Κατά τη διάρκεια της δεύτερης beta που έτρεχε πριν τη κυκλοφορία του παιχνιδιού και μετά το launch του παιχνιδιού, πρέπει να έχω παίξει γύρω στα 40 παιχνίδια ως το τέρας. Τα έχω κερδίσει όλα, εκτός από τρία. Το πρώτο match που έχασα ήταν και το πρώτο μου ως τέρας. Δεν ήξερα τι έκανα και που πήγαινα, το πλήθος πληροφοριών που το Evolve αρέσει να σου πετά στα μούτρα δίχως περιορισμούς υπερίσχυσε της προσοχής μου και έγινα εύκολη λεία για τους καλά οργανωμένους hunters. Το δεύτερο παιχνίδι το έχασα επειδή έκανα ένα αποτυχημένο stealth pounce και το animation του τέρατος έπαιζε συνέχεια, αφήνοντας με ακούνητο και αβοήθητο, όταν και φυσικά ζήτησα από τους hunters να με απαλλάξουν από την bug-ιασμένη μιζέρια μου (ευτυχώς, δεν ξανασυνάντησα αυτό το bug στην launched version). Την τρίτη και τελευταία φορά που έχασα έπαιζα στο defense game mode, ένα mode στο οποίο το Evolve δεν σε αφήνει να παίξεις έξω από το «campaign» και στο οποίο είχα μηδαμινή πείρα – αν και θα μπορούσα να το είχα νικήσει αν έπαιζα λίγο πιο συντηρητικά. Θα ήθελα πραγματικά να παίξω περισσότερα παιχνίδια για να έχω μία πιο ολοκληρωμένη και σφαιρική άποψη, αλλά το Evolve, για μία ακόμα φορά, δεν σε αφήνει να κάνεις κάτι τέτοιο. Του αρέσει να σε κάνει να περιμένεις. Του αρέσει να σε κάνει να περιμένεις ακόμα και όταν παίζεις. Του αρέσει να σε κάνει να περιμένεις για υπερβολικά μεγάλα χρονικά διαστήματα εν μέσω (σύντομων) γύρων όπου δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Παρόλο που εκτιμώ το πόσο θαρραλέο είναι σαν concept το Evolve, δυστυχώς η ασύμμετρη ισορροπία που επιτυγχάνει δεν είναι ιδανική.
Do you (S)hear that?
Από story το Evolve δεν έχει και πολύ πράγμα να παρουσιάσει στον παίκτη. In a planet far, far away ονόματι Shear, άνθρωποι έχουν στήσει τις αποικίες τους μόνο για να τις γκρεμίσουν κάτι «τερατάκια» αγνώστου προελεύσεως. Και όταν λέω τερατάκια, εννοώ τερατάκια τα οποία καταβροχθίζουν την τοπική πανίδα και γίνονται πελώρια σε μέγεθος. Για την σωτηρία των αποίκων, επιστρατεύεται μία χούφτα διαστημικών κυνηγών και τέσσερις παίκτες την φορά θα βαλθούν να κυνηγήσουν το τέρας, το οποίο επίσης χειρίζεται από έναν παίκτη. Το studio που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του Evolve εργάστηκε πάνω στο αγαπημένο σε όλους Left 4 Dead, από όπου φυσικά πηγάζει και η ασυμμετρία του gameplay. Για τους κυνηγούς, το first-person gameplay δεν είναι τίποτα συνταρακτικό. Στην μάχη ρίχνεται ένας Medic, Support, Assault και Trapper, ενώ κάθε class περιέχει τρεις διαθέσιμους χαρακτήρες οι οποίοι μοιράζονται ένα class-specific ability και εξοπλισμό με λίγες διαφοροποιήσεις. Όπως και στο Left 4 Dead, έτσι και εδώ κάθε κυνηγός μπορεί να πέσει θύμα του τέρατος ή κάποιου AI-controlled ζώου, απαιτώντας την βοήθεια των συντρόφων του για να παραμείνει ζωντανός. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει ο γιατρός ο οποίος κρατά την ομάδα ζωντανή, καθώς κάθε φορά που μηδενίζονται τα hitpoints κάθε παίκτη, αυτός πρέπει να σηκωθεί έγκαιρα από άλλους παίκτες, αλλιώς θα πρέπει να επιστρέψει με το επόμενο dropship στο παιχνίδι. Σημαντικότερο όλων όμως, είναι το jetpack που φέρει κάθε παίκτης το οποίο επιτρέπει αυξημένο mobility στο αφιλόξενο περιβάλλον και του οποίου τα καύσιμα πρέπει να προσέχουμε, καθώς αναπληρώνονται αργά (αλλά ευτυχώς, αυτόματα).
