαλείς τους John Romero και John Carmack, ξεκίνησε να εργάζεται σε ένα project που θα σημάδευε για πάντα την ιστορία του gaming. Έχοντας για οδηγό το εκπληκτικό (για τα δεδομένα της εποχής) Wolfenstein 3D που θεωρείται σήμερα ο «παππούς» των first-person shooters και με όραμα να δημιουργήσει μια 3D μηχανή γραφικών που θα ήταν ότι πιο τέλειο είχε παρουσιαστεί εκείνη την εποχή (ασχέτως εάν το τελικό αποτέλεσμα ήταν ψευδό-3D). Ύστερα λοιπόν από πολλές δυσκολίες, αποκλίσεις από τα αρχικά σχέδια, μπόλικα ξενύχτια, τσακωμούς, ίντριγκες ακόμη και αλλαγές στο team το Doom έκανε την εμφάνιση του λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1993. Ενδεχομένως εκείνα τα χρόνια ούτε ο πιο αισιόδοξος δημιουργός του να μην μπορούσε να φανταστεί τι ακολούθησε το release του. Το Doom δεν άργησε να αποκτήσει «μυθικό» status, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από gamers και reviewers και μάλιστα ήταν τόσο εθιστικό που πολλές επιχειρήσεις και πανεπιστήμια απαγόρευσαν στους εργαζομένους και στους φοιτητές να το εγκαθιστούν στα PCs της εποχής. Για αυτό και δικαίως συγκαταλέγεται στο «hall of fame» των πιο επιδραστικών και εμβληματικών video games όλων των εποχών.

Fast Forward στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 2016, όπου η id Software και η Bethesda προχώρησε στο reboot του γνωστού παιχνιδιού ύστερα από σχεδόν 12 χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στο Doom 3 και στην έκδοση του 2016. Το Doom του 2016 ήταν ανέλπιστα καλό και αποδείχθηκε μια ευχάριστη έκπληξη για τους φανατικούς φίλους των first-person shooters, επαναφέροντας λίγη από τη χαμένη λάμψη της δημοφιλούς σειράς, η οποία με τα χρόνια είχε αρχίσει (μοιραία) να ξεθωριάζει. Το εν λόγω reboot έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά και το Doom Eternal, το οποίο φιγουράρει ανάμεσα στα κορυφαία games για το 2020, είναι εδώ για να μας ταξιδέψει σε «κολασμένα» μονοπάτια καταιγιστικής δράσης και ατελείωτου gore!

Pain, anger, hate, fear, chaos, darkness, evil… hell!

Το Doom Eternal είναι εμπνευσμένο από το Doom II: Hell on Earth και ουσιαστικά απεικονίζει την εισβολή των δαιμόνων στον πλανήτη μας. Φυσικά, οι gamers αναλαμβάνουν και πάλι το ρόλο του Doom Slayer (ή Doom Guy για τους… φίλους), ο οποίος καλείται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Με περίπου το 60% του γήινου πληθυσμού να έχει εξαϋλωθεί από τις ορδές της κολάσεως, η επιβίωση του ανθρώπινου είδους μοιάζει αβέβαιη. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της θρυλικής σειράς, έτσι και στο Doom Eternal ο στόχος είναι να αφανίσετε τις δυνάμεις της κολάσεως, μόνο που εν αντιθέσει με τα προηγούμενα games, εδώ η id Software διάνθισε το παιχνίδι με ένα πιο περίπλοκο story. Στο «παιχνίδι» εμφανίζονται πολλοί «παίκτες» και ο Doom Slayer θα έχει μπόλικη δουλίτσα όχι μόνο στη Γη, αλλά και στην κόλαση και σε άλλα μυθικά βασίλεια. Στο Doom Eternal από τις πρώτες κιόλας στιγμές του παιχνιδιού καθίσταται σαφές ότι υπάρχει μπόλικο «βάθος» σε ότι έχει να κάνει με το lore και το story background και φανερώνει ότι η id Software έδωσε ξεχωριστή βαρύτητα σε αυτό το κομμάτι. Το κυριότερο βέβαια στοιχείο του story είναι ότι εξηγεί τους λόγους που ο κεντρικός ήρωας είναι η τέλεια «φονική μηχανή», ένας ημίθεος γεννημένος για να εξολοθρεύει με τα όπλα του και να γονατίζει αμέτρητους demons. Aν και επιθυμούσαμε μεγαλύτερη εμβάθυνση στην ιστορία σε σχέση με το προηγούμενο Doom game, τα αμέτρητα codex entries που θα χρειαστεί να διαβάσετε για να ακολουθήσετε καλύτερα το κλίμα της ιστορίας ενδεχομένως και να σας κουράσουν, ενώ δεν υπάρχει τόσο έντονη η αίσθηση της «συμμετοχής» του περιβάλλοντος στο story που εξελίσσεται.

