Ας ξεκινήσουμε με το απαραίτητο βίντεο και το παίρνουμε από εκεί μετά…
Ας μιλήσουμε για το πόσο χαζό είναι να βλέπει κανείς κάποιον να παίζει videogames, αντί να κάθεται και να τα παίζει ο ίδιος. Επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψη αυτή θα βρείτε πολλά. «Τα παιχνίδια φτιάχτηκαν για να παίζονται και όχι για να παρακολουθούνται». «Το να βλέπεις κάποιον να παίζει παιχνίδια είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο και να βάζεις κάποιον άλλο να σου τρώει το φαγητό». Δεν θέλω να συνεχίσω παραπέρα, νιώθω πως δεν υπάρχει λόγος. Σίγουρα έχετε και εσείς μερικά «διαμάντια» να προσθέσετε στην ταπεινή συλλογή που μόλις παρουσίασα. Το άνωθεν σκετσάκι του (αν θέλετε την γνώμη μου, αρκετά αδιάφορου) Jimmy Kimmel, όχι μόνο βρίθει από το τυπικό σύνδρομο καφενείου «Αχ, αυτοί οι νεαροί, δεν τους καταλαβαίνω καθόλου», αλλά εξαιτίας της άγνοιάς του, αναρωτιέται κωμικά που θα σταματήσει αυτό το trend; Εμείς στο χωριό μας αυτό το λέμε “slippery slope” και δεν έχει επαφή με τη πραγματικότητα. Σε αυτό το video, ο κωμικός-παρουσιαστής παραθέτει μερικά από τα πιο κακογραμμένα και ομολογουμένως αηδιαστικά σχόλια τα οποία αντιδρούσαν στο άνωθεν σκετς. Έχουμε δύο πράγματα να αντλήσουμε από αυτό και σε ένα εξ’αυτών θα τοποθετηθώ εδώ. Πρώτον, σύσσωμη η gaming κοινότητα (φαίνεται να) αντιδρά ανώριμα, σαν ένα μάτσο κακιασμένων πιτσιρικιών. Δεύτερον και σημαντικότερον όσο αφορά το άρθρο, το gaming εν έτει 2015, αντιμετωπίζεται ως παιδιάστικο. 
Ξεκινάω από την απορία όλων των μεσήλικων που τυγχάνουν να διαβάζουν αυτές τις αράδες. Είναι άραγε τόσο χαζό να βλέπεις κάποιον άλλο να παίζει παιχνίδια που θα μπορούσες κάλλιστα να παίξεις και εσύ; Ξεκινάω με το αντεπιχείρημα που πηδά πρώτο στο μυαλό μου. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, γκολφ, σκάκι, τένις, κέρλινγκ. Ποιο το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των αθλημάτων; Πάρα πολύ σωστά, αναγνώστη! Είναι παιχνίδια τα οποία παίζονται από επαγγελματίες αθλητές και τα οποία παρακολουθούνται από χιλιάδες άτομα. Θα παρατηρήσατε, βεβαίως, πως κάποια από αυτά τα αθλήματα δεν είναι σαν τα υπόλοιπα, ενώ σε μερικά ο όρος «άθλημα» θα σας αφήσει ολοκληρωτικά ασύμφωνους. Τα χιλιόμετρα που πρέπει να καταπιεί ένας ποδοσφαιριστής απλά δεν αφορούν ένα παίχτη σκακιού, ενώ θα με βρείτε να αναρωτιέμαι με άλλα άτομα πως το κέρλινγκ έφτασε να αποτελεί ολυμπιακό άθλημα (μην με παρεξηγήσετε όμως, για κάποιο λόγο το βρίσκω μαγευτικά