Uncharted 4: A Thief’s End

Το Uncharted 4: A Thief’s End (Το Τέλος Ενός Κλέφτη) κυκλοφόρησε μετά από μερικές καθυστερήσεις και αρκετές αλλαγές στο τιμόνι του πρότζεκτ, αλλά η Naughty Dog κατάφερε να «ζωγραφίσει» με ένα ακόμα αριστούργημα. Αν και οι συγκρίσεις είναι δύσκολες, το Uncharted 4 είναι σίγουρα το πιο ώριμο της σειράς, τεχνικά αποτελεί επίτευγμα και ως σύνολο αποτελεί την αποκορύφωση της σειράς (αν και, λόγω συνθηκών, δεν καταφέρνει εκείνο το «πολιτισμικό σοκ» του δεύτερου). Η βασική ιστορία στο Uncharted 4 είναι λίγο-πολύ γνωστή: ο Nathan Drake έχει αποσυρθεί από την έντονη (και επικίνδυνη) ζωή του τυχοδιώκτη και απολαμβάνει (τουλάχιστον προσπαθεί να απολαύσει) μια φυσιολογική ζωή με την Elena, παρόλο που μέσα του ίσως σιγοκαίει μια φλόγα περιπέτειας. Η φλόγα θα ξανανάψει μια μέρα όμως, όταν από το πουθενά εμφανίζεται ο χαμένος αδερφός του Drake, ο Sam. O μεγάλος αδερφός έχει μπλέξει άσχημα και ζητάει από τον Drake να τον βοηθήσει σε μια «βρώμικη δουλειά» κι έτσι ο απρόθυμος τυχοδιώκτης βρίσκεται πάλι μπλεγμένος σε μια ιστορία με πολλές ανατροπές και εντυπωσιακή κλιμάκωση.

Προφανώς δεν θα αποκαλύψουμε άλλα για την ιστορία, πάντως ο Drake θα ταξιδέψει σε πολλά διαφορετικά σημεία του πλανήτη, ενώ πάντα θα έχει δίπλα του έναν από τους συντρόφους του, οι οποίοι αυτή τη φορά παίζουν μεγαλύτερο ρόλο, τόσο στη δράση όσο και σε συζητήσεις που χτίζουν το σενάριο αλλά και τις αναμεταξύ τους σχέσεις. Το gameplay δεν αλλάζει και κινείται κλασικά στους άξονες «μάχη», «μετακίνηση» και «γρίφοι». Η ισορροπία έχει αλλάξει κάπως: οι γρίφοι (ευκολότεροι από ποτέ) είναι μάλλον ριγμένοι, ενώ το στοιχείο της μετακίνησης, η εξερεύνηση, το platforming, είναι εμπλουτισμένο αισθητά. Ο Nate θα κρεμαστεί από τα πιο εξωφρενικά σημεία και πάλι, θα κάνει απίστευτα άλματα και τρελές αναρριχήσεις, αν κι αυτή τη φορά θα βρει μερικά αδιέξοδα ή διαφορετικά μονοπάτια (που φτάνουν στο ίδιο σημείο), δίνοντας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας στην κίνηση. Ο νέος γάντζος σας δίνει την ικανότητα να γαντζωθείτε σε συγκεκριμένα σημεία και όχι όπου θέλετε εσείς- χωρίς λοιπόν να γίνεται υπερβολικά καταχρηστικός όπως σε ένα Just Cause, δίνει μερικές εξτρά ευκαιρίες για ταρζανιές και ακροβατικά.

