Valiant Hearts: The Great War

Γιατί έχουμε μπουχτίσει από Δευτεροπαγκοσμιοπολεμικά (πείτε το τρεις φορές γρήγορα) παιχνίδια; Εξαιρώντας τις γενοκτονίες, το σύνολο των νεκρών και γενικότερα τις κτηνωδίες του πολέμου αυτού, η ανθρωπότητα γνώρισε, εντελώς παραδόξως, μερικές από τις πιο ένδοξες ιστορίες τόλμης, θάρρους και στρατηγικής διάνοιας. Η αντοχή των Βρετανών υπό τις πιέσεις τις Luftwaffe, η σθεναρή αντίσταση των Ρώσων, το Έπος του ’40, η απόβαση στην Νορμανδία και ένα κάρο άλλες. Όπως καταλαβαίνετε, αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα κάρο videogame adaptations. Τι γίνεται με τον μικρότερης κλίμακας αλλά εξίσου καταστροφικό πρώτο παγκόσμιο;

Ήταν ο πιο ηλίθιος πόλεμος, κατά την γνώμη μου. Η πιο βιώσιμη τακτική ήταν να σκάβεις μία τρύπα, να περιμένεις μέσα στην τρύπα, να προσπαθείς να μην πνιγείς όταν η τρύπα γεμίζει με νερό και να εύχεσαι να μην σου ρίξουν δηλητηριώδη αέρια καθώς κάθεσαι στην τρύπα, χαζεύοντας μίζερα πρόσωπα και διαμελισμένα πτώματα. Δεν θα έλεγα πως αποτελεί ποιοτικό υλικό για videogames. Τα μόνα παιχνίδια που τοποθετούνται σε εκείνη την εποχή, ψάχνοντας τελείως επιφανειακά τις αναμνήσεις μου, είναι το Necrovision στο οποίο πολεμάτε ζόμπι γερμανούς και κάθε λογής τέρατα, οπότε δεν μετράει και εκείνο το παλιό freeware παιχνιδάκι ονόματι Der Unbekannte Krieg (The Unknown War) όπου σε κυνηγά ένας δεινόσαυρος μέσα σε χαρακώματα, το οποίο και πάλι δεν μετράει επειδή… σε κυνηγά ένας δεινόσαυρος μέσα σε χαρακώματα!

Καρτουνίστικα γραφικά, μοχλοί και περιπέτεια!

Και κάπου εδώ κάνει την είσοδό του το Valiant Hearts, ένα indie action-adventure παιχνίδι το οποίο αφηγείται τις περιπέτειες μίας χούφτας ηρώων καθ’όλη την διάρκεια του πολέμου, αντλώντας έμπνευση από γράμματα αληθινών στρατιωτών που έστειλαν στις οικογένειές τους, ενώ αποφασίζει να λάβει μερικές καλλιτεχνικές ελευθερίες ώστε να κάνει το setting πιο ταιριαστό με τα πανέμορφα καρτουνίστικα γραφικά του. OK, η πληθώρα των μοχλών, των γιγάντιων μηχανών και το απίστευτα ανθεκτικό Zeppelin του γερμανού στρατηγού δεν είναι ρεαλιστικά. Το παράπτωμα αυτό συγχωρείται άμεσα, καθώς το Valiant Hearts λαμβάνει χώρα σε έναν δισδιάστατο κόσμο, ενώ οι περιορισμοί της μηχανής που χρησιμοποιούν οι developers στην Ubisoft Montpellier σχεδόν περνούν απαρατήρητοι, καθώς το παιχνίδι είναι αρκετά απλό στο concept του. Το μόνο παράπονο που έχω για τον γραφικό τομέα είναι το πόσο άσχημα και πιξελιασμένα φαίνονται όταν η κάμερα κάνει zoom κατά την διάρκεια μερικών cinematics. Κατά τα άλλα, το ομαλό animation των χαρακτήρων και η παλέτα χρωμάτων η οποία αλλάζει ανάλογα για να ενισχύσει τα συναισθήματα που προκαλεί η πανέμορφη μουσική επένδυση είναι μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα κομμάτια του παιχνιδιού…