διασκεδαστικό!). Όπως και να έχει, πρόκειται για παιχνίδια. Τα πρώτα δύο κιόλας έχουν σχεδόν μηδαμινό κόστος εισαγωγής, πράγμα που τα κάνει ελκυστικά στο μέσο αρχάριο. Γιατί όμως οι τηλεοράσεις μας εξακολουθούν να αναμεταδίδουν αγώνες στους οποίους κρίνεται η επαγγελματική σταδιοδρομία ανθρώπων (και δυνητικά, κρίνεται η δυνατότητά τους να μπορούν να συντηρήσουν τις οικογένειες τους) όταν μπορεί ο καθένας να τα παίξει στην αλάνα με την παρέα του; 
Κάνει κρύο. Έξω βρέχει. Η μαμά μου έβαλε τα καλά σορτσάκια μου για πλύσιμο. Πονάει ο αυχένας μου. Δεν έχω όρεξη. Όλες πάρα πολύ καλές και ικανοποιητικές δικαιολογίες. Να σας δώσω και εγώ λοιπόν, με τη σειρά μου, μερικές δικαιολογίες στο γιατί κάποιοι προτιμούν να παρακολουθούν παιχνίδια, αντί να τα παίζουν. Έχετε παίξει ποτέ Dark Souls; Όσοι απαντήσατε ναι, ξέρετε ήδη που το πάω. Ένα τόσο σκοτεινό και (κυριολεκτικά) ψυχοφθόρο παιχνίδι μπορεί να απωθήσει μεγάλη μερίδα παικτών μακριά από αυτό. Μήπως παίξατε Amnesia: The Dark Descent; Starcraft 2; Μήπως DotA 2; Όχι μόνο απαιτητικά σε νεύρα, αλλά και σε ικανότητα, αυτά αποτελούν μονάχα μερικά παραδείγματα παιχνιδιών στα οποία ο παίκτης πρέπει να θυσιάσει φαιά ουσία μόνο και μόνο για να φτάσει στο επίπεδο να λέγεται «οριακά καλός». Γιατί λοιπόν να απαγορεύσουμε στους εαυτούς μας τη συμμετοχή στο παιχνίδι; Γιατί να μην επιλέξουμε έναν άλλο παίκτη τον οποίο μπορούμε να συνοδεύσουμε στο ψηφιακό ταξίδι; Σύμφωνοι, το ταξίδι δεν θα είναι το ίδιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι αυτομάτως χειρότερο. Μπορούμε να κάνουμε λόγο και για το hardware ενός gamer, το οποίο κρίνεται αναποτελεσματικό στο να «σηκώσει» τον τελευταίο triple-A τίτλο που κυκλοφόρησε, ή για τη συντροφικότητα που μπορεί να υπάρξει μεταξύ fans ενός συγκεκριμένου παιχνιδιού. Ας το αφήσουμε όμως εδώ – παρόμοια επιχειρήματα θα βρείτε δεκάδες, ενώ ο καθένας είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος να προσθέσει τα δικά του. Από τα προκαταρκτικά λοιπόν, περνάμε στο κυρίως πιάτο της ημέρας. Είναι το gaming παιδική υπόθεση; Εφόσον διαβάζετε άρθρο ενός υπέρμαχου του gaming, μπορείτε να ποντάρετε με ασφάλεια στο «όχι». Μάλλον, όμως, δεν διατύπωσα σωστά την ερώτηση. Ή μπορεί να ρωτάω και τη λάθος ερώτηση. Τώρα που το σκέφτομαι, το πρόβλημα δεν είναι πως τα βιντεοπαιχνίδια θεωρούνται παιδικά. Το πρόβλημα είναι πως, παρά τις δεκαετίες προόδου που έχουν σημειωθεί στο χώρο, τα games ΑΚΟΜΑ δεν θεωρούνται mainstream από τα mainstream media.