Από τη σκοπιά του τέρατος, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα. Στην αρχή του γύρου, το τέρας είναι μικρός και υπολογίσιμος στόχος. Ως εκ τούτου, το τέρας πρέπει να κινηθεί κρυφά μέσα στο level μέσω απλών 3rd person action μηχανισμών και να κατασπαράξει ζώα ώστε να αναπληρώσει ασπίδες και να αυξήσει το Evolve meter του. Μόλις αυτό γεμίσει, θα μπορέσει να κάνει ότι λέει και ο τίτλος του παιχνιδιού – να εξελιχθεί σε ένα πιο ισχυρό και πελώριο τέρας το οποίο μπορεί να αναμετρηθεί καλύτερα με τους αντίπαλους παίκτες. Το τέρας μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκοτώσει όλους τους κυνηγούς και να νικήσει τον γύρο, ενώ μόλις γίνει level 3, ξεκλειδώνεται ένα επιπρόσθετο victory condition, με τη μορφή ενός ακίνητου objective, το οποίο πρέπει να καταστρέψει. Αντίθετα με τους κυνηγούς, οι οποίοι παραμένουν ως έχουν καθ’ όλη τη διάρκεια του match, το τέρας μπορεί να αναβαθμίσει τα τέσσερα ability του. Έτσι, από κυνηγημένος μετατρέπεται σε κυνηγό και η δυναμική του αγώνα αλλάζει ανάλογα με το πόσο καλά παίζει ο παίκτης που χειρίζεται το τέρας. Μάλιστα, στο παιχνίδι μέχρι στιγμής υπάρχουν τρία τέρατα: ο Goliath, ένα αρκετά στερεοτυπικό γομάρι/bruiser, το Kraken που μάχεται καλύτερα από μακριά και το Wraith, ένα αρκετά overpowered τέρας που βασίζεται σε stealth τακτικές και μπορεί να κοροϊδεύει τους αντιπάλους του.
Κάθε map, όπως αναφέραμε παραπάνω, έχει AI-controlled «ζωάκια», τα οποία περιφέρονται στον γύρω χώρο και κάθε ένα από αυτά αντιδρά διαφορετικά, ανάλογα με το πώς τα προσεγγίζει το τέρας ή ένας hunter. Το καταπληκτικό πράγμα εδώ είναι πως οι δημιουργοί έχουν κατασκευάσει ένα αρκετά περιορισμένο περιβάλλον, το οποίο όμως λειτουργεί σαν ρεαλιστικό οικοσύστημα. Τα ζώα κυνηγούν το ένα το άλλο, συμπεριφέρονται με μοναδικό τρόπο, ενώ ακόμα και το περιβάλλον είναι δυναμικό. Το τέρας που θα τρέχει σαν παλαβό αφήνει πατημασιές τις οποίες μπορούν να ακολουθήσουν οι hunters, ενώ τα πεσμένα δέντρα μπορούν να δώσουν στους τελευταίους πολύτιμα στοιχεία σχετικά με το που οδεύει το τέρας. Ο παίκτης που χειρίζεται το τέρας, από την άλλη, μπορεί να τρέχει μέσα στο νερό για να μην αφήνει ίχνη και να κάνει sneak, ώστε να μην αναστατώσει κοπάδια πουλιών τα οποία, αν τρομάξουν, θα αποκαλύψουν την θέση του στην τετραμελή αντίπαλη ομάδα. Το κακό με το Evolve, παρόλα αυτά, είναι πως η δράση είναι εξαιρετικά γρήγορη. Οι hunters στην αρχή του γύρου πρέπει να εντοπίσουν το εχθρικό τέρας και να ασκήσουν πίεση άμεσα αν θέλουν να έχουν έστω και μία ελπίδα να επιβιώσουν στο late game. Ως εκ τούτου, οι μικρές λεπτομέρειες που υπάρχουν στο επίπεδο, όλες οι χαριτωμένες πινελιές ρεαλισμού και αγάπης που προφανώς κάποιος προγραμματιστής επένδυσε θάβονται κάτω από τις πιο βοηθητικές για το gameplay ενημερώσεις, όπως όταν το Monster κάνει upgrade ή όταν αναστατώνει ένα κοπάδι πουλιών.
Clever girl…
Ο νευραλγικός και ταυτόχρονα διασκεδαστικός ρόλος του τέρατος είναι και αυτός που καθορίζει κατά ένα 80% το pacing κάθε παρτίδας. Υπάρχουν matches που τελειώνουν σε ένα πεντάλεπτο, ενώ υπάρχουν και άλλα που βαστούν για είκοσι και βάλε λεπτά. Πάνω στην ατομική ικανότητα όλων των παικτών βασίζεται η δικιά σας ικανοποίηση. Έχω δει τέρατα να κόβουν κύκλους γύρω από τους κυνηγούς από τον πανικό, έχω δει και τέρατα που εκμεταλλεύονται την βλάστηση για να κρυφτούν και να κοροϊδέψουν τους αντιπάλους. Έχω κυνηγηθεί από παίκτες που δεν με άφηναν ούτε για μισό δευτερόλεπτο στην ησυχία μου επειδή ήταν τρομερά οργανωμένοι, έχω κυνηγηθεί και από παίκτες οι οποίοι θεωρούν σοφή ιδέα να κάνουν trap ένα level 3 Kraken με full ζωή και ασπίδες. Το θρυλικό «I’m not locked in here with you. You’re locked in here with me!» του Rorschach από το “Watchmen” ταιριάζει γάντι εδώ. Ο υπερβολικά υψηλός αριθμός ηττών που έχω σημειώσει στο παιχνίδι ως το τέρας φαίνεται να υποδηλώνει ένα γιγάντιο πρόβλημα με το παιχνίδι. Ή αυτό ή απλά είμαι ένας από τους πιο χαρισματικούς Evolve player στον κόσμο – τα σχόλια δικά σας. Η εκδότρια εταιρεία, 2K, πάντως ορκίζεται πως το win/lose ratio τεράτων έναντι κυνηγών είναι γύρω στο 50%, οπότε τι ξέρω εγώ; Δυστυχώς, αν δεν έχετε άλλους τέσσερις φίλους να ευχαριστηθείτε μαζί το Evolve, οι πιθανότητες να περάσετε καλά με τυχαίους παίκτες είναι πολύ χαμηλή.