Φυσικά, εάν είχατε ασχοληθεί με το προηγούμενο Doom (2016) δεν θα αργήσετε να βρεθείτε σε ένα «γνώριμο» περιβάλλον, καθώς οι περισσότεροι core μηχανισμοί του gameplay έχουν διατηρηθεί αναλλοίωτοι και στο sequel. Παρόλα αυτά, οι developers στο Doom Eternal σε καμία περίπτωση δεν θέλησαν να μείνουν «στάσιμοι», δημιουργώντας απλώς μια version 2.0 του Doom 2016 με πιο updated visuals, για αυτό και πολλές πτυχές του gameplay έχουν αναβαθμιστεί και βελτιωθεί σημαντικά στο Eternal. Γιατί μπορεί ναι μεν ο προηγούμενος τίτλος να είχε τις καταιγιστικές στιγμές του που σε εκτόξευαν την αδρεναλίνη του παίκτη στα ύψη, όμως δεν υπήρχε τόσο εύρος στο gameplay και από ένα σημείο κι έπειτα (και όσο προχωρούσατε στο παιχνίδι), το αποτέλεσμα άρχιζε και γινόταν επαναλαμβανόμενο και flat. Στα μάτια ορισμένων gamers το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς ήταν απλώς καλό, αλλά όχι τέλειο και για αυτό η id Software, με το Eternal έρχεται να μεταβάλλει τη «συνταγή» προς το καλύτερο. Από τις πρώτες στιγμές στο παιχνίδι, δεν θα αργήσετε να διαπιστώσετε ότι το Doom Eternal είναι κατά πολύ πιο δύσκολο (τα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας απαιτούν παραπάνω προσπάθεια και μπόλικη εξάσκηση), αλλά και συγχρόνως πιο γρήγορο και καταιγιστικό! Πραγματικά, δεν σας κρύβουμε ότι εάν στο Doom του 2016 η αδρεναλίνη μας έφτανε στο κόκκινο μία φορά, στο Eternal φτάνει… 10! Κυριολεκτικά υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, με το τελευταίο Doom να αποτελεί μια άκρως διασκεδαστική δοκιμασία για τα αντανακλαστικά και τις αισθήσεις μας, προσφέροντας την καλύτερη ροή combat που έχουμε δει σε παιχνίδι του είδους.

Τα Glory kills επιστρέφουν με εκκωφαντικό τρόπο και είναι πιο εντυπωσιακά και «epic» από ποτέ, ενώ αυτή τη φορά εάν νιώθετε πιεσμένοι και βλέπετε ότι τα διάφορα resources σας (health, shield και ammo) έχουν εξαντληθεί σε επικίνδυνα επίπεδα, η λύση είναι μία… κατά μέτωπο επίθεση για να σκοτώσετε όσους πιο πολλούς demons μπορείτε. Όπως θα διαπιστώσετε, η στολή του Doom Slayer, στο Eternal έχει υποστεί αρκετές σημαντικές βελτιώσεις που ουσιαστικά ακολουθούν την προαναφερθείσα λογική του «charging». Ένα μίνι φλογοβόλο που βρίσκεται στον ώμο του ήρωα μπορεί να κάψει τους αντιπάλους του, προσφέροντας shields, ενώ εάν τους σκοτώσετε την ώρα που έχουν γίνει παρανάλωμα του πυρός, τότε κερδίζετε ακόμη περισσότερο health. Επιπλέον, το chainsaw εντάσσεται και αυτό με τη σειρά του σε αυτή τη λογική (σας γεμίζει με μπόλικα goodies όπως health, ammo κ.λπ), ενώ το φλεγόμενο σπαθί crucible (που γίνεται διαθέσιμο στα μεταγενέστερα στάδια του παιχνιδιού) πετσοκόβει ανελέητα. Δεν σας κρύβουμε, ότι το να διαλύεις έναν δαίμονα από τον κόσμο του Doom, με οποίο τρόπο κι εάν επιλέξεις είναι κάτι που δεν το βαριέσαι ποτέ και είναι το ίδιο διασκεδαστικό ακόμη και ύστερα από χιλιάδες kills! Και αυτό συμβαίνει γιατί οι δαίμονες που θα αντιμετωπίσετε είναι πιο «μοχθηροί» και «έξυπνοι» από ποτέ, καθώς ακόμη και τα zombies που διαχρονικά θεωρούνται δαίμονες κατωτάτου επιπέδου, στο Eternal μπορούν να σας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Η demonic A.I. «σκοτώνει» και δεν σας αφήνει να πάρετε ανάσα…