Φέτος ο Nathan δανείστηκε κι ένα εξάρτημα που λάνσαρε πρόσφατα η συνάδελφος Lara Croft, την ορειβατική σφήνα. Με το εργαλείο αυτό, μπορείτε να δημιουργήσετε ένα «κράτημα», μπήγοντας το όπου θέλετε εσείς, αλλά μόνο στις ειδικές πορώδεις επιφάνειες. Μπορεί να φαίνεται λεπτομέρεια, αλλά εδώ κρύβεται ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του Uncharted 4 και ταυτόχρονα μια διακριτική αλλαγή στον σχεδιασμό. Ο παίκτης πλέον δεν είναι σε σιδηρόδρομο καθώς προχωράει από το σημείο Α προς το Β, αλλά έχει μια μικρή δημιουργική ελευθερία για το πώς θα προσεγγίσει μια κατάσταση. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στις στημένες μάχες: υπάρχουν πάντα κάποια γρασίδια κοντά στους αντιπάλους για να εξασφαλίσετε ορισμένες εύκολες αθόρυβες εξοντώσεις με το πρωτοεμφανιζόμενο stealth system και θα βρείτε περισσότερες υψομετρικές διαφορές (για να προσεγγίσετε από χαμηλά ή ψηλά το πεδίο). Συχνά θα βρείτε σημεία για τον γάντζο για να κάνετε ηρωικές εισόδους (ή πανικόβλητες εξόδους), αρκετά σημεία για κάλυψη και στενά περάσματα για να στήσετε ενέδρες. Το παιχνίδι ουσιαστικά σας δίνει τον καμβά, σας δίνει και τα εργαλεία και σας αφήνει να παίξετε τη μάχη με τους δικούς σας όρους. Φυσικά μπορείτε να ορμήξετε μετωπικά και να τα αγνοήσετε όλα αυτά (ειδικά στα πιο εύκολα επίπεδα), αλλά μπορείτε να στήσετε και πολύπλοκες, εντυπωσιακές χορογραφίες μάχης. Για κανένα λόγο το Uncharted δεν μπορεί να κονταροχτυπηθεί με τα «σοβαρά», αφοσιωμένα FPS σε τεχνικό επίπεδο, αλλά αυτό δεν ήταν σκοπός. Σκοπός ήταν να αναβαθμιστεί η όλη εμπειρία του shooting σε σχέση με τα προηγούμενα Uncharted, να γίνει πιο οργανική και διασκεδαστική και αυτό έχει επιτευχθεί πανηγυρικά.

Από τεχνικής άποψης, το Uncharted 4 είναι ένα αριστούργημα. Σίγουρα έχουν γραφτεί και θα γράφονται για αρκετό καιρό πολυσέλιδες, ειδικές αναλύσεις για τα γραφικά, τον φωτισμό, την κίνηση, τον ήχο αυτού του παιχνιδιού- ας μην το κουράσουμε όμως με τεχνικές συζητήσεις, δεν χρειάζεται. Αυτή τη στιγμή το Uncharted 4 πρέπει να είναι το πιο όμορφο, με την ευρύτερη έννοια του όρου, παιχνίδι στον πλανήτη Γη, ανεξάρτητα από είδος και πλατφόρμα (χωρίς να υπολογίζουμε πουσαρισμένα παιχνίδια από δεκάδες mods ρεαλισμού, π.χ. Skyrim). Και  στην έννοια «όμορφο» χωράνε πάρα πολλά πράγματα: φως (στον όγκο, τα επίπεδα, τη σχέση του με τον χώρο και τα αντικείμενα γύρω), υφές και λεπτομέρειες (από τους πόρους στο αξύριστο δέρμα μέχρι τις τσαλάκες σε ένα πουκάμισο), ουσίες και φυσικές ιδιότητες αυτών (από το νερό μέχρι τα διαφορετικά είδη λάσπης, το χώμα, τη σκόνη). Εξίσου εντυπωσιακό είναι το κομμάτι του voice acting και της καταγραφής κίνησης που έχουν ως αποτέλεσμα χαρακτήρες που ζωντανεύουν μπροστά μας. Βοηθάει φυσικά και η αριστουργηματική σκηνοθεσία, από τις πιο απλές «καθημερινές» σκηνές που οι ήρωες δένονται μεταξύ τους, μέχρι τα χαρακτηριστικά εντυπωσιακά set pieces, τις «στημένες» σκηνές εκρηκτικής δράσης που αποτελούν σήμα κατατεθέν της σειράς. Με την απουσία pre-rendered σκηνών και τη μηχανή γραφικών να σχεδιάζει τόσο τα cut-scenes όσο και την αληθινή δράση, έχουμε απόλυτα seamless μεταβάσεις μεταξύ αφήγησης και παιχνιδιού. Είναι πολύ πιθανό, μετά από κάποιες ώρες παιχνιδιού να αρχίσετε να ξεχνιέστε, να μην καταλαβαίνετε αν βλέπετε κάτι αληθινό ή ψεύτικο, αν παίζετε ή αν ζείτε κάτι. Οι διαχωριστικές γραμμές σβήνουν και αν μην τι άλλο, αυτό το επίτευγμα είναι η ένδειξη για την επιτυχία του Uncharted 4 και αποδεικνύει το μεράκι της Naughty Dog και της ανυπέρβλητης προσοχής της στην λεπτομέρεια.

