Το genre “ποδοσφαιράκια”, όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε στην Ελλάδα, έχει κυρίως δυο παιχνίδια-ανταγωνιστές που διεκδικούν κάθε χρόνο τη μερίδα του λέοντος από την πίτα των πωλήσεων. Αυτά είναι,το FIFA και το PRO evolution soccer. Είναι μια κόντρα που κρατάει πάνω από μια δεκαετία, το el classico της κατηγορίας θα μπορούσαμε να πούμε. Με ετήσια κυκλοφορία και οι δύο τίτλοι, έφτασαν εν έτει 2014 να πετύχουν μια πολύ πειστική αναπαράσταση του ποδοσφαίρου. Αν ανατρέξουμε στους παλαιότερους τίτλους που είχαν κυκλοφορήσει θα παρατηρήσουμε εύκολα τα μεγάλα άλματα στην εξέλιξη τους, τόσο στη γραφική απεικόνιση όσο και στον ρεαλισμό. Το τελευταίο απ ότι φαίνεται δε λειτούργησε και πολύ θετικά όσον αφορά το “PRO”….
Ο λόγος που η σειρά της Konami αγαπήθηκε από χιλιάδες gamers, είναι ότι κατάφερνε να ισορροπήσει ανάμεσα σε simulation και arcade με μεγάλη επιτυχία, δίνοντας την αίσθηση ενός ρεαλιστικού αγώνα χωρίς να περιορίζει σημαντικά τη δημιουργικότητα του παίχτη. Κοινώς, έβγαιναν αρκετές φάσεις, έμπαιναν αρκετά και ωραία γκολ και ήταν διασκεδαστικό χωρίς να φωνάζει “arcade”. Οι developers όμως, μετά τον “χρυσό” τίτλο του 2005, αποφάσισαν να δώσουν περισσότερη έμφαση στο ρεαλισμό, μέσω δραστικών αλλαγών σε πολλούς τομείς όπως για παράδειγμα η τακτική, η άμυνα και εισήγαγαν επίσης κάποια καινούργια στοιχεία όπως η δύναμη στη πάσα κ.α. Αυτό είχε τα θετικά και τα αρνητικά του όμως. Στα θετικά, όπως είπαμε, ήταν η απεικόνιση και αίσθηση ρεαλιστικών αγώνων (αρκετοί βίωσαν την εμπειρία που μπαίνει κάποιος στο δωμάτιο και ρωτάει «ποιόν αγώνα βλέπουμε« ,νομίζοντας ότι είναι πραγματικός) αλλά η διασκέδαση παραγκωνίστηκε κάπως. Ωραίος ο ρεαλισμός αλλά ξέρουμε ότι δεν είναι για όλους. Σε περισσότερους αρέσει η αίσθηση του Gran Turismo πάρα του Asseto Corsa, περισσότεροι ασχολούνται με τα Call of Duty και Battlefield πάρα με το Arma. Όχι ότι το PES έγινε τα τελευταία χρόνια football simulator, απλά έτεινε προς τα εκεί, χαλώντας σταδιακά τη συνταγή που το έκανε πετυχημένο.
Ξεκινώντας από το κεντρικό μενού το οποίο υιοθετεί το στυλ των πλακιδίων, επιλέγουμε ανάμεσα στα game modes όπου την εμφάνιση τους κάνουν και μερικά νέα, όπως το myClub. Το εν λόγω mode παίζεται online και στην ουσία είναι ένα online master league. Αρχίζουμε με μια ομάδα όχι και πολύ καλών ποδοσφαιριστών και μαζεύοντας πόντους αγοράζουμε καλύτερους με σκοπό τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού συνόλου. Το πρόβλημα είναι ότι οι ποδοσφαιριστές μπορούν να αποκτηθούν και με πραγματικά χρήματα, με τις ανάλογες επιπτώσεις που έχουν τα παιχνίδια με microtransactions. Ίσως το myClub όπως και το αντίστοιχο Ultimate Team του FIFA να αποτελούν το μέλλον του genre αν υλοποιηθούν σωστά. O χρόνος θα δείξει…Συνεχίζοντας με τα modes θα αναφέρουμε επιγραμματικά τα υπόλοιπα εφόσον δεν αποτελούν κάτι νέο και δε δέχτηκαν σοβαρές αλλαγές. Έχουμε λοιπόν το κλασσικό και αγαπημένο Master League, επιστρέφει το Become a Legend και απο τις μεγάλες διοργανώσεις τα: Champions League, Europa League, Copa Libertadores και τέλος το Copa Sudamericana. Πλούσιο μενού για πολλές ώρες ενασχόλησης για single player και άλλες τόσες για το multiplayer κομμάτι. Δυστυχώς και φέτος λείπουν κάποια πρωταθλήματα όπως το γερμανικό, οι ομάδες της Premier League πλην της Mancherster United δεν έχουν τα κανονικά τους ονόματα, από ελληνικές ομάδες βρίσκουμε μόνο τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και προστέθηκε το βραζιλιάνικο πρωτάθλημα συν και κάποιες δεύτερες κατηγορίες ορισμένων χωρών. Αυτό είναι το μόνιμα μελανό σημείο του παιχνιδιού και η ελπίδα για σωστό licensing μάλλον έχει χαθεί προ πολλού.