Στο πλαίσιο των αλλαγών που έχουν γίνει στους core μηχανισμούς του gameplay, παρατηρήσαμε μία μεγαλύτερη στροφή προς το platforming. Αυτή ενδεχομένως να είναι και η «αχίλλειος πτέρνα» του παιχνιδιού, καθώς είναι κάπως περίεργη και ενδεχομένως αχρείαστη η προσπάθεια των developers να ενδυναμώσουν ένα στοιχείο του gameplay που κατά γενική ομολογία το Doom δεν το έχει ανάγκη. Όπως θα διαπιστώσετε υπάρχουν στιγμές που ο Doom Guy επιχειρεί να μιμηθεί την μαεστρία των κινήσεων της Lara Croft στο Tomb Raider, καθώς επιχειρεί να πιαστεί από τοίχους και από δοκάρια, με το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι και το καλύτερο δυνατό. Σε πολλά σημεία του single player campaign θα χρειαστεί να κάνετε double jumps και dashes που απαιτούν ακρίβεια εκατοστού και σωστό συγχρονισμό και το πιθανότερο είναι ότι τις περισσότερες φορές θα βρεθείτε στη… λάβα. Το παρήγορο είναι ότι στα σημεία που καλείστε να ξεδιπλώσετε το ταλέντο σας στο platforming, τουλάχιστον όταν θα χάσετε θα μεταφερθείτε πάλι στο σημείο που βρισκόσασταν λίγο πριν ξεκινήσετε την (πολλές φορές απέλπιδα) «προσπάθεια» σας.

The (Hell) Gates are Open!

Όπως κάθε Doom game που «σέβεται» τον εαυτό του, έτσι και το Eternal επενδύει σε ένα μεγάλο και γεμάτο φαντασία οπλοστάσιο. Οι βετεράνοι θα δουν στο τελευταίο Doom να επιστρέφουν αρκετοί παλιοί «γνώριμοι», όπως το all-time classic Super Shotgun, το Heavy Cannon (με τα αγαπημένα πυραυλάκια), το Chaingun που θερίζει, το θρυλικό BFG που φέρνει τον απόλυτο όλεθρο και πολλά άλλα όπλα που θα σας ξεσηκώσουν κάθε ώρα και στιγμή που θα αφανίζουν τις ορδές των δαιμόνων. Το σημαντικότερο είναι ότι κάθε όπλο έχει τον δικό του «χαρακτήρα», αλλά και τα δικά του Modifications και Upgrades που εννοείται ότι αλλάζουν τις συνθήκες της μάχης και κάθε φορά δίνουν στον gamer το όπλο που του ταιριάζει καλύτερα για να μπορέσει να επιβιώσει! Στα νέα «παιχνίδια» που έχει στη διάθεση του ο Doom Slayer είναι το Crucible (θυμίζει λίγο το αντίστοιχο energy sword του Halo) και μπορεί να χρησιμοποιηθεί τρεις φορές, αλλά και το Unmaykr, ένα secret weapon που θυμίζει αρκετά το BFG. Μοναδική απουσία σε σύγκριση με τα προηγούμενα games της σειράς είναι το απλό pistol, αλλάς ας είμαστε… ειλικρινείς, ποιος το χρησιμοποιούσε μετά τα πρώτα δύο levels;