Τα Uncharted έγιναν γνωστά για τον κινηματογραφικό τους χαρακτήρα κι αυτό φυσικά μεταφέρεται και στο Uncharted 4 με πιο βαθύ, ώριμο τρόπο, με την Naughty Dog έμπειρη πια από το The Last of Us όπου διέπρεψε στη σκιαγράφηση και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Και προσέξτε: όταν χρησιμοποιείται στα Uncharted ο όρος «κινηματογραφικο», δεν εννοείται η παθητική σχολή των τελευταίων ετών, με παιχνίδια όπου απλά παρακολουθείς ως θεατής τη δράση στην οθόνη και πατάς ένα κουμπί ανά διαστήματα για να προχωρήσει η σκηνή. Εδώ το «κινηματογραφικό» παραπέμπει σε αυτή την αίσθηση βαθιάς ταύτισης, στην απενοχοποιημένη αίσθηση χαράς που ζεις μια τέτοια περιπέτεια – τη χαρά που ένιωσες όταν αντίκρυσες το καράβι του πειρατή στη σπηλιά των Goonies ή όταν είδες τα θρυλικά κυνηγητά του Indiana Jones, στα Uncharted τα ζεις από πρώτο χέρι. Δεν βλέπεις την περιπέτεια, την παίζεις, την ζεις, την κατευθύνεις. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να φτιάξεις ένα «κινηματογραφικό» παιχνίδι: παίζουμε όντως τον ρόλο του Drake, τρέχουμε, παίζουμε βρωμόξυλο, κρεμόμαστε από γάντζους, σκαρφαλώνουμε, πυροβολούμε κακούς, οδηγούμε με τέρμα γκάζι, φωνάζουμε «σκατάααα» όταν πέφτουμε στο κενό. Βέβαια, όσο αληθοφανές και φωτορεαλιστικό είναι το Uncharted 4, άλλο τόσο εξωφρενικά είναι τα πράγματα που κάνει ο πρωταγωνιστής- αυτό είναι κάτι που ισχύει σε όλα τα Uncharted και οι αμύητοι στη σειρά θα πρέπει να το έχουν υπόψη. Αν είχατε απορήσει με τις κακουχίες που μπορούσε να περάσει η Lara Craft στα τελευταία Tomb Raider, με τα δεκάδες παλουκώματα, πτώσεις, κοψίματα, σπασίματα, τότε ίσως να δυσκολευτείτε να πιστέψετε τα υπεράνθρωπα κατορθώματα του Nate που περισσότερο μοιάζει με Spider Man, παρά με τον Indiana Jones.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει φυσικά στον εξελληνισμό του τίτλου, ο οποίος συμπεριλαμβάνει τα μενού, τις περιγραφές και τις εντολές κίνησης, αλλά και όλους τους υπότιτλους (όχι μόνο τους βασικούς, αλλά και των κομπάρσων που ακούγονται από πίσω). Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σέρβις που προσφέρει η SCEE στο ελληνικό κοινό που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περνάει ασχολίαστο. Θα πρέπει να κρατάμε υπόψη ότι το gaming κοινό διευρύνεται και μεγαλώνει για να συμπεριλάβει μικρές ηλικίες ή κόσμο που απλά δεν έχει πολύ καλή επαφή με τα Αγγλικά και θα ήταν αμαρτία αν δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο αριστούργημα. Ελπίζουμε να επαναληφθεί αυτό το σέρβις και σε περισσότερους μελλοντικούς τίτλους. Σίγουρα η μεταγλώττιση είναι πολύ πιο ακριβή, δύσκολη διαδικασία με παγίδες – αλλά και με τους «απλούς» υπότιτλους θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και ευγνώμονες. Σχετικά με το multiplayer, παρόλο που από τις αρχές του το Uncharted ήταν μια εμπειρία για έναν παίκτη, με gameplay που βασίζεται στην ιστορία και το σενάριο, το 4 έχει ετοιμάσει ένα πολύ πλούσιο πακέτο με διαφορετικές πίστες και είδη αγώνων, με ομάδες που αποτελούνται από διάφορους καλούς και κακούς χαρακτήρες όλων των παιχνιδιών, αναβαθμίσεις, όπλα, μετάλια, πίνακες κατάταξης… τα πάντα. Δεν θα δούμε το Uncharted 4 να παίζεται σε παγκόσμια πρωταθλήματα δίπλα σε Starcraft 2 και DotA 2, αλλά σίγουρα θα το δούμε να παίζεται στην κοινότητα, από YouTubers και τους φίλους της σειράς, για πολύ καιρό ακόμα.

