Τα τελευταία χρόνια κάθε λογής ζόμπι έχει εισβάλει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στη μαζική κουλτούρα. Δημοφιλείς σειρές, blockbuster ταινίες και φυσικά βιντεοπαιχνίδια χαρακτηρίζονται από την έντονη, αλλά όχι και τόσο όμορφη, παρουσία τους. Η τελευταία περίπτωση είναι σίγουρα και η πιο συχνή, ίσως λίγο περισσότερο από ότι θα έπρεπε.
Το Dying Light αποτελεί τον πνευματικό διάδοχο του Dead Island, ενός από τα προηγούμενα δημιουργήματα της Techland. Οι ομοιότητες γίνονται από την πρώτη στιγμή εμφανείς, οι βελτιώσεις όμως παρουσιάζονται σταδιακά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να συνηθίσετε την ιδέα του παρκούρ ενώ η αντιμετώπιση των ζωντανών εχθρών όσο πιο περίπλοκη γίνεται τόσο πιο διασκεδαστική γίνεται.
Βρίσκεστε στο Harran, μία φανταστική πόλη που θα μπορούσε κάλλιστα να τοποθετηθεί στη μοντέρνα Μέση Ανατολή. Αναλαμβάνετε το ρόλο του Kyle Crane, ενός εν ενεργεία πράκτορα της GRE, μιας ανθρωπιστικής ομάδας με στόχο την απόφευξη της διαγραφής, κυριολεκτικά, του Harran από το χάρτη. Αποστολή σας η ανάκτηση ενός σημαντικού αρχείου αγνώστου σε εσάς περιεχομένου με το οποίο θα αποφευχθεί, ή τουλάχιστον καθυστερήσει, η ολική καταστροφή της πόλης για την αποφυγή της μετάδοσης του ιού παραέξω.
Τόσο η κεντρική υπόθεση όσο και οι δευτερεύουσες αποστολές ποτέ δεν ξεφεύγουν από το πεπατημένο. Υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες στον κόσμο του Dying Light αλλά τίποτα που να μην έχει ειπωθεί σε κάποιο άλλο παιχνίδι παραπλήσιας θεματολογίας. Μεγάλο μέρος του τίτλου θα το περάσετε ψάχνοντας και φέρνοντας πίσω κάτι για κάποιον. Μπορεί στα χαρτιά η κάθε μεμονωμένη αποστολή να μην ακούγεται ιδιαίτερα συγκλονιστική, αυτό όμως αλλάζει με την άφιξη στο σημείο όπου εκτυλίσσεται κάθε μία.
Εκεί που το Dying Light ξεχωρίζει είναι το gameplay του και ότι συνεπάγεται γύρω από αυτό. Η πλειονότητα των αποστολών είναι άριστα διαμορφωμένες γύρω από τις προυποθέσεις για την ολοκλήρωση τους ενώ παράλληλα συνδιάζουν άψογα τους μηχανισμούς της μάχης. Αυτός είναι και ο λόγος που η βαρετή θεματολογία των αποστολών σε ένα μεγάλο μερός ξεχνιέται. Είτε μόνοι σας, είτε μαζί με μέχρι τρεις φίλους σας, έχετε τη δυνατότητα να φέρετε εις πέρας την αποστολή έχοντας στη διάθεση σας μία πλειάδα από επιλογές ή οποίες δημιουργούνται τόσο από τον εξοπλισμό που διαθέτετε όσο και από την αλληπίδραση με το περιβάλλον. Τόσο η αίσθηση της μάχης χρησιμοποιώντας κυρίως αυτόσχεδια όπλα κοντινής απόστασης (ρόπαλα, τσεκούρια, μαχαίρια) όσο και η χρήση πυροβόλων όπλων είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι.
Ένας άλλος τομέας στον οποίο έχει γίνει εξαιρετική δουλειά είναι η παραμετροποίηση του χαρακτήρα. Μέσα από τρία διαφορετικά skill trees (survival, agility, power) με το καθένα να διαθέτει τη δικιά του μπάρα εμπειρίας ο χαρακτήρας σταδιακά γίνεται ικανότερος στην επιβίωση, πιο ευκίνητος και πιο δυνατός αντίστοιχα ανάλογα με το στυλ παιχνιδιού του. Κάθε καινούρια ιδιότητα αποτελεί σημαντικότατη προσθήκη στο οπλοστάσιο του παίχτη και μετατρέπει το παιχνίδι σταδιακά σε ένα περίπλοκο, βαθύ και εθιστικό παιχνίδι επιβίωσης. Δεν απουσιάζει φυσικά ένα απλοικό, όσο χρειάζεται, σύστημα crafting με το οποίο μαζεύοντας υλικά από ότι κινείται, ή κινούνταν, μπορείτε να δημιουργήσετε από όπλα και εργαλεία μέχρι medical kits απαραίτητα για την επιβίωση σας.
Σε απόλυτη εναρμόνηση με τους υπόλοιπους μηχανισμούς βρίσκεται και το παρκούρ. Ο χαρακτήρας μπορεί να τρέχει, να σκαρφαλώνει, να πηδάει και γενικότερα να κινείται με τεράστια ευελιξία και με πλήθος κινήσεων. Αυτό γίνεται σαφές κάθε φορά που έρχεται η νύχτα στο παιχνίδι κατά την οποία οι εθχροί αλλάζουν και έρχονται άλλοι πολύ πιο επιθετικοί με την άμεση σύγκρουση να αποτελεί αυστηρά την έσχατη λύση.
Γραφικά, ήχος και γενικότερα η παρουσίαση του τίτλου είναι εξαιρετική. Το Harran μπορεί να σφύζει από… θάνατο περισσότερο από ζωή αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν το κάνει καλά. Η παρακμή της πόλης και η βιαστική προσπάθεια να προσαρμοστεί στην απειλή των ζωντανών νεκρών είναι εμφανής και απολαυστική στην όψη. Η μουσική είναι ταιριαστή στο αστικό μετα αποκαλυπτικό κλίμα με μια δόση ανατολής να τη χαρακτηρίζει. Η ατμόσφαιρα όμως λιγάκι κλονίζεται από τα με ελαφρώς αραβική προφορά αλλά κατα τα άλλα άπταιστα αγγλικά των χαρακτήρων.
Το Dying Light αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο και προσεγμένο πακέτο. Κανένας τομέας του δε μπορεί να θεωρηθεί ότι το τραβάει πίσω. Ειδοποιό διαφορά, όμως, αποτελεί ο εξαιρετικός gameplay τομέας του ο οποίος του επιτρέπει να βρίσκεται ένα κλικ πιο μπροστά από πολλά αντίστοιχα ζομπο-παίχνιδα. Το ενδιαφέρον του παιχνιδιού παραμένει σε σταθερά υψηλά επίπεδα για τις μερικές δεκάδες ώρες που χρειάζονται για την ολοκλήρωση του και σίγουρα θα σας υπενθυμίσει γιατί λατρέψατε τα ζόμπια στα παιχνίδια σας.
