Πριν από πολλά, πολλά χρόνια, υπήρχε ένα περίεργο πράγμα που το έλεγαν Βιβλιοπαίχνιδο («Choose Your Own Adventure», στα Εγγλέζικα). Η ιστορία σε ένα Βιβλιοπαίχνιδο ήταν χωρισμένη σε αριθμημένους παραγράφους- ανάλογα με την επιλογή του αναγνώστη, η ροή του interactive βιβλίου σε παρέπεμπε στην αντίστοιχη παράγραφο και σελίδα. Αν είχατε μεγαλώσει στα 80s-90s, θα ξέρετε αυτό το χόμπι και σίγουρα θα θυμάστε τη σειρά του Lone Wolf που είχε μεταφραστεί στα ελληνικά. H συγκεκριμένη σειρά ήταν από τις πιο γνωστές, έβγαλε 28 βιβλία και ακολουθούσε τις περιπέτειες του Lone Wolf, του τελευταίου warrior-monk που χρησιμοποιεί όπλα (εκείνο το «ματσούκι» νομίζω ενώνει όλα τα geeks της εποχής στην χώρα μας!) αλλά και ψυχοδυνάμεις που χρησιμοποιούν την μυστικιστική ενέργεια Κάι. Πριν από μερικά χρόνια, τα βιβλία μεταφέρθηκαν σε ψηφιακή μορφή και είχαμε ένα σχετικό revival. Η αποκορύφωση ήρθε πρόσφατα, με την κυκλοφορία του Joe Dever’s Lone Wolf σε ταμπλέτες, η οποία εξελίχτηκε και κυκλοφόρησε σε PC.
Ο Lone Wolf είναι πλέον ο τοπικός ηγέτης της επαρχίας, όχι κάποιος τυχάρπαστος τυχοδιώκτης. Ως λόρδος λοιπόν, τρέχει αμέσως να βοηθήσει έναν γειτονικό οικισμό που έχει δεχτεί επίθεση από τα τερατόμορφα Giaks. Σύντομα θα μάθει ότι η επίθεση δεν ήταν καθόλου τυχαία… Η βασική τεχνοτροπία του Βιβλιοπαίχνιδου παραμένει αυτούσια: ξεκινάμε με τη διαδικασία δημιουργίας του χαρακτήρα, όπου επιλέγουμε κάποια βασικά abilities. Οι πιθανές επιλογές που θα έχουμε στα κομβικά σημεία αργότερα, επηρεάζονται από αυτές τις αρχικές αποφάσεις. Μέσα από ένα όμορφο interface βιβλίου, διαβάζουμε την περιγραφή μέχρι το σημείο που πρέπει να κάνουμε κάποια επιλογή. Πρέπει να ομολογήσω ότι τα πρώτα λεπτά στο Lone Wolf ήταν μαγευτικά: το κείμενο σε βάζει γρήγορα στην ατμόσφαιρα και σε προϊδεάζει για μια αξέχαστη κειμενο-περιπέτεια . Όλα πηγαίναν καλά, μέχρι που έφτασα στην πρώτη μάχη.