Ας δούμε τις μας επιφυλάσσει λοιπόν η “τρέχουσα αγωνιστική”. Από τη δεύτερη παράγραφο της εισαγωγής, μπορεί κάποιος να υποψιαστεί ότι οι Ιάπωνες developers άλλαξαν δραστικά αυτόν το τομέα και έτσι είναι. Φαίνεται πως το PES κάνει μια στροφή 180 μοιρών με στόχο τις ρίζες που το έκαναν επιτυχημένο και δίνει τη αίσθηση ότι σταματάει να καταδιώκει τον μεγάλο του ανταγωνιστή (FIFA). Αν ήταν να περιγράψω το PES 2015 με λίγα λόγια θα έλεγα ότι, το gameplay θυμίζει τα παλιά και αγαπημένα Pro αλλά κρατάει και τις θετικές προσθήκες των τελευταίων χρόνων, χωρίς βέβαια να είναι αψεγάδιαστο. Πριν τον αγώνα, όπως συνηθίζουμε, αλλάζουμε κάποια πράγματα όσον αφορά την τακτική της ομάδας και την αρχική ενδεκάδα αλλά δεν είναι το Α και το Ω ώστε να επικρατήσουμε του αντιπάλου. Το βάρος δίνεται “στο χορτάρι”, όπου το σωστό passing game και η αναζήτηση κενών χώρων θα φέρουν τις ευκαιρίες για γκολ. H κάθετη πάσα μπορεί να φαίνεται η εύκολη λύση σε πολλές περιπτώσεις αλλά χρειάζεται σύνεση στη χρήση της, καθώς εύκολα μπορεί να ανακοπεί από την αμυντική γραμμή του αντιπάλου, χωρίς αρχικά να μας γίνεται εύκολα αντιληπτή αυτή η πιθανότητα. Γενικά υπάρχει μια ισορροπία τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα.
Τα τελευταία χρόνια όμως, εκεί που παιδευόμασταν για να φτάσουμε στην αντίπαλη περιοχή και ετοιμαζόμασταν να πανηγυρίσουμε ένα γκολ, τα σουτ ήταν τόσο άψυχα που μας προκαλούσαν νεύρα διότι πήγαινε όλη η προσπάθεια στο βρόντο. Η Konami επιτέλους το κατάλαβε και το διόρθωσε, τα σουτ είναι πλέον όπως και παλιότερα, δυνατά και ευθύβολα αναλόγως φυσικά την τεχνική κατάρτιση του ποδοσφαιριστή. Είχα μάλιστα τόσο καιρό να ευχαριστηθώ τα σουτ που τώρα και “στα περιστέρια να τη στείλω” τη μπάλα, ένα χαμόγελο θα διαγραφεί στο πρόσωπο μου χωρίς να ενοχληθώ καθόλου. Αν δεν αστοχήσουμε τότε ο λόγος που η μπάλα δε μπήκε στα δίχτυα είναι φυσικά εξαιτίας του τερματοφύλακα, ο οποίος είναι σημαντικά βελτιωμένος χωρίς ωστόσο να λείπουν οι στιγμές τραγικών λαθών κυρίως στις εξόδους του. Επίσης, εκτελώντας κόρνερ με στόχο το κέντρο της μικρής περιοχής και προς τα μέσα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα καταλήξει στα χέρια του. Η μεγαλύτερη αστοχία του φετινού τίτλου ίσως είναι η διαιτησία και σαν Έλληνες φίλαθλοι έχουμε γίνει εξπέρ σε αυτό ώστε να κρίνουμε σωστά! Για ένα πολύ σκληρό μαρκάρισμα ή αλλιώς, για μια δολοφονική επίθεση, σε πολλές περιπτώσεις δε θα σφυριχτεί καν φάουλ ενώ σε κάποια αστεία τζαρτζαρίσματα δινόταν μέχρι και κάρτα. Υπάρχει μεγάλη ανισορροπία ως προς τις αποφάσεις, πράγμα που σε κάνει να απορείς για ποιο λόγο έγιναν βήματα προς τα πίσω σε αυτό τον τομέα. Επίσης μια ευχάριστη έκπληξη είναι η προσθήκη stamina, η οποία μειώνεται σταδιακά και αισθητά προς το τέλος του αγώνα. Έχοντας και αυτόν τον παράγοντα στο μυαλό, πρέπει να προσέχουμε πόσο θα πιέσουμε και να ξεγράψουμε τη συνήθεια του μόνιμα πατημένου R1 κουμπιού.
Παίζοντας online η εμπειρία ήταν σαφώς ανώτερη απ’ ότι με την A.I. αλλά σε κάποιους αγώνες είχαμε κυρίως έντονο stuttering και λίγο lag. Παρόλα αυτά, οι αγώνες που έτρεξαν απροβλημάτιστα ήταν συναρπαστικοί και υπέπεσα σε καταστάσεις “one more turn” όπως θα έλεγαν οι φίλοι των turn based strategy. Την οπτική απεικόνιση αναλαμβάνει και φέτος η Fox Engine. Τα μοντέλα των ποδοσφαιριστών είναι καλοσχεδιασμένα, κυρίως όμως των διασημότερων παικτών όπως και τα animations αυτών. Δε θα επεκταθώ σε αυτό το τομέα αναλύοντας την ποιότητα του γρασιδιού, των οπαδών και του σταδίου, θα σταθώ μόνο στην απεικόνιση της βροχής. Ο τρόπος που αυτή αποδίδεται είναι κατώτερος των προσδοκιών από μια next generation μηχανή γραφικών. Ο αγωνιστικός χώρος δε φαίνεται να επηρεάζεται καθόλου από το νερό όπως επίσης και οι ποδοσφαιριστές που συνεχίζουν και παίζουν το ίδιο αποτελεσματικά.
Το Pro Evolution Soccer 2015 είναι σαφώς πιο βελτιωμένο σε σχέση με την αχρείαστη περσινή κυκλοφορία, είναι αρκετά πιο διαφορετικό σε σχέση με τα τελευταία χρόνια και προσπαθεί να βρει τη χαμένη του ταυτότητα. Τα θεμέλια για κάτι πολύ καλό μπήκαν και φαίνονται σταθερά!