Το fun factor επίσης δεν βοηθάει το γεγονός πως το Evolve είναι εξαιρετικά φτωχό σε περιεχόμενο, ακόμα και προσφέρονται μερικές διασκεδαστικές εμπειρίες. Εκτός από το κύριο game mode που ακούει στο όνομα Hunt, υπάρχει ένα campaign mode το οποίο περιέχει πέντε matches, όπου ξεκλειδώνονται τα υπόλοιπα modes του παιχνιδιού τα οποία, ειλικρινά, δεν είναι άξια αναφοράς. Όχι μόνο μπορούν να επιμηκύνουν μία (πιθανώς) δυσάρεστη gaming εμπειρία επί πέντε, αλλά δεν προσφέρει κάποιο ικανοποιητικό φινάλε στην πλοκή του παιχνιδιού. Ω ναι, το Evolve έχει lore από πίσω του. Όταν ξεκινά το παιχνίδι, οι διαφορετικοί hunters θα συνομιλήσουν για λίγο, παρέχοντας με αριστουργηματικό τρόπο λίγο διακόσμηση για τον κόσμο του παιχνιδιού. Κωμικό είναι το γεγονός πως αν οι κυνηγοί χάσουν το τέρας και δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα για το που είναι, οι χαρακτήρες τους θα αρχίσουν να μιλούν για τον οπλισμό τους, για πολέμους στους οποίους ενεπλάκησαν και, γενικότερα, περί ανέμων και υδάτων, ενώ άξιο αναφοράς είναι πως πολύ σπάνια θα ακούσετε τον ίδιο διάλογο περισσότερες από μία φορές. Το campaign λοιπόν, θα ήταν μία εξαιρετική δυνατότητα για storytelling, να μας κάνει να πιστέψουμε πως αυτό που κάνουμε σαν badass space hunters είναι κάτι παραπάνω από συλλογή XP.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν υπάρξει ένα γιγαντιαίο update με περισσότερο περιεχόμενο, το παιχνίδι οδεύει στην αιώνια λήθη. Όχι μόνο φοβάται να καινοτομήσει περαιτέρω και να πάρει ρίσκα, αλλά η παρούσα έκδοση του παιχνιδιού έρχεται με αρκετά τεχνικά προβλήματα. Υπάρχει πιθανότητα να κάνετε join σε ένα παιχνίδι όπου όλες οι θέσεις είναι κατειλημμένες, ο κέρσορας εμφανίζεται περιοδικά κατά τη διάρκεια του gameplay, το τέρας ενδέχεται να τρέχει με τριπλάσια ταχύτητα για ορισμένο χρονικό διάστημα για κάποιο μυστήριο λόγο, τα slowdowns και τα κολλήματα είναι πάντοτε πιθανά, ενώ τα connectivity issues πλήττουν ακόμα και σήμερα πολύ κόσμο, αν και ευτυχώς δεν βίωσα πολλά τέτοια. Θα έπαιρνα όρκο πως το παιχνίδι έτρεχε καλύτερα όταν βρισκόταν ακόμα σε beta φάση.
Στην τελική, το Evolve είναι μία πολύ «by the numbers» εκτέλεση (όπως λένε και στο χωριό μου). Η καινοτομία είναι κάτι που είναι αρκετά δυσεύρετη στον χώρο των triple-A και χαίρομαι ιδιαίτερα για τα κότσια που επέδειξε η Turtle Rock Studios. Παρόλα αυτά, είναι επίπονα προφανές πως η δημιουργός δεν είχε τα απαραίτητα εφόδια για να δημιουργήσει ένα τέλειο προϊόν. Αν μη τι άλλο, ο publisher ήταν περισσότερο απασχολημένος να πουλήσει Collector’s Editions και να επιδιώξει μία αρκετά επιθετική πολιτική πώλησης DLC, πράγματα που απώθησαν πολύ κόσμο από την αγορά του παιχνιδιού (και καλά έκαναν).