Δεν μπορείς να βρεις κάποιο παράπτωμα, κάποια απώλεια, ένα λάθος στο Uncharted 4. Όποια «ζητήματα» μπορεί να βρει κάποιος έχουν να κάνουν καθαρά με θέμα προσωπικών προτιμήσεων και γούστου. Για παράδειγμα, προσωπικά δεν με ενθουσίασαν τα κομμάτια με την οδήγηση του τζιπ: είναι σίγουρα καλοφτιαγμένα, με οργανική ενσωμάτωση στην ιστορία, δεν κουράζουν, ούτε είναι υπερβολικά. Έχουν σίγουρα «άρωμα» Uncharted. Παρόλα αυτά, δεν είναι του γούστου μου το racing, ακόμα και ως παράπλευρη δραστηριότητα. Δεν μπορώ όμως να το προσάψω στα αρνητικά του τίτλου, πολύ απλά γιατί ακόμα και αυτό το στοιχείο που δεν μου άρεσε, ήταν άψογο. Επίσης, θα προτιμούσα ίσως λίγο δυσκολότερους γρίφους, αλλά πάλι είναι θέμα εσκεμμένου σχεδιασμού. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλει να κάνει το Uncharted 4, το κάνει τέλεια. Μια πιθανή παγίδα που πολύς κόσμος φοβόταν ήταν η διάρκεια του παιχνιδιού: όμως στο Κανονικό επίπεδο, με λίγο «τρέξιμο» και βρίσκοντας λίγα μόνο από τα collectibles (θησαρούς, ημερολόγια, συζητήσεις), το παιχνίδι κράτησε 16 ώρες, οπότε ένα πιο πλήρες playthrough πάει στις 20 ώρες. Συνυπολογίζοντας τα δυσκολότερα επίπεδα, τα achievements και μετά το multiplayer, δεν τίθεται θέμα περιεχομένου. Το μόνο πράγμα, η μόνη λεπτομέρεια που ένιωθα να λείπει, ήταν στο κομμάτι του stealth, όπου περιμένεις να πλησιάσει ένας εχθρός για να τον γραπώσεις μέσα από την πρασινάδα. Παραδοσιακά σε αυτές τις καταστάσεις, έχουμε την ικανότητα να τραβήξουμε την προσοχή του φρουρού με ένα σφήρυγμα, ένα χτύπημα στον τοίχο, ένα πετραδάκι – ώστε να μας πλησιάσει και να τον τσακώσουμε. Στο Uncharted 4 δεν υπάρχει αυτή η λεπτομέρεια, αλλά τα κατάφερα και χωρίς: αν όμως με πιέσει κανείς να πω ένα μειονέκτημα, θα ήταν αυτό. Ορίστε λοιπόν, από το Uncharted 4, κυρίες και κύριοι, λείπει… ένα πετραδάκι.

Αυτό είναι το Uncharted 4… αλλά όχι όλο! Γιατί το αίσθημα, το βάθος της ιστορίας (η οποία περιέχει πολλά spoilers για να αναφερθούν), πρέπει να τα ζήσεις για να καταλάβεις τη συναισθηματική φόρτιση. Οι φίλοι του Uncharted προφανώς θα το αγαπήσουν και θα μείνουν πολύ συγκινημένοι. Για τους αμύητους, είναι καιρός να γνωρίσουν από κοντά τον απολαυστικό κύριο Nathan Drake.