Φυσικά, πέραν από τα όπλα το στοιχείο του customization κυριαρχεί στο gameplay και στον χαρακτήρα σας. Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και ανάλογα με την πορεία σας, θα αναβαθμίσετε τα perks και τα abilities του Doom Guy, με τις διαθέσιμες επιλογές να αφορούν σε πολλές από τις δυνατότητες της στολής σας. Ακολουθώντας βέβαια την παράδοση, κάθε level είναι διάσπαρτο με εκατοντάδες rewards, special objects και bonus items που άλλοτε έχουν κοσμητικό χαρακτήρα και άλλοτε λειτουργούν ως tokens για το upgrade του ήρωα σας. Πραγματικά θα ενθουσιαστείτε μόλις διαπιστώσετε το πόσο «πλούσιο» είναι τo Doom Eternal στον τομέα του περιεχομένου. Εάν νομίζετε ότι νικήσατε το single player campaign των 20+ ωρών και… that’s it, το FPS της id Software θα σας κάνει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας εύκολα. Ακόμη και όταν καθαρίσετε την δαιμονική εισβολή στον πλανήτη μας, θα βρείτε μια τεράστια ποικιλία από challenges, milestones και πολλά unlockables που σε προκαλούν και σαν… σειρήνες του Οδυσσέα σε καλούν να παίξεις ξανά και ξανά! Ακόμη και weekly challenges προστίθενται κάθε εβδομάδα από την id, τα οποία σας δίνουν τη δυνατότητα να προσεγγίσετε ορισμένα missions μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.

Σε αυτό το σημείο, δε γίνεται να μην αναφερθούμε και στην ύπαρξη του Doom Fortress που αποτελεί ουσιαστικά τη βάση των επιχειρήσεων σας και βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη. H συγκεκριμένη περιοχή διαθέτει μια σειρά από unlockables και easter eggs, αλλά και μια περιοχή για practice για να εξασκηθείτε ενάντια στα κύματα των δαιμόνων. Σε γενικές γραμμές, αν και δεν επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το gameplay πρόκειται για έναν αρκετά «cool» χώρο που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα οι fans του franchise, καθώς θα νιώσουν να ενεργοποιούνται τα geek αντανακλαστικά τους.

Ένα στοιχείο του Doom Eternal που οι developers παίρνουν 10 με τόνο, έχει να κάνει με το level design. Κάθε level είναι μελετημένο με  τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζει την αδιάκοπη ροή της δράσης. Τα επίπεδα είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος σε σύγκριση με το Doom του 2016 και σε πολλές περιπτώσεις (όπως και στο προηγούμενο game της σειράς) βρίσκεστε να μάχεστε ανελέητα και χωρίς οίκτο σε κλειστές αρένες. To μεγάλο ατού βέβαια σε ότι έχει να κάνει με το level design του Doom Eternal είναι ότι διατηρεί έναν smooth και σωστό ρυθμό, όπου η μάχη διαδέχεται την εξερεύνηση και την μετάβαση από το ένα σημείο του επιπέδου στο άλλο (και το αντίστροφο), χωρίς όμως αυτή η ροή να γίνεται κουραστική κι επαναλαμβανόμενη. Όλα είναι θέμα ρυθμού και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι δημιουργοί του Eternal παραδίδουν μαθήματα για το πώς ένα video game μπορεί να κρατήσει αγκιστρωμένο έναν παίκτη, σε σημείο που να μην θέλει να ξεκολλήσει από την οθόνη του.