Ο βασικός μηχανισμός στο πεδίο της μάχης, «τρέχει» σε μια μπάρα χρόνου που μειώνεται γρήγορα. Με άλλα λόγια, έχετε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να αποφασίσετε τις κινήσεις σας. Με ακόμα πιο ξεκάθαρα λόγια, οι μάχες είναι, δυστυχώς, real-time. Μπορείτε να επιτεθείτε με όπλα (απλές, σύνθετες επιθέσεις ή και χρήση ασπίδας για stuns/blocks), να χρησιμοποιήσετε ξόρκια (για θεραπεία, ψυχοεπιθέσεις, επίκληση λύκου για βοήθεια, κ.λπ) ή να διαλύσετε τα πάντα με την ακριβή (αλλά καταστροφική) επίθεση του υπερσπαθιού σας, Sommerswerd. Όλα αυτά κοστίζουν σε ενέργεια ή mana (μόνο οι επιθέσεις με μαχαίρια είναι «δωρεάν» αρκεί να έχετε αρκετά πυρομαχικά). Οι παραπάνω επιθέσεις όμως, πρέπει να γίνουν μέσα στον γύρο σας, ο οποίος βρίσκεται σε διαρκή «αντίστροφη μέτρηση». Αν δεν κάνετε κάτι γρήγορα, ο γύρος σας χαραμίζεται και παίζουν οι αντίπαλοι (που είναι πάντα, ένα ως τρία Giaks). Για μένα προσωπικά, αυτή η απόφαση σχεδιασμού, έκανε κακό στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, η οποία συμβαδίζει θεματικά με την ανάγνωση ενός βιβλίου. Η εμπειρία υποτίθεται ότι είναι αργή και απολαυστική: διαβάζεις τις περιγραφές, ακούς την όμορφη μουσική με τα βιολιά, γυρνάς τις σελίδες, πίνεις μια γουλιά από το κρασάκι σου, παίρνεις μια απόφαση για το πώς θα προσεγγίσεις την επόμενη δυσκολία… και ξαφνικά, μάχη! Γρήγορα αντανακλαστικά, γρήγορες αποφάσεις, γρήγορα κλίκι-κλικ και swipes αριστερά-δεξιά. Όλο το immersion και η ατμόσφαιρα, καταστρέφονται, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει ένα turn-based σύστημα. Φυσικά, κάποιος μπορεί να προτιμάει το swiping (ειδικά αν παίζει σε κάποια ταμπλέτα), είναι θέμα καθαρά γούστου. Να γίνει σαφές ότι δεν έχουμε πρόβλημα με εκμοντερνισμούς: καλό είναι ο Lone Wolf να θέλει να γίνει πιο σύγχρονος. Για παράδειγμα, το Lock-Picking είναι ένα mini-game που εμφανίζεται όταν πάμε να ξεκλειδώσουμε κάτι αλά Fallout. Αλλά δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός, αυτή η αγχωτική αναγκαιότητα που σε βγάζει από την ζεν κατάσταση ανάγνωσης.
Θα ήθελα επίσης περισσότερες «διακλαδώσεις» και πιο συχνά σημεία με αποφάσεις. Στην αρχική μορφή του βιβλίου, θα είχαμε δύο σελίδες με 5-6 σημεία όπου πρέπει να επιλέξουμε κάτι, ενώ εδώ έχουμε ένα σημείο απόφασης κάθε δύο σελίδες. Προφανώς είναι θέμα σχεδιασμού, προγραμματισμού, περιεχομένου και δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Θα ήταν πιο δύσκολο ένα πολυσύνθετο «δέντρο» επιλογών και ίσως το τελικό αποτέλεσμα να ήταν ένα πιο σύντομο, σε διάρκεια, παιχνίδι. Νομίζω όμως ότι θα προτιμούσα ένα εξάωρο με περισσότερα επίπεδα και κομβικά σημεία, παρά το πιο «αραιωμένο» δεκάωρο που είναι τώρα.
Πέρα λοιπόν από τις δύο αυτές, καθαρά προσωπικές γκρίνιες, το Lone Wolf είναι σίγουρα ένα ευχάριστο, νοσταλγικό ταξίδι στην εποχή του βιβλιοπαίχνιδου. Αν προτιμάτε να ξαναζήσετε την εμπειρία του βιβλιοπαίχνιδου στην πιο αγνή του μορφή, μπορείτε να ανατρέξετε στο Seventh Sense project, όπου έχουν μεταφερθεί τα βιβλία σε μια πιο καθαρή έκδοση (χωρίς quick-time events) αλλά και στο Aon. Όσο για το HD revival, με την πρώτη μείωση τιμής, ρίξτε του μια ματιά.