Είναι όμως κακό αυτό; Κατά την άποψή μου, όχι. Ένα παιχνίδι του βεληνεκούς του Valiant Hearts δύναται μονάχα να “ανακυκλώσει” στοιχεία άλλων παιχνιδιών και να μας τα παρουσιάσει με ένα μοναδικό τρόπο. Με φόντο τις απίστευτα μονότονες και εφιαλτικές μάχες του Μεγάλου Πολέμου, το Valiant Hearts το καταφέρνει αυτό περίλαμπρα. Σίγουρα, τα puzzles του μπορεί να θεωρούνται μη-ρεαλιστικά, ακόμα και αναχρονιστικά ίσως, αλλά οι υπόλοιπες πτυχές του gameplay μένουν περισσότερο πιστές στην εποχή. Στο Valiant Hearts, όταν δε θα λύνετε lever puzzles θα περιηγείστε στην Γαλλική εξοχή, είτε αποφεύγοντας περιπόλους ως ο Karl, ένας Γερμανός πρώην φυλακισμένος, νυν δραπέτης, είτε σκάβοντας την γη για να αποφύγετε δηλητηριώδη αέρια ως ο Emile, είτε θεραπεύοντας τους ασθενείς και των δύο παρατάξεων ως η Anna, είτε αποδεκατίζοντας τις ισχυρές άμυνες του εχθρού ως Freddie. Το παιχνίδι αποκτά διαφορετική χροιά ανάλογα με ποιο χαρακτήρα χειριζόμαστε και πότε. Η αποφυγή πυροβολικού και πολυβόλων και μερικά stealth και driving segments είναι μερικές δραστηριότητες που συναντούμε συχνά στο παιχνίδι.

War makes men mad…

Αυτό όμως που, τελικά, το Valiant Hearts καταφέρνει, είναι το ακατόρθωτο: να αποτυπώνει με πολύχρωμα και εύθυμα γραφικά και ήχο την αβυσσαλέα βία του πολέμου. Το Valiant Hearts εγείρει περισσότερη σκέψη και συναισθήματα καλύτερα από οποιοδήποτε Call of Battlefield: Modern Dorito Dew Modern Future Warfare και ο λόγος είναι πολύ απλός. Στα πλαίσια του παιχνιδιού, κακός δεν είναι ο Γερμανός, ο οποίος σε οποιαδήποτε άλλο παιχνίδι θα ήταν ο μεγάλος αρχι-κακός. Κακός δεν ούτε ο γάλος, ο οποίος έδιωξε από τα σπίτια τους ένα κάρο Γερμανούς κατοίκους από την Γαλλία, ωθώντας τον Karl μακριά από την γυναίκα και το παιδί του (και που τελικά στρατολόγησε τον Emile, τον πεθερό του Karl, για να τον σκοτώσει). Κακός δεν είναι ούτε ο Άγγλος, ο οποίος μάζεψε στρατό από τις τέσσερις γωνίες του πλανήτη για να πολεμήσουν σε έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός τους και που οργάνωσε τολμηρές επιθέσεις αυτοκτονίας, θερίζοντας τις ζωές πολλών εκατομμυρίων. Στο Valiant Hearts, ο μεγάλος εχθρός, το τελικό boss για να μιλήσουμε και στην γλώσσα μας, είναι ο ίδιος ο Πόλεμος. Μία σκοτεινή και βίαιη οντότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθούν όλοι οι στρατιώτες μόνοι τους, όπως πρέπει να κάνει και ο παίκτης. Με την μοναδική αυτή σκοπιά στα τεκταινόμενα, ο παίκτης θα πρέπει μόνος του να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι λάθος στον πόλεμο αυτό που στο τέλος, θέλει τους πάντες ηττημένους. Για τον λόγο αυτό και μόνο, προτείνω ανεπιφύλακτα το Valiant Hearts. Η μικρή δυσκολία και μερικά μικρότερα προβληματάκια είναι τα μόνα ασήμαντα εμπόδια που βρίσκονται ανάμεσά σας και σε μία από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες και πραγματικά αξέχαστες εμπειρίες του 2014 (και όχι μόνο).