Προχωρώντας στον τεχνικό τομέα και σχολιάζοντας τα visuals και την ηχητική και μουσική επένδυση, εδώ και πάλι έχουμε ένα ακόμη δεκάρι με τόνο για την id Software. Τα γραφικά είναι απόκοσμα, «dark» και μεταδίδουν την αίσθηση ενός γοτθικού μεγαλείου και φόβου. Η κατεστραμμένη Γη με τα απομεινάρια του γήινου πολιτισμού που καίγονται από τις φλόγες της κολάσεως και τους γιγαντιαίους δαίμονες στο background (θυμίζοντας εικόνες από το Shadow of the Colossus) να καταβροχθίζουν ότι έχει διασωθεί από την ανθρωπότητα, μοιάζουν σα να έχουν ξεπηδήσει από μια sci-fi Κόλαση του Δάντη. Τα physics είναι εκπληκτικά και αυτό αποτυπώνεται και όταν πυροβολείτε τους πιο ανθεκτικούς demons, όπου θα δείτε να τραυματίζονται και κομμάτια σάρκας να εκσφενδονίζονται δεξιά και αριστερά, ενώ τα lighting effects προσθέτουν ακόμη περισσότερους πόντους στην σκοτεινή αισθητική και στην γενικότερη ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Τα visuals είναι πραγματικά αριστουργηματικά, τηρώντας έτσι μια παράδοση που έφερε πρώτο το Doom 3 (2004) και σίγουρα εάν έχετε παρακολουθήσει τα gameplay videos του Doom Eternal θα αναρωτιέστε πως τα πηγαίνει σε επίπεδο performance. Εδώ σας έχουμε πολύ ευχάριστα νέα, καθώς δεν παρατηρήσαμε ούτε την παραμικρή πτώση στο frame rate στο Xbox One που το δοκιμάσαμε, ακόμη κι όταν γινόταν πανικός στην οθόνη. Μάλιστα, η id Software έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και σε ότι έχει να κάνει με το quality control, καθώς τα bugs είναι σχεδόν ανύπαρκτα, πράγμα σπάνιο στη σημερινή εποχή των «μισοτελειωμένων» και βιαστικών τίτλων. Όσον αφορά τη μουσική επένδυση, εδώ ότι και να προσθέσουμε είναι λίγο, καθώς τα metal tunes μπλέκονται με πιο dark synth πινελιές και το τελικό αποτέλεσμα είναι για… BAFTA!

Pick up your weapons and FIGHT!

Ολοκληρώνοντας το review μας, από το Doom Eternal δεν λείπει και μία πιο «multiplayer» εμπειρία, ονόματι Battlemode. Πρόκειται για ένα 2vs1 PvP multiplayer mode, όπου δύο παίκτες που ελέγχουν τις ορδές των demons, τα βάζουν με τον Doom Slayer, ο οποίος ελέγχεται από έναν άλλο παίκτη. Κατά τη διάρκεια του εν λόγω mode, οι demons κάνουν spawn σε διάφορα σημεία του επιπέδου και μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια σειρά από demonic abilities και δεν σας κρύβουμε ότι το αποτέλεσμα είναι αρκετά fun. Βέβαια, η συνολική εικόνα είναι ότι το Battlemode παίζει απλώς έναν συμπληρωματικό ρόλο στη συνολική εμπειρία του Doom Eternal και ενδεχομένως ένα παραδοσιακό Deathmatch να ταίριαζε γάντι, καθιστώντας ενδεχομένως τον τελευταίο τίτλο της id πιο πλήρη και πλούσιο.

Ακόμη κι έτσι όμως και παρά τις όποιες μικροπαραλείψεις, το Doom Eternal είναι ένα πραγματικό masterpiece και μια gaming «εμπειρία» που θα σας μείνει αξέχαστη. Θα σας μαγέψει, θα εκτοξεύσει την αδρεναλίνη σας στα ύψη και θα σας κάνει να ουρλιάξετε άλλοτε από χαρά που κατατροπώσατε ένα boss κι άλλοτε από απόγνωση που για μια ακόμη φορά ένας cacodemon σας δάγκωσε εκεί που δεν το περιμένατε! To Doom Eternal όχι μόνο ξεπερνάει το reboot του 2016, αλλά φαίνεται να είναι μπολιασμένο με την μαγιά των πρώτων ιστορικών Doom των 90s, συνεχίζοντας έτσι τη θετική παράδοση της σειράς. Αναμφίβολα, ο θρόνος των first-person shooters δικαιωματικά του ανήκει και σίγουρα θα αργήσει να εμφανιστεί ένα shooter στο άμεσο χρονικό διάστημα που θα μπορέσει να το ανταγωνιστεί. Το Eternal είναι ένας τίτλος “αναφοράς” στην ιστορική σειρά, αλλά και ένα αληθινό «δώρο» για όλους τους fans του είδους. Για αυτό pick up your weapons και… απολαύστε το!

Ανάπτυξη: id Software Έκδοση: Bethesda Softworks Διάθεση: IGE