Το ESPN έχει πλέον τη δική του κάλυψη για το DotA 2. Τα Call of Duty, Destiny και GTA V πουλάνε εκατομμύρια κόπιες την πρώτη μέρα κυκλοφορίας τους. H BAFTA έχει πλέον κατηγορία βραβείων για videogames. Διάολε, ακόμα και ο (αν ξαναθέλετε τη γνώμη μου, αρκετά συμπαθητικός) Conan O’ Brien, ο έτερος «συνάδελφος» του Kimmel, στη σειρά του Clueless Gamer προσεγγίζει το ευρύ κοινό με κοινό γνώμονα τα games. Και πάλι όμως, αυτό δεν σταματά κάποιους στο να σνομπάρουν το αγαπημένο μας χόμπι. Ή απλά να μην δέχονται να το καταλάβουν. Και σε αυτό δεν βοηθάει η μετανάστευση μερικών videogame franchises στο πολύ πιο καθολικά αποδεκτό χώρο του κινηματογράφου (με τη τελευταία προσπάθεια να αποτελεί το Hitman: Agent 47, που πάτωσε κριτικά) αλλά και η μετανάστευση τηλεοπτικών/κινηματογραφικών αστέρων στο χώρο των παιχνιδιών. Πριν κάτσω να γράψω το άρθρο, ξόδεψα 15 λεπτά προσπαθώντας να βρω μία συνέντευξη του Kiefer Sutherland από ένα μέσο που δεν είναι gaming-focused. Γιατί τον εν λόγω ηθοποιό; Γιατί, όσο αφορά τα mainstream outlets, είναι σχετικός, καθώς η ταινία “Forsaken” στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον πατέρα του θα κάνει το ντεμπούτο της σε λίγες μέρες, αλλά και γιατί ο Kiefer Sutherland ενσαρκώνει τον Big Boss στο κύκνειο άσμα της σειράς Metal Gear. Θέλετε να μάθετε πόσες αναφορές βρήκα στο Metal Gear Solid V; Καμία. Καμία απολύτως. Δεν ενδιαφέρεται κανένας έξω από τον ειδικό τύπο για τον ρόλο του Sutherland στη triple-A παραγωγή του ιάπωνα Hideo Kojima. Άραγε, πόσοι «εξωσχολικοί» non-gamers ενδιαφέρθηκαν για την ακύρωση του Silent Hills, στο οποίο θα πρωταγωνιστούσε ο Norman Reedus; Άραγε πόσοι ενδιαφέρθηκαν για τη συμμετοχή του Elijah Wood στο Broken Age, ή για το Brutal Legend στο οποίο έδωσε δυναμικό παρών ο καταπληκτικός Jack Black; Αν έχετε κάποιο σχετικό παράδειγμα να μου δώσετε, σας παρακαλώ, παραθέστε το στα comments από κάτω. Η μοναδική αναφορά γνωστού ηθοποιού σε επίσης γνωστό videogame που θυμάμαι ήταν στο talkshow του Graham Norton και αφορούσε τη συμμετοχή του θρυλικού Gary Oldman στο Call of Duty: World at War. Παρακολουθήστε το κλιπ και παρατηρήστε την αμηχανία του Nick Frost όταν προσπαθεί να εξηγήσει στη «άσχετη» Toni Collette τι είναι το Call of Duty. Να που βρίσκεται το πρόβλημα, κυρίες και κύριοι. 
Δεν θέλω να σταματήσω τον Jimmy Kimmel και όποιον Jimmy Kimmel υπάρχει από το να κοροϊδεύει το gaming. Δικαίωμα του. Είναι όμως ολίγον τι προσβλητικό να προσεγγίζεις έναν τόσο πλούσιο και πολυδιάστατο κόσμο όπως αυτού του gaming με τη σκοπιά του «Χαχα, δείτε τους μπουμπούνες που βλέπουν άλλους να παίζουν games». Αν μη τι άλλο, δεν κολακεύει την δικιά σου κωμική ικανότητα. Θέλετε να δείτε σάτιρα που στοχεύει τα videogames; Δείτε το ξεκαρδιστικό βίντεο του Dara Ó Briain να παλεύει με το Metal Gear Solid (και να κάνει μία ιδιοφυή παρατήρηση πάνω στη φύση των videogames). Παρακολουθήστε το χαριτωμένο “Wreck-It Ralph”. Ή – να μια επαναστατική ιδέα – παίξτε και σχολιάστε videogames! Σας υπόσχομαι πως δεν θα σας κάνουν βίαιους φονιάδες. Ή πρέπει να τοποθετηθώ και σε αυτό το θέμα επίσης;
