The Prince of Persia: The Lost Crown Review

Χωρίς τις επιρροές του Prince of Persia δεν θα μπορούσε να υπάρξει η σειρά του Assassin’s Creed και κακά τα ψέματα, ούτε και η πλειονότητα των third-person actions που εξαργύρωσαν την δημοφιλία τους βασιζόμενα στην έξαψη των αναρριχήσεων, του παρκουρ και των θανατηφόρων παγίδων. Το Prince of Persia ήταν και για μια σύντομη χρονική περίοδο το πιο δυνατό franchise της Ubisoft – να θυμίσουμε ότι το 2010 είδαμε στο σινεμά μια χορταστική παραγωγή-μεταφορά με πρωταγωνιστή τον Καλιφορνέζο Gyllenhaal, που για Πέρσης μπορεί να μην πείθει αλλά σίγουρα διασκέδασε τις εντυπώσεις.

Στο αντίποδα βέβαια, αν δεν υπήρχε ο Desmond και το Assassin’s Creed, σίγουρα δεν θα έμπαινε στην φορμόλη ο πρίγκιπας τα τελευταία 14 χρόνια, το χρονικό διάστημα δηλαδή που πέρασε μετά  το μάλλον αδιάφορο Forgotten Sands. Μπορεί όμως να έπεσε πολύ… άμμος στην gaming κλεψύδρα, αλλά η Ubisoft αποφάσισε να επιστρέψει στο παρελθόν επαναφέροντας το gameplay στις δύο διαστάσεις, αυτήν την φορά μέσω ενός Μetroidvania κλώνου. Από την μια λοιπόν υπάρχει ένα ρίσκο στο όλο εγχείρημα αφού το The Lost Crown δεν είναι ο showcase τίτλος που ενδεχομένως να περίμεναν οι φίλοι της Sands of Time τριλογίας. Και όμως οι καταβολές του είδους, είναι κομμένες και ραμμένες στην φιλοσοφία του original τίτλου, ασχέτως που ουδεμία σεναριακή συγγένεια δεν υπάρχει με το πρωτότυπο παιχνίδι του Mechner.

Στο Lost Crown λοιπόν έχουμε έναν νέο πρίγκηπα, τον πολλά υποσχόμενο πολεμιστή Sargon, μέλος μιας επταμελής ομάδας πολεμιστών, των Immortals. Η μυθική δράση των Immortals στο πεδίο των μαχών, εξασφαλίζει στο βασίλειο της Περσίας μια σχετική ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα, η οποία όμως απειλείται μετά την αρπαγή του Πέρση διάδοχου του θρόνου. Ο Sargon και οι Immortals ακολουθούν την πομπή που κρατά τον αιχμάλωτο στους πρόποδες του Mount Qaf, μιας τοποθεσίας όπου η πραγματικότητα και ο χρόνος δεν συμβαδίζουν με την φυσική ροή των πραγμάτων.

To άλφα και το ωμέγα σε ένα Metroidvania είναι ο χάρτης και εδώ το καινούργιο Prince of Persia δεν απογοητεύει. Το Mount Qaf επεκτείνεται προς κάθε πιθανή κατεύθυνση και διαθέτει από παλάτια, δαιδαλώδες λαβύρινθους και αρένες, μέχρι ανατολίτικα παζάρια, στοιχειωμένα μπουντρούμια και υπονόμους με θανατερές παγίδες. Κάθε περιοχή διαθέτει το δικό της χαρακτήρα με αποτέλεσμα να μην χάνεται ποτέ το ενδιαφέρον, παρά την σχετικά μεγάλη διάρκεια του παιχνιδιού (περί των 20-25 ωρών).

Φυσικά το backtracking δίνει και παίρνει – μια διαδικασία που δεν προβληματίζει όσο θα περίμενε κανείς, κυρίως λόγω του fast travel που ξεκλειδώνει πολύ σύντομα αλλά και ενός εξαιρετικού νεοτερισμού όπου επιτρέπει σε πραγματικό χρόνο την λήψη screenshots-markers στο map screen για να μην χάνεστε.  Ο Sargon αποκτά σταδιακά νέες ικανότητες από τις τυπικές dash και double jump κινήσεις, μέχρι ειδικές επιθέσεις που απαιτούν την χρήση πόντων Artha, που συγκεντρώνεται με επιθέσεις, parry και block κατά την διάρκεια της μάχης.

Ευτυχώς ο χειρισμός είναι αψεγάδιαστος και άμεσος χωρίς παραστρατήματα. Πέρα από το βασικό attack button (το οποίο με κράτημα εκτελεί πιο δυνατή και αργή επίθεση), υπάρχουν αναθέσεις πλήκτρων για evade αλλά και για άμυνα. Εδώ παίζεται και το χαρτί της κύριας πρόκλησης, καθώς ο Sargon αμύνεται μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα – δεν είναι πανάκεια το κράτημα του πλήκτρου, αφού υπάρχει χρόνος επαναφοράς και μικρό cooldown. Επίσης όπως θα ανάμενε κανείς, δεν μπορεί να βγει άμυνα σε όλες τις επιθέσεις. Η μάχη γενικά είναι πολύ ευχάριστη και λάμπει κυρίως στα boss fights – αν και απλή κάνει την δουλειά της και σε συνδυασμό με τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας, θυμίζει αρκετά την αντίστοιχη του Blasphemous, αν και είναι σημαντικά πιο γρήγορη.

Το Prince of Persia γενικά δανείζεται στοιχεία από εδώ και από κει, δημιουργώντας ένα μεστό αποτέλεσμα, κομμένο και ραμμένο για τους φίλους του είδους. Π.χ. η πλέον βασική ανταμοιβή των sidequests (και όχι μόνο) είναι τα Amulets, αντικείμενα που μπορούν να εξοπλιστούν στον χαρακτήρα μόνο στα Wak Tree (τα save points πρακτικά) και αλλάζουν κάποιον modifier, όπως πχ τους πόντους υγείας του Sargon ή την πολυπλοκότητα των combos. Κάθε Amulet πιάνει συγκεκριμένο αριθμό θέσεων στον ήδη περιορισμένο χώρο του μενταγιόν του Sargon, αν και ο χώρος αυτός μπορεί να αναβαθμιστεί μέσω των upgrades. Σας θυμίζει μήπως το Hollow Knight; Από την άλλη το platforming γίνεται αρκετά απαιτητικό, ειδικά όσο ανοίγει το παιχνίδι και ξεκλειδώνουν περισσότερες ικανότητες. Εδώ το σημείο αναφοράς είναι μάλλον το end-game του Will of the Wisps, με άλματα ακριβείας, παγίδες και timed-events που θα δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά σας στο έπακρο.

Το Prince of Persia γενικά μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων, παρόλο που πρακτικά δεν φέρνει κάτι καινούργιο στο είδος. Είναι όμως μια πολύ ολοκληρωμένη δουλειά με μεράκι (ενδεικτικά, διατίθεται μέχρι και voice-dub στα Περσικά!) και ευελπιστούμε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον και την εμπλοκή της Ubisoft σε περισσότερα πράγματα για το μέλλον του Πρίγκιπα.

Ανάπτυξη: Ubisoft Montpellier  Έκδοση: Ubisoft  Διάθεση: CD Media